Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία φωτοδότης Ανατολής και Δύσης!
Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνει άριστα ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν στο μνημειώδες ιστορικό Σύγγραμμά του «Βυζαντινός πολιτισμός», όπου γράφει: «Στις 29 Μαΐου 1453, ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός».
Στις αρχές του 21ου αιώνα, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση ίδρυσε το «Μουσείο της Ευρώπης», που άρχισε να λειτουργεί το 2006. Το Βυζάντιο θεωρήθηκε «αντιευρωπαϊκή δύναμη» και ταυτίζεται με τους Άραβες και το Ισλάμ.
Προχώρησαν, μάλιστα, πιο πέρα και απέκλεισαν και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ο Γάλλος διανοούμενος καθηγητής Ετιέν Σουριώ διακήρυξε: «Κάθε άνθρωπος γνωρίζει πως έχει δύο πατρίδες. Οποιαδήποτε και αν είναι η μία πατρίδα του, η άλλη (πατρίδα του) είναι η Ελλάδα».
Για τους ιδρυτές του Μουσείου της Ευρώπης η ιστορία της Ευρώπης αρχίζει από την εποχή του Καρλομάγνου Καρόλου του μεγάλου, ο οποίος υπήρξε πραγματικός σφαγέας λαών.
Το 800 ο Καρλομάγνος πήγε στη Ρώμη (από το Άαχεν) για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα ο πάπας έβαλε στο κεφάλι του στεφάνι, ενώ ο λαός επευφημούσε λέγοντας: «Καρόλω τω Αυγούστω τω στεφανωμένω υπό του Θεού μεγάλω και ειρηνοποιώ αυτοκράτορι των Ρωμαίων, δοίη ο Θεός έτη πολλά και νίκην».
Έτσι, οι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν ως γεννήτορα του πολιτισμού της Ευρώπης, τον αιμοσταγή τρομοκράτη, εξολοθρευτή αμάχων και ανελέητο εκτοπιστή ολόκληρων φυλών Καρλομάγνο. Παραβλέπουν, όμως, όσα γράφουν διάσημοι ιστορικοί: Ο Άγγλος ιστορικός Κάρολος Ντήλ (Ch. Diel) γράφει στο σύγγραμμά του «Les Grands problem es de l’ Histoize Byzantin, σελ. 173 – 174: «Το Βυζάντιο εδημιούργησε λαμπρόν πολιτισμόν, τον λαμπρότερον ίσως, ο οποίος είδε το φως μέχρι το 1100 στη Χριστιανική Ευρώπη. Με αυτόν δε τον πολιτισμό, τον πνευματικό και τον τεχνικό, εξάσκησε ευρεία επίδραση σε όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά, το Ορθόδοξο Βυζάντιο επέδρασε και στη Δυτική Ευρώπη η οποία από τον 5ον αιώνα που κατακτήθηκε από τους βαρβάρους μέχρι τον 11ον αιώνα «διετέλει επιστημονικώς εν χειμερία νάρκη».
Άλλος ένας Άγγλος ιστορικός ο W.C. Dampier (Νταμπίερ) γράφει: «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παρέμεινε το θεμέλιο του πολιτισμού στους δυσχερέστερους χρόνους του βαρβαρισμού στη Δυτ. Ευρώπη. Ο ρόλος του Βυζαντίου στην εξέλιξη των επιστημών και ιδιαίτερα των μαθηματικών και της αστρονομίας είναι σημαντικός».
Το 330 ο Μέγας Κων/ντίνος ίδρυσε το «Πανδιδακτήριον», δηλ. πανεπιστήμιο, το οποίο διοργάνωσε ο Θοεδόσιος Β’ το 450 μ.Χ. Από το Ανώτατο αυτό πνευματικό ίδρυμα του Βυζαντίου παρήλασαν διακεκριμένοι καθηγητές. Από τα βασικότερα μαθήματα, που εδιδάσκονταν σ’ αυτό ήταν η Αστρονομία, η Αριθμητική και η Γεωμετρία.
Η Αλεξάνδρεια υπήρξε η επιστημονική μητρόπολη της Βυζ. Αυτοκρατορίας. Εκεί ο Θέων ο Αλεξανδρεύς (330 – 390) κατέγραψε δύο εκλείψεις ηλίου, των ετών 365 και 372.
Γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι κατά τον χρόνο που στη Δύση εβασίλευε η άγνοια και η βαρβαρότητα, το ορθόδοξο Βυζάντιο εργαζότανε πολιτιστικά για τη διαιώνιση του θησαυρού της αρχαίας Ελλάδας, την καλλιέργεια των γραμμάτων και την πρόοδο της επιστήμης. Το 375 μ.Χ. ιδρύθηκε στην Κων/πολη βιβλιοθήκη, στην οποία λειτουργούσε «Μέγα αντιγραφικόν εργαστήριον», το οποίο επιχορηγούσε και είχε τον έλεγχο το Βυζ. Κράτος και συντηρούσε παλαιούς και φθαρμένους κώδικες.
Παράλληλα στο μεγάλο εκείνο εργαστήριο αντιγράφονταν ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Δημοσθένης, ο Ισοκράτης και ο Θουκυδίδης. Η Παιδεία του Βυζαντίου βασίζονταν από τη μια στον Όμηρο, τους τραγικούς κ.λ.π. και από την άλλη στους πατέρες της Εκκλησίας. Οι πατριαρχικές και μοναστηριακές βιβλιοθήκες περιλάμβαναν τα έργα τους που αντιγράφονταν στα «σκριπτόριά» τους, που ήταν τα «τυπογραφεία» της εποχής.
Τα μοναστήρια, καταφύγια θεόπνευστης ειρήνης, αναδείχτηκαν σε εκδοτικούς οίκους έκδοσης των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, έγιναν εργαστήρια καλλιτεχνικών εκδόσεων και ανατυπώσεων των συνδυασμών του ελληνικού αλφαβήτου. Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα όχι μόνον δεν διώχτηκε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά αντίθετα αποτέλεσε τη βάση της Παιδείας στο Βυζάντιο.
Κλασσικό παράδειγμα ο φωτισμένος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, ο οποίος δίδασκε Όμηρο, Πίνδαρο, Αλεξανδρινούς, γεωγράφους και θεωρείται από τη φιλολογική επιστήμη ως ένας από τους σημαντικότερους ομηριστές. Έτσι δεν διασώθηκαν (όσα διασώθηκαν) τα συγγράματα των αρχαίων Ελλήνων, έτσι διασώθηκε η ελληνική γλώσσα διαχρονικά και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα σε όλες του τις μορφές.
Το πνευματικό φως ήρθε στη Δύση από την Ανατολή, από το Βυζάντιο. Το Βυζάντιο έδωσε στη Δύση όχι μόνον τη γνώση της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας, αλλά και έναν τεράστιο αριθμό αρχαίων χειρόγραφων κειμένων των πατέρων της εκκλησίας. Μάλιστα δε, όταν οι συνθήκες ζωής στο Βυζάντιο άρχισαν να γίνονται δυσκολότερες, επειδή οι Τούρκοι κατακτούσαν συνεχώς εδάφη της αυτοκρατορίας, πολυάριθμοι Έλληνες, μετανάστευσαν στη Δύση, παίρνοντας μαζί τους τα έργα της φιλολογίας τους.
Η συσσώρευση στην Ιταλία των θησαυρών του Κλασσικού κόσμου, λόγω της επικράτησης των κατακτητών στο Βυζάντιο, εδημιούργησε στη Δύση πάρα πολύ ευνοϊκές συνθήκες για μια επαφή με το μακρινό παρελθόν της Ελλάδας και τον αιωνιοπολιτισμό της.
Αυτή είναι η Αναγέννηση!
Η δυτική Ευρώπη, όμως, με τις προπατορικές αναμνήσεις του φθόνου της για το Βυζαντινό πολιτισμό (όπως γράφει ο Στήβεν Ρανσιμάν), με τους πνευματικούς συμβούλους να κατηγορούν τους Ορθοδόξους, αλλά και το Βατικανό εχθρεύονταν την Ορθοδοξία.
Έτσι, σκαρφίστηκαν έναν τρόπο να εξασθενίσουν τις δυνάμεις του Βυζαντίου και να το καταστήσουν εύκολη λεία στις ορδές των στιφών που εξορμούσαν από τις στέπες της Μογγολίας για να κατακτήσουν την Ευρώπη. Οργάνωσε τις σταυροφορίες με προορισμό να ελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους «αλλοθρήσκους Μουσουλμάνους».
Η 4η σταυροφορία κατέλαβε στις 12 Απριλίου 1204 την Κωνσταντινούπολη. Ήταν τότε που τα στίφη του πάπα Ινοκέντιου του Γ’ «παρεξέκλιναν» της πορείας τους προς τους Αγίους Τόπους! Και μια και έχασαν το δρόμο τους έμειναν! Οι ωμότητες, οι σφαγές, οι ατιμίες οι βεβηλώσεις που διαπράχτηκαν, κάνουν να ωχριούν όσα διέπραξαν οι Τούρκοι στις 29 Μαΐου 1453.
Ο Στήβεν Ράνσιμαν γράφει: «Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την 4η Σταυροφορία, η οποία ήταν πράξη γιγάντιας πολιτικής ανοησίας».
Φυσικά, η κυριαρχία των Φράγκων – Σταυροφόρων δεν περιορίστηκε στην Κων/πολη. Αμέσως επιδόθηκαν με ζήλο να καταλάβουν όσα εδάφη μπορούσαν. Πρίγκιπες, κόμισες, Δούκες και Βαρώνοι επιδόθηκαν σε κατακτήσεις εδαφών του Βυζαντίου! Ερχόμαστε τώρα να ιδούμε τη στάση του Βατικανού. Υποστηρίζουν ότι οι σταυροφόροι της 4ης σταυροφορίας μόνοι τους «παρεξέκλιναν» και κατέλαβαν την Κων/πολη…
Όμως, αυτοδιαψεύτηκαν ήδη από το 1234. Αυτό αποκαλύφθηκε πρόσφατα: Το 2008 δημοσιεύτηκε στη Θεσσαλονίκη από τις εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης το βιβλίο του Ιωάννη Σαρσάκη με τον τίτλο «Ιωάννης Γ. Βατάτζης ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου». Εκεί διαβάζουμε: Αυτοκράτορας στη Νίκαια το έτος 1234, διαρκούσης της Φραγκοκρατίας στο Βυζάντιο, ήταν ο Ιω. Βατάτζης. Ο τότε πάπας της Ρώμης Γρηγόριος ο Θ’ έστειλε μια επιστολή στο Βατάτζη πολύ προκλητική, αλλά και αποκαλυπτική για το ρόλο του Βατικανού στην κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Ζητούσε από το Βατάτζη να ξεχάσει για πάντα την Κων/πολη και να εγκαταλείψει τον βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων». Ο Ιω. Βατάτζης, όμως έστειλε μια εκπληκτική επιστολή – απάντηση που αποτελεί μνημείο Ελληνικής υπερηφάνειας και Εθνικής αξιοπρέπειας. Μερικά αποσπάσματα από την απάντηση του Βατάτζη: «Μας γράφεις ότι από το δικό μας, το ελληνικό γένος άνθισε η σοφία και τα αγαθά της διαδόθηκαν στους άλλους λαούς. Αυτό σωστά το γράφεις. Πως, όμως αγνόησες ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πως το ξέχασες ότι μαζί με τη σοφία να γράψεις ότι εκληρονόμησε το γένος μας από τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Βασιλεία;
» Συ απαιτείς να μην αγνοήσουμε το θρόνο σου και τα προνόμιά του. Αλλά, εμείς έχουμε να απαιτήσουμε να ιδείς καθαρά και να μάθεις τα δικαιώματα που έχουμε εμείς επι της εξουσίας και του κράτους της Κων/πόλεως, το οποίο από τον Μ. Κωνσταντίνο διατηρήθηκε για μια χιλιετία και έφθασε σε μας.
» Οι γενάρχες της βασιλείας μου είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω εδώ και όλους τους άλλους βασιλείες που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν τη βασιλική εξουσία της Κων/πόλεως…
» Εμείς εξαναγκαστήκαμε από την πολεμική βία να φύγουμε από τον τόπο μας όμως, δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινουπόλεως… Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν. Γιατί αλήθεια πως δεν θα διαπράτταμε αδικία απέναντι στους νόμους της φύσης και στους θεσμούς της πατρίδας μας και στους τάφους των προγόνων μας και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε για όλα αυτά με τη δύναμή μας» κλπ,κλπ.
Η απάντηση αυτή του Βατάτζη ανησύχησε το Βατικανό. Για να ενισχύσει τη θέση των ανθρώπων του, που διαφέντευαν την Κων/πολη και γενικά την Ανατολή, αποφάσισε να στείλει ενισχύσεις. Έτσι, το 1236 ο πάπας ετοίμαζε νέα σταυροφορία. Την ματαίωσε, όμως ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος ο Β’, για να βοηθήσει τον Βατάτζη με τον οποίο είχε συμμαχία.
Το 1261 ελευθερώθηκε η Κων/πολη από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ τον Παλαιολόγο και τον στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο. Η αυτοκρατορία, όμως, που υπάρχει από εδώ και πέρα είναι η σκιά της προηγουμένης… Δεν μπόρεσε ποτέ όχι μόνον να αποκτήσει την παλαιά της λάμψη, αλλά ούτε να πλησιάσει.
Εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι η μοναδική αιτία που υποδουλωθήκαμε στους Τούρκους είναι η 12η Απριλίου 1204!