Ο εύζωνας που δάκρυσε…

 Μας συγκίνησε όλους ο λεβέντης Αιτωλοακαρνάνας εύζωνας που δεν συγκράτησε τα δάκρυά του εκτελώντας την τελευταία του σκοπιά στο κορυφαίο εθνικό μας τοπόσημο, στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Έντεκα μήνες -άοκνος φρουρός- απέδιδε τις προσήκουσες τιμές και συντρόφευε τον άγνωστο Έλληνα πολεμιστή που κείται πεσμένος στην ασπίδα του και τη "σπάθα στη δεξιά", σύμβολο των αγώνων της ρωμιοσύνης στα "μαρμαρένια αλώνια" της μακραίωνης ιστορίας μας, από το Μαραθώνα μέχρι το Μεσολόγγι και το Τεπελένι.

 "Έκλεισε φαίνεται βαθιά μέσα του την Έλλάδα" και μας φανέρωσε αυτό το μεγαλείο ψυχής. Οικογένεια και Σχολείο φαίνεται πως γαλούχησαν δημιουργικά τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του.

 Σκέφτομαι όμως αν και η πατρίδα -δια των πολιτικών της εκπροσώπων- θα τον αγαπήσει  τόσο, θα τον φροντίσει, θα τον αγκαλιάσει ή μήπως θα τον ξεχάσει κι αυτόν εκεί κάτω στο Ξηρόμερο, περιμένοντας διορισμό ως μαθηματικός στα 57 του και θ' ακολουθήσει κι αυτός τους δρόμους της ξενιτιάς  όπως τόσοι  και τόσοι!

 Τα κομματικά ξεκατινιάσματα, οι κομπίνες των θεραπόντων την υγεία στον ΕΟΠΠΥ, οι πισίνες των πολιτικών μας, οι αναφορές για "παιδιά της πλύστρας" τιποτένια, η ανθούσα αναξιοκρατία και μετριότητα, ο φτιασιδωμένος εξωραϊσμός των πραγμάτων, παίρνουν και δίνουν αυτούς τους καιρούς!

 Ας ευχηθούμε όμως σ' αυτό το παλικάρι "καλός πολίτης", να 'χει "ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του" και να μας δίνει μαθήματα άδολης φιλοπατρίας!