Με αβάσταχτη ελαφρότητα…

 Στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», το γνωστότερο ίσως μυθιστόρημα του Τσέχου με γαλλική υπηκοότητα συγγραφέα Μίλαν Κούντερα, ο συγγραφέας, «με φόντο τη νεότερη πολιτική ιστορία και πρόσχημα μια πολυδαίδαλη ερωτική σχέση, μας ξεναγεί στην περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης, με συνομιλητές του τον Παρμενίδη, τον Νίτσε, τον Μπετόβεν κ.ά. Με το γνωστό χιούμορ και τον πικρό σαρκασμό του μας μιλά για τον έρωτα και το σεξ, για την ασύμπτωτη γλώσσα των εραστών, το αισθητικό αλλά και το πολιτικό κιτς, καθώς και για τις πάσης φύσεως επιταγές, τα «πρέπει» που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, κάνοντας όλο και πιο ασήκωτο το βάρος της ελαφρότητάς της» (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, Εκδ. ΕΣΤΙΑ). 

Παραφράζοντας, λογοτεχνική αδεία, τον τίτλο του ως άνω βιβλίου και αξιοποιώντας ορισμένα από τα σημαινόμενά του, θα επιχειρήσω να καταδεχτεί η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευρωπαϊκής ύπαρξης στις σημερινές πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές συγκυρίες, εννοώντας τον ρωσοουκρανικό πόλεμο,την αντιμετώπισή του, αλλά και- κυρίως- τις επιπτώσες του.

Όσο για τον σκληρό, πράγματι, όρο («ηλιθιότητα») η πατρότητά του ανήκει στον αλήστου μνήμης για τις εμμονές του στην άτεγκτη δημοσιονομική προσαρμογή (βλέπε διαρκή  σκληρή λιτότητα) Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και γενικό κουμανταδόρο επί χρόνια της ευρωπαϊκής οικονομκής πολιτικής(2009-2017) Βόλφαντ Σόιμπλε, στον οποίο ο όρος «ηλίθιος» ήταν στην ημερήσια διάταξη των δηλώσεών του για όσους Ευρωπαίους τολμούσαν να διαφωνήσουν με την θεσφατοποιημένη  οικονομική του πολιτική. Ερχόμενοι τώρα στο ευρωπαϊκό παρόν, η Ευρώπη βιώνει μία από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσμα της τεράστας ενεργειακής κρίσης ως απότοκη των σκληρών οικονομικών κυρώσεων προς τη Ρωσία για την εισβολή της στην Ουκρανία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διατείνεται ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία απειλεί την εδαφική ακεραιότητα των ευρωπαϊκών χωρών και οδηγεί στον μέγιστο κίνδυνο αμφισβήτησης των Διεθνών Συνθηκών, επομένως στον γεωπολιτικό στην περιοχή αναθεωρητισμό. Θα ήταν όντως ολόκληρη η αλήθεια αυτή, αν είχαν αναληφθεί από την ΕΕ και τη Δύση οι απαραίτητες πρωτοβουλίες αποτροπής της εν λόγω εισβολής μέσω της επανόδου στην τάξη –εννοώντας τον σεβασμό των όρων της Συνθήκης– Συμφωνίας του Κιέβου το 2015- του ουκρανικού καθεστώτος, το οποίο επέτρεπε επί σειρά ετών στο ακροδεξιό Τάγμα Αζόφ να σφάζει και να λεηλατεί τις αυτονομηθείσες ρωσόφωνες περιοχές. Οι επίσημες καταγγελίες της ρωσικής πλευράς για τις εν λόγω αθλιότητες τόσο στον ΟΗΕ  όσο και στο Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι αψευδείς μάρτυρες προς τούτο. Αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος που να δικαιολογεί την εισβολή. Κάθε εισβολή  όμως. Όχι επιλεκτικά και κατά πώς βολεύει. Γιατί στην Κύπρο ίσχυσαν -και ισχύουν- άλλα. Εκεί οι «ευαισθησίες» εξέλιπαν και εκλείπουν. 

Αλλά, ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι ότι ακόμη και όταν άρχισε ο πόλεμος, αν υπήρχε η βούληση από την πλευρά της Δύσης (βλέπε Αμερικάνοι), θα μπορούσε να σταματήσει την πρώτη κιόλας εβδομάδα, «τραβώντας το αυτί» του επικίνδυνα ματαιόδοξου και διακατεχόμενου από δονκιχωτισμό θεατρίνου (ονόματί τε και πράξει) Ουκρανού Προέδρου για την αποδοχή ενός έντιμου συμβιβασμού. Και εδώ, ακριβώς, αποδεικνύεται πώς οι Ευρωπαίοι παγιδεύτηκαν στα παγκόσμια παιχνίδια της διπολικής εξουσίας  Αμερικής από τη μια και Ρωσίας – Κίνας από την άλλη. Η σπουδή τους να συμπλεύσουν, χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις συνέπειες, με τον αμερικανονατοϊκό παράγοντα στην επιβολή οικονομκών κυρώσεων προς τη Ρωσία, για να τη «γονατίσουν» δήθεν οικονομικά(ποιος «γονάτισε» ποιον  είναι άλλη υπόθεση), έφερε τα σημερινά για την ίδια τραγικά οικονομικά αποτελέσματα. Έσπειραν ανέμους και τώρα θερίζουν θύελλες, σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, αλλά και πολιτικό. 

Ο χειρότερος χειμώνας  τουλάχιστον των τελευταίων εκατό ετών για όλους τους λαούς της Ευρώπης βρίσκεται επί θύραις. Η φτώχεια και ο συνακόλουθος κοινωνικός αποκλεισμός επικρέμαται ως δαμόκλεια σπάθη στα κεφάλια των ευρωπαίων πολιτών. Το ευρώ κατρακυλάει σε ιστορικά χαμηλά έναντι του δολαρίου. Και το κυριότερο, η μία μετά την άλλη ευρωπαϊκές χώρες ανοίγουν τις αγκάλες τους στις κάθε είδους ακροδεξιές παραφυάδες, οι οποίες εκμεταλλευόμενες τη λαϊκή δυσαρέσκεια, απογοήτευση και οργή, διαχρονικά αναμένοντας την «αναμπουμπούλα» για να «χαρούν», καθώς σοφά επισημαίνει ο λαός μας, πουλούν προστασία των λαών από όλα αυτά και έναν πατριωτισμό (με ή χωρίς εισαγωγικά) που δυστυχώς οι σημερινοί νάνοι πολιτικοί της Ευρώπης, οικονομικά διαπλεκόμενοι (όμηροι των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων) και βουτηγμένοι οι περισσότεροι σε οικονομικά και άλλα σκάνδαλα, αποδείχτηκε πως δεν διαθέτουν. Τώρα, τρέχουν και δεν φτάνουν.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη είναι πίσω από τις εξελίξεις. Κοινή είναι η διαπίστωση ότι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν η Ευρώπη, στερούμενη αυτόνομης πολιτικής παρουσίας, έχει μετατραπεί σε 52η Πολιτεία των ΗΠΑ, ακολουθώντας πιστά και κατά γράμμα την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Η Γερμανία, η οποία ουσαστικά ασκεί την οικονομική και πολιτική εξουσία της ΕΕ, διακατεχόμενη από έναν ιστορικό αντικομμουνιστικό κομπλεξισμό, με τις ρίζες του στην πανωλεθρία των ναζιστικών δυνάμεων από τους Ρώσους κατά τον Β΄ ΠΠ (δεν αντιλαμβάνονται οι ανόητοι ότι παρήλθαν πάνω από τριάντα χρόνια από την κατάρρευση του συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως εφαρμόστηκε, και ότι ακόμη η σημερινή Ρωσία είναι από τις πλέον «σκληρές» καπιταλιστικές χώρες με το πλέον αυταρχικό καθεστώς), πρωτοστατεί στην a posteriori ρωσική «τιμωρία». 

Όσο για μας τους Έλληνες, πάντοτε δεδομένοι και πάντοτε εύπιστοι και προδομένοι. Με τα «καλοταϊσμένα» από το σύστημα Μέσα Μαζικής τηλετύφλωσης, αλλοιώνοντας τον εκ του Συντάγματος πρωτεύοντα ρόλο τους (Τέταρτη Εξουσία), αντί να ελέγχουν την εξουσία, την κάθε εξουσία, να πρωτοστατούν σε μια άθλια καθημερινή πλύση εγκεφάλου των ανυποψίαστων και αφελών πολιτών, με σκοπό τη χειραγώγησή τους. Η 108η  (!!) θέση τους -μία μόλις θέση παρακάτω τα ΜΜΕ του Ερντογάν- στη σχετική παγκόσμια λίστα αξιοπιστίας, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, τα λέει όλα. Πολύ φοβάμαι ότι αυτά που μας περιμένουν θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά που βιώνουμε.

Το θεοποιημένο οικονομικό σύστημα του ενός πέμπτου των πολιτών και των δισεκατομμυρίων εξαθλιωμένων, νοσεί από καιρό βαριά. Απλά, αυτοτροφοδοτούμενο από συνεχείς κρίσεις, οι πιο πολλές τεχνητές, προσπαθεί να επιβιώσει, σε βάρος πάντα των πολλών. Αν τέτοια ζωή συγκαλυμμένων σκλάβων μάς ικανοποιεί και επιφυλάσσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας, ας συνεχίσουμε δίκην προβάτων τη σανοφαγία μας. Αν τέτοια Ενωμένη Ευρώπη, των ξεχασμένων ανθρωπιστικών αξιών και της επίπλαστης δημοκρατίας, ονειρευτήκαμε, να τη χαιρόμαστε. Οι προύχοντες της κομισιόν, πλήρως εξαχρειωμένοι, το πέρασαν στο ντούκου, εγώ όμως ως ευρωπαίος πολίτης, αντικρύζοντας στους τηλεοπτικούς δέκτες  την Πρόεδρο  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (!!) Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να την έχει δίκην τιμωρημένης μαθήτριας ο Ταγίπ Ερντογάν όρθια στο «παλάτι» του, αισθάνθηκα βαθιά προδομένος.

Άλλη Ευρώπη οραματίστηκαν όσοι συνέλαβαν την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Άλλη Ευρώπη οραματίζονται τα εκατομμύρια των σκεπτόμενων και αδογμάτιστων ευρωπαίων πολιτών. Αυτή έχουμε υποχρέωση να διεκδικήσουμε.