Μετά τις Ευρωεκλογές…

Η αποχή από τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε πολύ μεγάλη. Σημείωσε  ρεκόρ, αφού μόλις το 40,31% των εγγεγραμμένων πολιτών προσήλθε στις κάλπες για να ψηφίσει. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, το ποσοστό της αποχής ανήλθε σε 59,68%.  Συνολικά, η αποχή στις ευρωεκλογές φαίνεται να είναι υψηλότερη από αυτή στις βουλευτικές εκλογές, με διαφορά κατά μέσο όρο 25 μονάδες και σε δυτικές και σε ανατολικές χώρες της Ένωσης.

Πρόκειται σαφέστατα για μία εκδήλωση ευρύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας προς το Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, καθόσον η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων απείχαν συνειδητά.

Τα αίτια της αποχής κατά την γνώμη μου είναι τα εξής.

 Πρώτον: Οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ευρωπαϊκές πολιτικές (η κοινή αγροτική πολιτική, το χρηματιστήριο ενέργειας, η αδυναμία των ασκούμενων πολιτικών αντιμετώπισης του πληθωρισμού και ιδίως των συνεχών ανατιμήσεων των βασικών ειδών ανάγκης κ.α.) εξυπηρετούν επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα μιας ελάχιστης μειοψηφίας η οποία  κυριαρχεί στις πολυεθνικές διεθνείς επιχειρήσεις και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και δρά κερδοσκοπικά μέσω των αγορών.

Δεύτερον: Διαπιστώνουν την αδυναμία των θεσμοθετημένων μέσω των συνθηκών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης  για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής επωφελούς για την Ευρώπη, όπως π.χ. η αδυναμία να επέμβουν αποτελεσματικά για να σταματήσουν οι δυο καταστροφικοί πόλεμοι που διεξάγονται στη γειτονιά της στην Ουκρανία και στη Γάζα.

 Τρίτον: Αντιλαμβάνονται ότι, παρά τους τεράστιους ελεγκτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχουν σοβαρά κενά στη δημόσια ασφάλεια και αύξηση της εγκληματικότητας.

Τέταρτον: Το όραμα μιας ενωμένης πολιτικά Ευρώπης ως συνομοσπονδία κρατών που την δεκαετία του 1950 1960 ήταν ο στόχος ιδεαλιστών Ευρωπαίων πολιτικών, όπως ο Αντενάουερ, ο  Ρομπέρ Σουμάν και ο Ντε Γκάσπερι  έχει ξεθωριάσει και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν πειστεί ότι  είναι πλέον ανέφικτο. Πράγματι δεν το προωθεί το Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα που είναι υποταγμένο στην Οικονομική Ηγεσία των χωρών της Ένωσης, η οποία έχει εναγκαλιστεί ως ιδεολογία την “παγκοσμιοποίηση” υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ως συνέπεια διαχέεται στις κοινωνίες των Ευρωπαϊκών Λαών η πεποίθηση ότι το πολιτικό μόρφωμα της σημερινής Ε.Ε. δεν είναι εξελίξιμο προς θετική κατεύθυνση και μάλλον βρίσκεται σε παρακμή και τείνει προς διάλυση, αφού αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που δημιουργούνται.

Για να δούμε την βασιμότητα ή όχι μιας τέτοιας εκδοχής και μιας δυνατής μελλοντικής πορείας ας δούμε συνοπτικά την ιστορική πορεία του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Γάλλοι  και Γερμανοί πολιτικοί προωθούσαν αρχικά τις δύο πρώτες δεκαετίες την ένωση της Ευρώπης  έχοντας ως στόχο τον χώρο που στις αρχές του 9ου αιώνα μ.Χ. αποτελούσε η   Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και δεν είχαν το όραμα του μεγάλου Ευρωπαίου Ντε Γκώλ που μιλούσε για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, ευθυγραμμιζόμενοι με την επιθυμία των ηγεσιών των ΗΠΑ.

 Λόγω της κατάρρευσης των καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού” έχουμε σήμερα την  Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 κρατών μελών της. Συγκροτήθηκε με Συνθήκες και Διακηρύξεις, που αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, τον συνταγματικό χάρτη της και οι οποίες είναι οι εξής: Διακήρυξεις: Σουμάν (1950),  Ευρώπης (1951), Επίσημη Διακήρυξη (1983) και Βερολίνου και της Λισσαβώνας (2007).

Συνθήκες: της Ρώμης (1957),  Euratom (1957),  Συγχώνευσης (1965),  Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης (1986), του Μάαστριχτ (1992),  του Άμστερνταμ (1997),  της Νίκαιας (2001), της Λισσαβώνας (2007) .

Οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δεσμευτικές συμφωνίες ανάμεσα στα κράτη μέλη.

Η διακυβερνητική δομή της Ε.Ε. διαφέρει από τα κλασικά μοντέλα των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Στην Επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε. αριθ. C 326 της 26/10/2012 περιέχεται ενοποιημένα η θεσμική οργάνωση της Ε.Ε. είναι προσιτή στην ιστοσελίδα EUR-Lex - 12012E/TXT - EN - EUR-Lex (europa.eu).   

Την πρώτη Συνθήκη υπέγραψαν έξι κράτη το 1951 και δημιούργησε την Κοινοβουλευτική Συνέλευση, η οποία μετονομάστηκε στη συνέχεια σε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είχε προηγηθεί η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) που ήταν το πρώτο καρτέλ βαριάς βιομηχανίας στην Ευρώπη. Με τις υπόλοιπες Συνθήκες που ακολούθησαν έως το 2007 περιελήφθησαν συμφωνίες που καθιέρωσαν, την κοινή αγροτική πολιτική, την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά (ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων κεφαλαίων,υπηρεσιών και ανθρώπων) ,  την  θεσμοθέτηση δημοσιονομικών κανόνων “πειθαρχίας” στα κράτη-μέλη (πλαφόν 3% στο δημοσιονομικό έλλειμα και 60% στο δημόσιο χρέος), την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την δημιουργία του Ευρώ τους και γενικά κοινές πολιτικές για όλους τους τομείς πλην της κοινής άμυνας και κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Την αρμοδιότητα του καθορισμού της πολιτικής και της έκδοσης νομικών κανόνων (κανονισμών και οδηγιών) την έχει το Συμβούλιο των αρμοδίων Υπουργών των κρατών μελών, την εκτέλεση και παρακολούθηση εφαρμογής των η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει περιορισμένες αρμοδιότητες και σε ότι αφορά τους θεσμικούς κανόνες μόνο γνωμοδοτική. Το Δικαστήριο της Ένωσης επιλύει την διαφορές που ανακύπτουν εκ τις εφαρμογής των συνθηκών και των κανονισμών της Ε.Ε. Υπάρχει θεσμοθετημένο το δικαίωμα του Βέτο για τα κράτη μέλη για ζωτικά τους ζητήματα.

Από τα ανωτέρω βλέπουμε δυστυχώς ότι η σημερινή Ε.Ε. όπως εξελίχθηκε από  την Ε.Ο.Κ. το 1958 ως σήμερα, ως διεθνές πολιτικό υποκείμενο παρέμεινε ημιτελές και ανάπηρο. Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης, αφού άμεση με εκλογή από τους πολίτες των Λαών γίνεται μόνο για τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου και δεν υπάρχει δημοκρατική διαδικασία με συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών για την αναμόρφωση ή την τροποποίηση των διατάξεων των συνθηκών.

Η Ε.Ε. ενεργεί με έλλειψη ουσιαστικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών σε καταστάσεις κρίσεων, όπως αποδείχθηκε την περίοδο 2008-2014 δεν ξεπέρασε τους εθνικισμούς, έχει στενούς οικονομικούς  στόχους και  πολλές αποφάσεις λαμβάνονται από την αποκομμένη από τους λαούς της Ευρώπης γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η οποία δυστυχώς υποτάσσεται στις επιταγές  ισχυρών ομάδων πίεσης παγκοσμίου επιπέδου και ιδίως από το κλαμπ των Τραπεζιτών.

Οι ανωτέρω διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται από τα εξής γεγονότα.

Μετά το σπάσιμο της ισοτιμίας μεταξύ του δολαρίου και του χρυσού το 1971, έγινε  αποτελεσματική, η πίεση ισχύος, επί των οργάνων της Ε.Ε., από την ομάδα  των τραπεζιτών της.

Υπό την πίεσή των ο Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν και ο Χελμουτ Σμιτ  επέβαλαν στην Ε.Ε. την δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος με τελικό στόχο το Ευρώ σε αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων. Σύμφωνα με τους στόχους των τραπεζιτών διαμορφώθηκε η νομισματική ένωση με την συνθήκη του  Μάαστριχτ το 1992 και το Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα μετετράπη σε εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του Τραπεζικού συστήματος το οποίο έχει στο μεταξύ αποκτήσει διεθνή χαρακτήρα. Η πολιτική ένωση της Ευρώπης ως ομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Κρατών εγκαταλείπεται ως πολιτικός στόχος.

Το θεσμικό οικοδόμημα που τελικά έχει διαμορφωθεί δεν έχει τίποτε από το όραμα της δημιουργίας μιας ένωσης παρόμοιας με εκείνης των ΗΠΑ στην Ευρώπη, όπου τη θέση των 54 Πολιτειών θα είχαν τα  κράτη της.

Στη χώρα μας υπήρξε σε πολλούς και η ψευδαίσθηση ότι, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του “υπαρκτού” σοσιαλισμού,  οι χριστιανικές αξίες, που ποτέ δεν εξαφανίσθηκαν εξ ολοκλήρου στους λαούς των Βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης, θα αναγεννηθούν συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, με την ένταξή των χωρών αυτών στην Ε.Ε. Όμως εις μάτην ήλπιζαν  ότι και ο ορθόδοξος κόσμος  με τις δικές του πνευματικές παραδόσεις, θα συνδιαμόρφωνε το νέο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εις μάτην ανέμεναν ότι αυτές θα αποτελέσουν γόνιμα στοιχεία της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδεολογίας, έτσι ώστε να ισορροπηθεί η μονομέρεια ενός οικονομικοκεντρικού, υλιστικού μοντέλου που  προωθείτο στην Ε.Ε. από τους Προτεστάντες κυρίως.

Τίθεται το ερώτημα εάν η παρούσα κατάσταση θα μπορούσε να είναι αναστρέψιμη στο μέλλον.

Είναι τρομερά δύσκολο, γιατί προϋποθέτει επικράτηση μιας Επανάστασης πρώτα από όλα στο χώρο της Πνευματικής ηγεσίας της Ευρώπης. 

Η ιδεολογία που διαχέεται στις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες είναι ότι οι αξίες του υλιστικού ευδαιμονισμού και της ατομικότητας είναι αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική ειρήνη.

Αυτή η ιδεολογική τάση στον  χώρο της διανόησης και στον χώρο των ΜΜΕ οδήγησε στην υιοθέτηση ενός στρεβλού “δικαιωματισμού”, που καταλήγει να μεταμορφώνεται σε αφόρητο ολοκληρωτισμό, με την πρόσφατη επέλαση της λεγόμενης woke κουλτούρας. Μιας κουλτούρας που απειλεί να ισοπεδώσει συνολικά την όποια ευρωπαϊκή χριστιανική πνευματική κληρονομιά.

Αυτή η τάση κυριαρχεί σήμερα και πρέπει να ανατραπεί. 

Πρέπει να ανατραπεί αυτή η ιδεολογική εξέλιξη που αγνοεί την ιστορία και  έχει αντιδημοκρατικό χαρακτήρα, αφού βεβαίως αγνοεί αλαζονικά ένα τεράστιο τμήμα του ευρωπαϊκού πληθυσμού, ο οποίος ακόμη στον έναν ή στον άλλον βαθμό έχει χριστιανικές παραδόσεις και αξίες.

*O Νικήτας  Αποστόλου είναι πρ. Τμηματάρχης Υπουργείου Γεωργίας.