Συνεργασία και σταθερότητα…

Έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για τις επόμενες εκλογές, για την ανάγκη σταθερής κυβέρνησης και για την προοπτική συνεργασίας κομμάτων. Πρόκειται για ζητήματα σοβαρά, αφού η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλα προβλήματα και προπαντός θα έχει μια κοινωνία που θα δοκιμάζεται από πολλές και βαριές κρίσεις. Επομένως πρόκειται για ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Τα κόμματα σε φραστικό πεδίο δείχνουν ότι τα ενδιαφέρει η αύξηση των ποσοστών τους και η κυβέρνηση πασχίζει να  πείσει ότι μόνο η Ν.Δ. είναι σε θέση να διαχειριστεί την κρίση. Προσωπικά πιστεύω ότι ο τόπος χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα, γιατί τα μεγάλα προβλήματα και οι θεσμικές ελλείψεις απαιτούν από την επόμενη κυβέρνηση σοβαρότητα, κοινωνική ευαισθησία και προπαντός δυνατότητα αξιοποίησης κάθε ευκαιρίας τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο διεθνές περιβάλλον.

Επομένως προκύπτει το λογικό ερώτημα αν η πολιτική σταθερότητα εξασφαλίζεται από μια μονοκομματική κυβέρνηση ή από τη συνεργασία κομμάτων. Αυτό θα είναι και το ζήτημα που θα κυριαρχήσει στον πολιτικό λόγο και των κομμάτων και των πολιτών.

Καταρχήν εκτιμώ ότι έχουν ξεθωριάσει οι ιδεολογικές ταυτότητες των κομμάτων πλην του ΚΚΕ και ότι όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Και χρήσιμο είναι για όλους μας να μην αποδεχόμαστε άκριτα τις βερμπαλιστικές διακηρύξεις, οι οποίες άλλα εκφράζουν και άλλα υπονοούν. Γιατί από καιρό τα κόμματα, ενώ διακηρύσσουν ιδέες και αξίες με ελκυστικό περιεχόμενο, όταν βρίσκονται στην εξουσία ή όταν πρέπει να αποφασίσουν σχεδόν όλα στα μεγάλα θέματα λειτουργούν και συμπεριφέρονται στο ίδιο πνεύμα.

Τούτο αποδεικνύεται από τη θέση όλων στα σοβαρότατα ζητήματα, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, η σχέση με τις ΗΠΑ… Ή μήπως τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, διαφοροποιούνται ουσιαστικά στις προτάσεις για την αντιμετώπιση της κοινωνικής ανισότητας, της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της ανεργίας, κλπ.; Βεβαίως η εθνική γραμμή όλων στο ζήτημα των απειλών από την Τουρκία εντάσσεται στα θετικά τους.

Αυτή, λοιπόν, η πραγματική ταύτιση πολιτικής οδηγεί στη σκέψη ότι η συνεργασία κάποιων κομμάτων για σχηματισμό κυβέρνησης σταθερής θα είναι και αναγκαία και χρήσιμη για τον τόπο. Γιατί θα πρέπει κάποτε και εμείς οι Έλληνες να βρούμε τρόπους διαλόγου και συνεργασίας για μια καλύτερη πορεία της χώρας.

Όμως, αν θυμηθούμε τη συνεργασία του Τσίπρα με τον Καμμένο, είναι λογικό να αποτάξουμε κάθε συζήτηση και κάθε επιθυμία για συνεργασία και αυτοί οι δύο πολιτικοί αποφάσισαν τη συνεργασία πίνοντας ένα καφέ με μοναδικό στόχο να εξοντώσουν και να ευτελίσουν όλους τους αντιπάλους. Και ζήσαμε όλη την τραγωδία αυτής της συνύπαρξης.

Γι’ αυτό, όταν σκεφτόμαστε συνεργασία κομμάτων, εννοούμε σύνθεση προτάσεων και προγραμματική συμφωνία στα μεγάλα θέματα του τόπου. Και αυτή η συμφωνία θα προκύψει από σοβαρό και μακρόχρονο διάλογο και μακριά από σκοπιμότητες, κομματικές επιδιώξεις και αλαζονικές πρακτικές. Και νομίζω ότι υπάρχουν πολιτικοί με φρόνηση και με πολιτική ωριμότητα που μπορούν να διαμορφώσουν από τώρα με θάρρος γνώμης τις χρειαζούμενες πολιτικές συνθήκες ώστε και οι πολίτες να πειστούμε ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τις αδυναμίες του παρελθόντος.

Τέλος πιστεύω ότι ο κομματικός πατριωτισμός θα πρέπει να περιοριστεί και να αφήσει χώρο στην ελεύθερη σκέψη του καθενός με σκοπό να προκύψει μια καινούργια πολιτική κατάσταση ικανή για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων.