Η αξία ενός Προέδρου…

 Ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένας μεγάλος πολιτικός της νεότερης Ελλάδας, όταν ως υποψήφιος βουλευτής στο Μεσολόγγι ηττήθηκε από έναν άλλο υποψήφιο, ψαρά στο επάγγελμα, είπε τη μνημειώδη φράση: «Ανθ’ ημών Γουλιμής». Μήπως πρέπει και σήμερα να αναφωνήσει τα ίδια λόγια κάθε πνευματικός άνθρωπος ύστερα από την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Ακαδημία Αθηνών;

Πράγματι, το κορυφαίο πνευματικό μας ίδρυμα μ’ αυτή την απόφαση δείχνει ότι έχει ως αποστολή όχι την αναγνώριση μεγάλων πνευματικών προσώπων, αλλά να υπηρετεί με λογική 

φράξιας σκοπιμότητας, μικροπολιτικές ίντριγκες και στο πνεύμα συμπλεγμάτων από το μακρινό παρελθόν. Γιατί φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι Ακαδημαϊκοί μας άρχοντες προτάσσουν στην αξιολόγησή τους όχι το επιστημονικό έργο ενός υποψηφίου, αλλά την πολιτική του διαδρομή μέσα στο εξουσιαστικό σύστημα.

Γι’ αυτό και γεννιούνται πλείστα ερωτήματα με την εκλογή του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας στην έδρα του δημοσίου δικαίου. Είναι φαεινό ότι οι Ακαδημαϊκοί μας στο σκεπτικό τους έλαβαν σοβαρά υπόψη την προσφορά του στην πολιτική – κομματική ζωή του τόπου. Και ας μην ξεχνάμε ότι δεν έτυχαν αυτής της τιμής μεγάλοι δημιουργοί του λόγου και της τέχνης, όπως είναι ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Πατρίκιος, κ.α.

Ως απλός πολίτης θέλω να αμφισβητήσω τα κίνητρα των Ακαδημαϊκών σ’ αυτή την επιλογή τους. Ο Παυλόπουλος εκλέχτηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, γιατί χρησιμοποιήθηκε ως «κατάλληλος άνθρωπος» από τον Καραμανλή και τον Τσίπρα για τα δικά τους σχέδια. Και είναι προς τιμή του σημερινού Πρωθυπουργού το γεγονός ότι τον καταψήφισε κι ας είχε προταθεί από το κόμμα του.

Ως Πρόεδρος δεν είχε το θάρρος να αντιδράσει ούτε καν στο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο κόντεψε να οδηγήσει τη χώρα στα τάρταρα, χωρίς την κωλοτούμπα του τότε Πρωθυπουργού. Μήπως δεν έδειξε την ίδια πολιτική στάση κατά την ψήφιση της «Συμφωνίας των Πρεσπών», όπου αναγνωρίστηκε «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονική γλώσσα»; Αυτό ήταν το πολιτικό ανάστημα του τότε Προέδρου και έτσι διαπαιδαγωγούσε τους πολίτες για να αντιμετωπίζουν τα μεγάλα και κρίσιμα πολιτικά και εθνικά θέματα. Συμβιβασμός, σιωπή και ανοχή σε όλες τις ακροβασίες της τότε κυβέρνησης.

Και μια προσωπική εμπειρία για τα έργα του νέου Ακαδημαϊκού: Στα 1992 ο κόσμος της πόλης των Ιωαννίνων και των Κοινοτήτων του Λεκανοπεδίου είχαμε ξεσηκωθεί με διαμαρτυρίες, ψηφίσματα και προσφυγές στα δικαστήρια εναντίον της ΕΛΒΙΕΞ, μιας εταιρίας που με τα απόβλητά της στο χωριό Περίβλεπτο μόλυνε με φαινόλες τον υδροφόρο ορίζοντα.

Το πρόβλημα είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις και η κοινωνία βρισκόταν σε αναβρασμό. Στον αγώνα μας για το κλείσιμο αυτής της επιχείρησης βρέθηκαν δίπλα μας επώνυμοι ειδικοί επιστήμονες, όπως ο αείμνηστος Διαμάντης Κασιούμης, καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Υποστηριχτής και νομικός σύμβουλος αυτής της εταιρίας ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος, βουλευτής τότε της Ν.Δ.. Θυμάμαι με πόσο πάθος και με πόση νομική θέρμη υποστήριζε το δίκαιο της ΕΛΒΙΕΞ, όταν προσφύγαμε στο Συμβούλιο Επικρατείας. Μάλιστα ύστερα από την ακροαματική διαδικασία στο διάδρομο του Δικαστηρίου τον χλευάσαμε με τρόπο υβριστικό όλοι οι πρόεδροι. Ο ίδιος προσωπικά, ακολουθώντας στον διάδρομο του φώναζα «ντροπή σου» χωρίς όμως να ιδρώνει το αυτί του.

Αυτήν την προσωπικότητα τα δύο κόμματα, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην Μητσοτάκη, τον επέλεξαν για Πρόεδρο. Και σήμερα η Ακαδημία Αθηνών τον τιμάει με το ύψιστο πνευματικό αξίωμα του Ακαδημαϊκού. Όλοι τους ξεχνάνε ότι η αξία του καθενός μετριέται από τα χαρίσματα της προσωπικής ταυτότητας, ενώ το αξίωμα το επιλέγουν φορείς, μηχανισμοί και ομάδες ανάλογα με τις σκοπιμότητές τους.

Εμείς, οι πολλοί, παρακολουθούμε ως θεατές τις πράξεις τους και σιωπηλά ομολογούμε ότι δεν κρύβεται η γύμνια τους και δεν ξεπλένεται το νοσηρό τους περιβάλλον.