Περισσεύει η υποκρισία στην κοινωνία μας σήμερα!

 Οι λαϊκές παροιμίες αντιπροσωπεύουν τη σοφία ολόκληρου του λαού μιας χώρας και εκφράζουν αλάνθαστα (ευθέως ή αλληγορικά) την αλήθεια για τα διάφορα θέματα της καθημερινής ζωής. Μια λαϊκή παροιμία λοιπόν της πατρίδας μας λέει: «καλλίτερα να σε φαντάζονται, παρά να σε ξέρουνε». Οι αρχαίοι Έλληνες, λέγοντας εκείνο το αθάνατο απόφθεγμα «ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η», χρησιμοποιούσαν ως κριτήρια του ανθρώπου τις ψυχικές του αρετές και γενικά την εσωτερική του παιδεία και πνευματικότητα, δηλ. το είναι του και όχι το έχειν του, δηλ. την οικονομική του δύναμη και την κοινωνική του καταξίωση.

Για να γνωρίσει όμως κάποιος τον εσωτερικό κόσμο ενός συνανθρώπου του, πρέπει να συναναστραφεί αρκετό χρόνο μ’ αυτόν, ώστε να γνωρίσει τη συμπεριφορά του (συνανθρώπου), την πίστη του στις ηθικές αξίες και το πώς αυτός αντιμετωπίζει τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, σπάνια έχει κανείς τον απαιτούμενο χρόνο, για να διαπιστώσει τα παραπάνω, γι’ αυτό τον κρίνει με βάση εξωτερικά γνωρίσματα, όπως εμφάνιση, οικονομική άνεση, κοινωνικές συναναστροφές κ.λ.π..

Αυτά όμως τα κριτήρια δεν είναι ικανά για να μας αποδείξουν εάν πράγματι πρόκειται για έναν άνθρωπο, με όλη τη σημασία της λέξης, ή για ένα υποκριτή, ψεύτη και χωρίς αξία.

Για ένα τέτοιο «άνθρωπο» λοιπόν, είναι καλλίτερα, οι άλλοι άνθρωποι να τον φαντάζονται παρά να τον ξέρουν.

Γι’ αυτό συμβαίνει συχνά να απογοητευόμαστε, να «πέφτουμε από τα σύννεφα», για έναν άνθρωπο, για τον οποίο είχαμε διαμορφώσει άλλη γνώμη, κρίνοντάς τον βέβαια με εξωτερικά κριτήρια. 

Πάντοτε υπήρχε στο ανθρώπινο γένος φαρισαϊσμός και υποκρισία. Ο Κύριος, απευθυνόμενος στους επικριτές του Εβραίους τους είπε: «Ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί. Ομοιάζετε με τάφους κεκονιασμένους, οι οποίοι έξωθεν λάμπουν και μέσα είναι γεμάτοι με οστά και ακαθαρσίες».

Ο άνθρωπος έχει «λαχτάρα» για αναγνώριση· για να ικανοποιήσει όμως κάποιος τη μεγάλη του αυτή επιθυμία (πάθος), να ανεβεί γρήγορα τα σκαλιά της κοινωνικής κλίμακας, αποκρύπτει, με κάθε τρόπο, τον εσωτερικό του κόσμο και την ανυπαρξία ψυχικών αρετών, δεν δείχνει δηλ. προς τα έξω το πραγματικό του εαυτόν, δεν είναι ο εαυτός του.

Σήμερα, δυστυχώς, έχει περισσέψει στην κοινωνία ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία, γι’ αυτό έρχονται συχνά στο φως περιπτώσεις ανθρώπων, τους οποίους θεωρούσαμε κοινωνικά καταξιωμένους και οικονομικά ανεξάρτητους, με γραβάτα και κοστούμι (όπως λέει ο λαός μας), υπεράνω πάσης υποψίας, «διαμάντια λαμπερά» που αποδείχθηκαν, μετά από κάποιο τυχαίο γεγονός, «πέτρες κοινές», χωρίς καμιά αξία· «ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός» και «τα ράσα δεν κάνουν το παπά», όπως λέει ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός.

Προτού λοιπόν αποφανθούμε, θετικά ή αρνητικά, για το ποιόν ενός ανθρώπου, πρέπει να τον γνωρίσουμε καλοπροαίρετα και για αρκετό χρόνο, για να μην απογοητευτούμε γι’ αυτή τη γνωριμία μας αργότερα· το ίδιο, φυσικά, πρέπει να κάνουν και οι άλλοι για μας.