Οι γιορτές στο Γράμμο…

 Αυτές τις μέρες, όπως κάθε χρόνο, γίνονται οι γιορτές του Γράμμου οι οποίες από ορισμένους αποκαλούνται «γιορτές μίσους». Λάθος! Οι γιορτές αυτές πρέπει να λέγονται γιορτές μνήμης, όπου ο Εθνικός Στρατός τον Αύγουστο του 1949 νίκησε τους τότε, όπως τους έλεγαν κομμουνιστοσυμμορίτες – αργότερα δημοκρατικός Στρατός. Γιορτές μνήμης που πρέπει να γίνονται, για κείνους πούπεσαν για την πατρίδα μας την Ελλάδα, γιατί πρέπει να διδασκόμαστε και να παραδειγματιζόμεθα όλοι μας με το σύνθημα «Ποτέ πια εμφύλιος πόλεμος, αλλά αγάπη και ειρήνη!»

Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκαν 73 ολόκληρα χρόνια από τη λήξη του φοβερού εμφύλιου πολέμου, όπου χάθηκαν εκατοντάδες ελληνόπουλα. Δεν είχαμε τέτοια μεγάλη αιματοχυσία μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου πολέμου.

Ωστόσο υπάρχουν ευθύνες, που πρέπει να λέγονται και να τονίζονται ώστε στο μέλλον ποτέ να μην ξανασυμβούν τέτοιες τραγωδίες. Ευθύνες για κείνους που αιματοκύλισαν την πατρίδα με το σύνθημα δήθεν της ειρήνης. Αυτά πρέπει να λέγονται με υπευθυνότητα και σοβαρότητα από τους εκάστοτε ομιλητές και διοργανωτές αυτών των γιορτών.

Το δε έτος 1989 – 1990, που άνοιξαν τα σύνορα εκατοντάδες Έλληνες πρόσφυγες γύρισαν στην αγαπημένη τους πατρίδα. Και ζήτησαν ειρήνη – εργασία – ησυχία – πρόοδο καταδικάζοντας τις πρώην ενέργειές τους και τις τότε δοξασίες.

Εδώ όμως, αν μου επιτραπεί να αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός. Νεαρός δάσκαλος δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου διορίστηκα δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο στον Γοργοπόταμο Κόνιτσας, στις υπώρειες του Γράμμου.

Εκεί άκουσα τρομερές ιστορίες από την εποχή του εμφυλίου, τις οποίες εγώ στα ενδότερα και στα σχολεία που πήγα δεν ήξερα, παρά μόνον, τις είχα διαβάσει σε διάφορα έντυπα όχι αντικειμενικά βέβαια, αλλά μονόπλευρα για εκείνη την περίοδο. Έτσι ευρισκόμενος στο Γοργοπόταμο, που οι κάτοικοί του έζησαν πολλά τρομερά γεγονότα άκουγα την διήγησή τους με δέος.

Μια μέρα, λοιπόν, μετά το μάθημα, ένα απόγευμα, είπα να κάνω ένα περίπατο λίγο πιο κάτω απ’ το Σχολείο. Πράγματι, προχώρησα. Σε λίγο άκουσα ένα θρηνικό μοιρολόγι από μια γριά για τον χαμένο γιο της που σκοτώθηκε στο Γράμμο. Στάθηκα. Εκείνη τη στιγμή περνούσε μια άλλη γερόντισα από τα χωράφια και μου είπε «κλαίει για το χαμό του γιου της. Μοναδικό τον είχε». Συγκινήθηκα. Σε λίγο πέρασε μια άλλη γριά φορτωμένη με ξύλα και μου είπε απότομα: «Καλά έπαθε τέτοια μυαλά, που είχε ο γιος της»!

Ακούγοντας αυτά πολύ στενοχωρήθηκα.

Γύρισα στο δωμάτιό μου και άνοιξα την Παλαιά Διαθήκη κι έπεσα στην παράγραφο τον Κάιν να σκοτώνει τον αδερφόν του. Δεν ικανοποιήθηκα, γύρισα στην Καινή Διαθήκη, στα λόγια του Χριστού μας «Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Κατά Ιωαν. Ευαγ. Κεφ. 1 ΣΤ. στιχ 33). Και στη συνέχεια λέει: «Ειρήνη και αγάπην έχητε».

Ηρέμησα και μονολόγησα:

Αυτά όλοι μας πρέπει να τα σκεφτόμαστε με τις γιορτές στο Γράμμο: Να παραδειγματιζόμαστε και να λέμε ποτέ πόλεμος, ποτέ εμφύλιος, αλλά αγάπη και ειρήνη παντού και να δοξάζουμε και να εφαρμόζουμε τις εντολές του Χριστού!

* Ο Σωκράτης Μ. Οικονόμου είναι τέως Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής