Αποχαιρετιστήριο του Καλοκαιριού…

 Λιόγερμα! Ματωμένη η απέναντι ραχούλα, εκεί που βιάζεται να κολυμπήσει, να δροσιστεί αποκαμωμένος ο ήλιος. Μια λιανή φέτα πεπόνι ξεπροβάλει σιγά – σιγά το φεγγαράκι, όρθιο. «Όρθιος ο καβαλάρης». 

Αυτή την ώρα τη μαγική το είναι μου παραδίνεται στην αγκαλιά της φύσης! Και να ξαφνικά αχνοφέγγουν λιγνά κεράκια «οι κολοφωτιές». Αγκομαχώντας αναβοσβήνουν κοντανασαίνοντας το φωτάκι της κοιλιάς τους, πασχίζοντας να δροσιστούν. Τι ομορφιά ασύγκριτη! Τι εικόνα μαγική! Τι μου θυμίζουν άθελά τους!..

Τότε πολλά – πολλά χρόνια πριν που στα χωριά μας μόλις βράδιαζε κι έκαναν την εμφάνισή τους, ρίχναμε τις μπλούζες να τις πιάσουμε. Ξεγλιστρούσαν παιχνιδιάρικα.

Κι ύστερα χαλεύοντας ικετευτικά το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα του πατέρα ή του πάπη τις φυλακίζαμε, κάνοντας εκεί μέσα έναν αυτοσχέδιο φακό ανοίγοντας μια τρυπούλα στο κουτί.

Αθώα παιχνίδια στην αγκαλιά της φύσης τότε που μέστωναν τα σπαρτά, τραγουδώντας: «Έλα δω κολοφωτιά να σου δώσω τον παρά / ν’ αγοράσεις πέλο, πέλο και καπέλο!»…

Τώρα; Τώρα που δεν υπάρχουν σπαρτά να τα θερίζουμε και να τ’ αλωνίζουμε;

Δέκα μετρημένες κολοφωτιές φέτος είδα στον κήπο μου, εκτός αν με ξεγελούσαν πετώντας πότε εδώ και πότε εκεί!

Δεν τις κυνήγησα, δεν τις άγγιξα! Τις άφησα να με τριγυρίζουν σαν κάτι να ήθελαν να μου πουν, κάτι να μου θυμίσουν!

Τις καμάρωνα καθώς παιχνιδιάρικα ξεμάκραιναν, σκουπίζοντας ένα δάκρυ…

Απόμεινα, κοιτάζοντας κι αναπολώντας…