Κάθισε πιο βαθιά στην πολυθρόνα σου…
Πάει χάλασε ο κόσμος… Τρέχει σε λάθος κατεύθυνση! Τις προάλλες, συναντήθηκα με έναν καλό μου φίλο, ψυχολόγο - ψυχοθεραπευτή, τον Αγαμέμνονα! - Γιάννη, να περάσεις μια μέρα από το ιατρείο να τα πούμε, μου είπε με έναν παράξενο τόνο στη φωνή του και με κοίταξε ερευνητικά βαθιά μέσα στα μάτια. Του υποσχέθηκα πως θα πέρναγα από εκεί την ίδια Παρασκευή, με τη σκέψη ότι θα βγαίναμε στη συνέχεια σε μια κοντινή μπυραρία για ποτό και κουβεντούλα, όπως συνηθίζαμε παλιά στην προ κορονοϊού εποχή. Έτσι κι έγινε…
-Γιάννη, κάθισε σ’ εκείνη την αναπαυτική πολυθρόνα μέχρι να αποσώσω μια δουλίτσα, μου συνέστησε με ύφος άκρως επαγγελματικό όταν τον επισκεύτηκα στο ιατρείο του, και πες μου εν τω μεταξύ κάτι περίεργο που σου συνέβη τελευταία, κάτι που θα ‘θελες να κουβεντιάσουμε.
-Τι να σου πω βρε Μένιο, του αντιγύρισα. Πολλά συμβαίνουν τελευταία γύρω μας. Ο κόσμος έχει τρελαθεί! Να, τώρα που ερχόμουνα με το μετρό, συνέβη κάτι που με προβλημάτισε ιδιαίτερα! Φοβήθηκα μη φάω ξύλο από έναν εγωπαθή! Που λες, στη στάση Αλέκος Παναγούλης της γραμμής δύο του «Αττικό Μετρό», περίμεναν όρθιοι στην αποβάθρα, ένας τύπος γύρω στα σαράντα - σαράντα πέντε και δίπλα του ένα παιδάκι που θα ‘ταν δε θα ‘ταν δέκα χρονών, μάλλον ο γιος του. Εγώ τους έβλεπα από μέσα. Η πόρτα του συρμού σταμάτησε ακριβώς μπροστά τους, ο 45άρης σήκωσε ψηλά τα μανίκια από το εμπριμέ μακό μπλουζάκι -που εφάρμοζε απόλυτα στο καλογυμνασμένο του κορμί- και θαύμασε αυτάρεσκα το είδωλό του στο παράθυρο του συρμού που καθρέφτιζε. Αφού βεβαιώθηκε απόλυτα ότι το τατουάζ με το πρόσωπο της Μαντόνα -όπως ήταν στα νιάτα της πριν τις αλλεπάλληλες πλαστικές επεμβάσεις– φαινόταν ολόκληρο στο μπράτσο του, γύρισε και είπε στο 9χρονο που εν τω μεταξύ τον κοίταζε ανήσυχα, φοβούμενος μήπως και φύγει ο συρμός προτού προλάβουν να μπούν μέσα.
«Μπαίνουμε», είπε τελικά εκείνος επιτακτικά. Δύο και κάτι δέκατα του δευτερολέπτου πριν πιάσει η πόρτα τη φτέρνα του πανάκριβου Under Armour αθλητικού του παπουτσιού, ο 45χρονος έκανε την αυτοκρατορική του είσοδο στο βαγόνι ακολουθώντας τον μικρό! Ακούμπησε την πλάτη του στην απέναντι πόρτα και κοίταξε τριγύρω για να βεβαιωθεί ότι όλα τα βλέμματα των επιβατών ήταν στραμμένα πάνω του.
Ο Μένιος παράτησε τα έγγραφα που είχε μπροστά στο γραφείο του, πήρε ένα μπλοκ κι ένα στυλό και κάθισε απέναντί μου, σε μια παρόμοια και εξίσου αναπαυτική πολυθρόνα!
-Πολύ ενδιαφέροντα όσα ακούω, μου είπε ψυχρά. Κάθισε όμως πιο βαθιά στην πολυθρόνα σου!
-Παρότι η ώρα ήταν σχετικά περασμένη, συνέχισα, οι επιβάτες μέσα στα βαγόνια ήταν αρκετοί. Ελάχιστοι ωστόσο από αυτούς έδωσαν την… πρέπουσα σημασία στην επιβλητική είσοδο των πρωταγωνιστών μας. Οι περισσότεροι, ψαχούλευαν μέσα στα «πανέξυπνα» κινητά τους κάτι να βρουν, αλλά και όσοι πάλι δεν κρατούσαν κινητό στα χέρια έδειχναν περισσότερο αδιάφοροι, απ’ ότι κατά κανόνα είναι οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων. Ο μόνος ίσως που παρακολουθούσε το όλον σκηνικό, ήμουν εγώ.
-Μάλιστα! Με διέκοψε ο φίλος μου. Κάθισε όμως πιο βαθιά στην πολυθρόνα σου!
-Αυτή λοιπόν η αδιαφορία του κόσμου, που λες Μένιο, φαίνεται πως δεν άρεσε καθόλου στον 45χρονο που βάλθηκε με τη βροντώδη φωνή του να δίνει οδηγίες ασφάλειας και καλής συμπεριφοράς στον μικρό του γιο: «Να φοράς πάντα τη μάσκα σου, όχι γιατί είναι υποχρεωτικό, αλλά για να προστατεύεσαι από τους άρρωστους που μπαινοβγαίνουν εδώ μέσα. Μη σε ξαναδώ να πίνεις αναψυκτικά γιατί θα γίνεις παχύσαρκος και δε θα μοιάσεις του μπαμπά σου. Τώρα που θα πάμε στο γυμναστήριο για να κάνεις σωματάρα, μην σε ακούσω κακομοίρη μου να διαμαρτυρηθείς πάλι στην γυμνάστρια που σ’ έχει αναλάβει, γιατί είναι και γνωστή της μάνας σου και θα μας σχολιάσει….».
Αυτά κι άλλα πολλά έλεγε και όλο κοίταζε δεξιά - αριστερά να δει αν τον προσέχουν και αν παρατηρούν το διογκωμένο φλεβικό σύστημα που κάλυπτε τα κενά από τις δερματοστιξίες στα χέρια του! Αλλά και πάλι, απ’ ότι φαίνεται, ο μόνος που τον πρόσεχε ήμουν εγώ!
-Πολύ ωραία τα λες, με διέκοψε ο φίλος μου και κάτι σημείωσε στο μπλοκάκι του. Όλα αυτά λοιπόν εσένα σου φανήκανε παράξενα, έτσι δεν είναι; Κάθισε όμως πιο βαθιά στην πολυθρόνα σου!
-Ο γιος του στο μεταξύ, συνέχισα, χωρίς να κρατιέται από κάποιον ορθοστάτη, κυριολεκτικά ακροβατώντας σε κάθε απότομή κίνηση του συρμού, μιας και δεν έφτανε ούτε τις χειρολαβές για να πιαστεί, είχε βγάλει από την τσέπη του το κινητό τηλέφωνο και πάλευε να δαμάσει το σκορ κάποιου βιντεοπαιχνιδιού. Τότε κι εγώ δεν άντεξα και του είπα: «Δεν λες άνθρωπέ μου στο γιο σου να κρατηθεί από κάπου; Θα πατήσει ο οδηγός κανένα φρένο και θα τον ψάχνουμε τρία βαγόνια παρακάτω». Αυτό ήταν, όλοι όσοι ήταν μέσα στο βαγόνι γύρισαν και κοίταξαν τον μποντιμπίλντερ περιμένοντας προφανώς να του ανέβει το αίμα στο κεφάλι, να ανάψει κανένας καβγάς και να φάω της χρονιάς μου. Αυτός, όμως, όλως περιέργως, μόνο που δεν με ευχαρίστησε που κατάφερα και έστρεψα τα βλέμματα επάνω του. Πήρε το γιο του από το χέρι και κάτι ψιθύρισε φεύγοντας στη Μαντόνα που στόλιζε περήφανη το μπράτσο του. Δόξα σοι ο Θεός… τη γλύτωσα, σκέφτηκα! Δεν θα ξαναμιλήσω!
-Γιάννη, έχεις αναρωτηθεί τώρα τελευταία αν έχεις αποκοπεί τελείως από την κοινωνία; Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό φίλε μου ότι μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμό με τις «συμβουλές» των κορονολοιμωξιολόγων της TV, έχασες την επαφή με το περιβάλλον και ότι ζεις σε μια παράλληλη εικονική πραγματικότητα; Αυτά όλα που περιέγραψες είναι σήμερα απολύτως φυσιολογικά, κακώς τον χαρακτήρισες τον άνθρωπο εγωπαθή. Εσύ ήσουν μέσα στο μετρό το ξένο σώμα και ίσως χρειαστείς… κάποια βοήθεια!
-Αγαπητέ μου Μένιο, τον διέκοψα, πολύ μοντέρνες και ωραίες οι απόψεις σου! Κάθισε όμως πιο βαθιά στην πολυθρόνα σου…
Πάει, ο κόσμος, σίγουρα τρελάθηκε!
