Οι πολίτες μπροστά στα προβλήματα…

Σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα η κύρια ευθύνη των πολιτικών είναι να λύνουν τα προβλήματα των πολιτών, να παρακολουθούν τις ανάγκες τους και να θωρακίζουν τους θεσμούς που βελτιώνουν το δημοκρατικό χαρακτήρα της πολιτείας. Και οι πολίτες, όταν πιέζονται από συνεχή αδιέξοδα, τότε αμφισβητούν τη λειτουργία του κράτους και οδηγούνται είτε σε ιδιώτευση είτε σε αντιλήψεις και πρακτικές βλαβερές για την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας. Αυτή τη στάση του κόσμου βλέπουμε σήμερα και στην Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ένα μέρος των ευρωπαίων πολιτών στρέφονται σε κόμματα φασιστικά – ακροδεξιά ή σε παρατάξεις με χαρακτήρα απολυταρχικό. Τούτο εκδηλώνεται ως πολιτικό φαινόμενο στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στη Ρωσία και αλλού. Ευτυχώς στη χώρα μας προς το παρόν ο κόσμος προτιμάει τη σιωπή ή την αποχή από εκλογικές διαδικασίες, στέλνοντας προς όλους συστημένα μηνύματα για το εγγύς μέλλον. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί μας ηγέτες ας σταματήσουν να τυρβάζουν περί άλλων και να ασχοληθούν με την θλιβερή και δύσκολη πραγματικότητα, οικονομική κυρίως, αλλά και στο κοινωνικό πεδίο.

Πράγματι, ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζει το κάθε κόμμα, στην αυλή του κάθε Έλληνα έχει θρονιάσει η ακρίβεια και η απαισιοδοξία για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων, όπως είναι το χαμηλό εισόδημα, το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, τα Funds, η υγεία και πολλά άλλα. Και πώς να μην προβληματίζεται ο πολίτης, όταν ακούει ότι δασκάλα διορίζεται στη Λέρο με 850 ευρώ το μήνα, γιατρός στα Κήθυρα με 1.400 ευρώ, αστυνομικός στην Αθήνα με 900 ευρώ; Επιτέλους ας ξυπνήσει το Ελληνικό κράτος και ας μοιράσει το κρατικό χρήμα με κοινωνική δικαιοσύνη.

Ποιος καλοπροαίρετος πολίτης δεν διαπιστώνει ότι τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν και χάνει κάθε ελπίδα «για καλύτερες μέρες»; Τούτο καταγράφεται από όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, από τις αναλύσεις ειδικών και από τις συζητήσεις του κόσμου. Παντού, σε όλους και για όλα, κυριαρχεί αίσθημα αγανάκτησης, θυμός και διάθεση τιμωρητική όλων.

Το ερώτημα είναι καίριο: Ποιος οφείλει να δώσει λύση στα προβλήματα και να δημιουργήσει στους πολίτες ένα περιβάλλον σταθερότητας και προοπτικής; Αναμφισβήτητα την κύρια ευθύνη έχουν τα κόμματα, πρώτα η κυβέρνηση και ύστερα τα λοιπά κόμματα. Βέβαια συμπληρωματικά υπάρχει ρόλος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην Περιφέρεια και σε όλες τις κρατικές Υπηρεσίες. Το περιορισμένο κείμενο δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ και σε άλλους παράγοντες, όπως είναι το διεθνές περιβάλλον, οι εσωτερικοί οικονομικοί παράγοντες κλπ.

Ειδικά οι πολιτικοί μας ηγέτες γνωρίζουν ότι στα κοινωνικά ζητήματα λειτουργεί ως αξίωμα ο νόμος της αντίδρασης σε κάθε μορφή καταπίεσης. Άλλωστε η Ιστορία δείχνει ότι η μάζα των πολιτών δεν ανέχεται για πολύ την αδικία, την ανισότητα, τη στέρηση και γενικά τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ο κόσμος θέλει την αλήθεια, να βλέπει σοβαρή προσπάθεια από τους πολιτικούς και να δίνουν απαντήσεις στις ανάγκες και όραμα για το μέλλον. Η στασιμότητα δημιουργεί τελμάτωση και μολύνει συνειδήσεις, νοοτροπίες και κανόνες.

Σήμερα τα κόμματα δείχνουν σαν να μην θέλουν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες ελπίδας, ευημερίας και γενικά προόδου σε όλους τους τομείς. Η κυβέρνηση προσπαθεί μεν, αλλά αρέσκεται σε βαρύγδουπες δηλώσεις για επιτυχίες, μια πρακτική που παραβιάζει κανόνες λογικής και της αξιοπιστίας. Ο πολίτης ακούει λόγια, αλλά δεν βλέπει έργα.

Δυστυχώς και τα άλλα κόμματα ασχολούνται με ζητήματα που λίγο σχετίζονται με τις ανάγκες μας και ξοδεύουν τον λόγο τους σε ανούσιες κριτικές και σε συνθήματα χωρίς κοινωνικό αντίκρυσμα.

Αυτή η πραγματικότητα επιβάλλει αλλαγή πλεύσης σε όλους και για όλα. Διαπιστώσεις προβλημάτων, διακηρύξεις και λαϊκισμοί θυμίζουν τα ομηρικά «έπεα πτερόεντα». Το κάθε κόμμα έχει υποχρέωση να πείθει για το ενδιαφέρον του για τους πολίτες, να προτείνει λύσεις στη βάση προγράμματος και οράματος.

Επιτέλους ας αναλάβουν οι πολιτικοί την ευθύνη τους προτού οι πολίτες πάρουν δρόμους χωρίς επιστροφή.

Χάρης Λεοντάρης