Το μήνυμα των ευρωεκλογών…

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές στην Ελλάδα ο λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στα λεγόμενα «μεγάλα» κόμματα. Όπως ήταν επόμενο, άλλο ήταν το νόημα του μηνύματος που έστειλε ο λαός και διαφορετικά το εξέλαβαν τα κόμματα. Η εξήγηση, για κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, δεν είναι δύσκολη. Υπάρχει στην επιστήμη της λογικής ο κανόνας (δεν ξέρω αν τον θυμάστε από το μάθημα της Λογικής που κάναμε στο Σχολείο), σύμφωνα με τον οποίο «η ποιότητα του νοήματος είναι ανάλογη με την ποιότητα του νοούντος». Ο ίδιος ο κανόνας διευκρινίζει πώς η ποιότητα του νοούντος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο• η διαφορά αυτή οφείλεται πρώτα στην ικανότητα «του νοείν» που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος για το κάθε θέμα και έπειτα στις συγκεκριμένες επιδιώξεις που έχει γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Έτσι, διαφορετικά βλέπει το θέμα της πολιτικής ένας πολίτης που θέλει το κράτος του να προοδεύει και μέσα στο κοινό καλό να εξυπηρετείται και το δικό του καλό. Δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο με το κομματικό στέλεχος - οπαδό, που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του• αυτό ακολουθεί τη γραμμή του κόμματος που του εξυπηρετεί το συμφέρον και οι απόψεις του ταυτίζονται με αυτό το κόμμα και με τους πολιτικούς που το υπηρετούν.

Διαφορετικό επίσης είναι το νόημα που αποδίδει στην πολιτική ένας πολιτικός που τη βλέπει ως επάγγελμα -είτε από λόγους κληρονομικούς, είτε από αδυναμία να ασκήσει ένα άλλο συγκεκριμένο επάγγελμα• το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει επαγγελματίας πολιτικός και να ενδιαφερθεί αποκλειστικά για το πώς θα μπορέσει -με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο- να την κατακτήσει και να τη διατηρήσει. Διαφορετικό όμως είναι το νόημα που της αποδίδει ο πολιτικός που τη βλέπει ως λειτούργημα και ως μέσο προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο και αν χρειαστεί, να είναι πρόθυμος να την εγκαταλείψει, προκειμένου να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, στις πρόσφατες ευρωεκλογές το μήνυμα που έστειλε ο λαός με τη στάση του ήταν ξεκάθαρο. Και πρώτα με την πρωτοφανή αποχή του, που έφτασε περίπου στο 60%. Κάντε μια απλή αναγωγή στη μονάδα και θα βρείτε επί του συνόλου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους ποια ήταν τα πραγματικά ποσοστά που πήραν τα τρία πρώτα κόμματα (των 28%, των 15% και των 13%). Η αποχή είναι καθαρή απαξίωση της πολιτικής και των συγκεκριμένων πολιτικών. Κάντε επίσης μια σύγκριση των ποσοστών και των επιδιώξεων των αρχηγών των τριών πρώτων κομμάτων: ο πρώτος ζήτησε 33% και πήρε 28%, ο δεύτερος ζήτησε 19 -20% και πήρε 15%, ο τρίτος ζήτησε να είναι δεύτερο το κόμμα του και ήρθε τρίτο. Πλήρης δηλαδή απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής.

Πώς όμως αντέδρασαν τα τρία πρώτα κόμματα και οι αρχηγοί τους; Ο πρώτος κατέφυγε στην προσφιλή, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μέθοδο του ανασχηματισμού. Όσοι τυχόν έχετε ασχοληθεί με τα κοινά θα έχετε διαπιστώσει πως ο ανασχηματισμός όχι μόνο δεν λύνει, αλλά δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα. Το διαπίστωσα, από τη θέση του αντιδημάρχου Ιωαννίνων, με τους κατά εξάμηνο, ανασχηματισμούς του Ανδρέα. Αφού έδιωξε τα σπουδαιότερα στελέχη της ΑΛΛΑΓΗΣ, έπαιρνε τον ένα αποτυχημένο σε κάποιο υπουργείο ή έναν άσχετο με το αντικείμενο και τον έβαζε σε ένα νέο υπουργείο. Ξεκινούσαμε με τον προηγούμενο και με τους συμβούλους του ένα θέμα του Δήμου και με τον ανασχηματισμένο υπουργό -κατά κανόνα άσχετο- ιδρώναμε να βρούμε, αν τελικά βρίσκαμε λύση. Αυτός είναι ό ρόλος των ανασχηματισμών. Σκέφτομαι π.χ. το δράμα μιας υπουργού η οποία τα τελευταία χρόνια πέρασε από δύο υπουργεία, με το αντικείμενο των οποίων ήταν ασφαλώς άσχετη και τώρα πήγε σε τρίτο, με το αντικείμενο του οποίου προφανώς θα είναι άσχετη. 

Θυμίζουν οι ανασχηματισμού αυτό που είχε πει ο Κλαμανσώ για τις επιτροπές: Όταν κρίνω ότι πρέπει να προχωρήσει κάτι δίνω εντολή και εκτελείται. Όταν κρίνω ότι κάτι πρέπει να το αναβάλω ή να το ματαιώσω, το παραπέμπω σε επιτροπές. Το ίδιο κάνουν και οι πρωθυπουργοί σε κράτη σαν την Ελλάδα που τα κυβερνούν με πλαστές «πλειοψηφίες» - δημιουργήματα καλπονοθευτικων νόμων. Συχνά άσχετοι οι ίδιοι γύρω από βασικά θέματα -οι εξαιρέσεις όπου υπάρχουν, δεν αναιρούν τον κανόνα- διορίζουν άσχετους υπουργούς και όταν ο λαός εξοργίζεται και εκδηλώνει την οργή του με την ψήφο του, επινοεί έναν ανασχηματισμό και πάει έναν υπουργό από το ένα υπουργείο στο άλλο, με τη διπλή ιδιότητα: του αποτυχημένου και του άσχετου. Και το κακό διαιωνίζεται και επαυξάνεται.

Ο δεύτερος, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτός, δήλωσε ασφαλώς ικανοποιημένος, αφού ήρθε από το πουθενά, έγινε πρόεδρος και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρέμεινε με τις εκλογές σ’ αυτή τη θέση και περιμένει με αισιοδοξία, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, τις εθνικές εκλογές.

Ο τρίτος βρέθηκε στη χειρότερη θέση, γιατί αμέσως μετά τις εκλογές το κόμμα του άρχισε να βράζει, επίλεκτα μάλιστα στελέχη ζήτησαν άμεσα εκλογές κομματικές και έμμεσα πλην σαφώς, την αντικατάστασή του. Τα ίδια ίσως γινόταν και με τα άλλα δυο κόμματα, αν δεν υπήρχε για το πρώτο η νομή της εξουσίας και για το δεύτερο η προσδοκία της εξουσίας. Το μόνο που ενδιαφέρει τα κόμματα είναι η εξουσία και τα εξ αυτής αγαθά. 

Ποιο είναι το κοινό σημείο στο οποίο συμπίπτει η συμπεριφορά και των τριών προαναφερθέντων ως προς το μήνυμα το οποίο ο λαός έστειλε με τις ευρωεκλογές και τους αμφισβήτησε και τους τρεις; Με τα πιο απλά λόγια: Έδειξαν και οι τρεις ότι δεν κατάλαβαν ή μάλλον έκαναν ότι δεν κατάλαβαν, ποιο ήταν το μήνυμα. Κοίταξαν έτσι με συμπεριφορές που δεν έχουν σχέση με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, προβλήματα για τα οποία είναι άσχετοι οι ίδιοι -άλλωστε αυτοί και οι προκάτοχοί τους τα δημιούργησαν• μερικά δε ούτε διανοούνται να τα αντιμετωπίσουν γιατί προσκρούουν στα συμφέροντα του διεθνούς και του ντόπιου κατεστημένου, το οποίο, αναγκαστικά εξυπηρετούν. Το παρατιθέμενο σκίτσο τα λέει όλα.

Θα περίμενε, λοιπόν, κάποιος, μετά την καθολική αυτή αποδοκιμασία από το λαό να σκεφθούν ικανοποιώντας το κοινό αίσθημα, να συναντηθούν, να ομολογήσουν την αποδοκιμασία τους, να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό και να σκεφθούν ότι πρέπει από κοινού με ανθρώπους αξιόλογους που θα τους αναζητήσουν στον ευρύτερο πολιτικό -όχι κομματικό- χώρο και από κοινού να αντιμετωπίσουν. Όνειρα θερινής νυκτός, θα μου πείτε γιατί αυτοί που είναι στενά δεμένοι με την εξουσία, επιβεβαιώνουν την άποψη που διατύπωσε, πριν λίγο καιρό, σε μια επιφυλλίδα του ο Χρήστος Γιανναράς, σύμφωνα με την οποία  «το κράτος και αυτοί που το υπηρετούν, βρίσκονται μακριά από την κοινωνία και τα προβλήματά της». Σε ορισμένα μάλιστα δε βρίσκονται απλώς μακριά, αλλά είναι και εχθρικοί απέναντί τους.

ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ