O Ντοστογιέφσκι, ο Πάπας και η Ορθόδοξη εκκλησία...

Ο Θεόδωρος Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα και πέθανε στην Αγία Πετρούπολη το 1881. Υπήρξε μέγας μυθιστοριογράφος παγκόσμιας ακτινοβολίας. Πολύ μεγάλη η προσφορά του στην παγκόσμια διανόηση. Ο Ντοστογιέφσκι υπήρξε μέγας ψυχολόγος, αποκάλυψε ολόκληρο σκοτεινό κόσμο ταπεινών, ηλιθίων, εγκαταλειμμένων στα πάθη τους, θρησκευτικών, μυστικοπαθών και κακούργων, με απαράμιλλη ακρίβεια και βαθύτητα και με άπειρο ανθρώπινο πόνο και συμπάθεια…

Ένα μήνα πριν από το θάνατό του εξεφώνησε περίφημη ομιλία στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του μεγαλύτερου ποιητή της Ρωσίας Αλεξάνδρου Πούσκιν. Ο Πούσκιν ήταν μεγάλος φιλέλληνας.

Μερικά από τα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι: «Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι», «Ο Ηλίθιος», «Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέως». Το αριστούργημά του «Αδελφοί Καραμαζώφ» (1880).

Οι ήρωες των διαλόγων του είναι οι εκφραστές της διανόησής του. Η γιγάντια μορφή της λογοτεχνίας, λοιπόν, βρίσκει τον τρόπο να φανερώσει τη θεωρία και τις επιδιώξεις του Βατικανού. Ο Ντοστογιέφσκι γνώρισε την ανθρώπινη ψυχή, την ανθρώπινη ψυχολογία και παθολογία, όσο λίγοι στον κόσμο. Έγινε μεγάλος διδάσκαλος της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας, γιατί πρώτος αυτός μαθήτευσε στο Ευαγγέλιο και στους αγίους της Ορθοδοξίας.

Στον «Ηλίθιο» (Δ’ 1, VII) ο Ντοστογιέφσκι γράφει: «Ο Καθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική. Ο Καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό… Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ο Καθολικισμός, όμως, προχωρεί πιο πέρα ακόμα: Κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετο του Χριστού. Κηρύττει τον Αντίχριστο».

Η ταπείνωση είναι η στολή της Θεότητας, λέει ο Ισαάκ ο Σύρος. Ο Χριστιανισμός είναι η πίστη και η Αποκάλυψη της αγάπης. Είναι η ζωή και η ενσάρκωση της ειρήνης και της πραότητας. Είναι το βίωμα της συγγνώμης και της μακροθυμίας.

Αντίθετα, ο Παπισμός είναι το παραμορφωμένο πρόσωπο του Χριστιανισμού. Ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους» γράφει: «Η Ρώμη ανακήρυξε ένα Χριστό που υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό του σατανά. Διακήρυξε σε όλον τον κόσμο πως ο Χριστός δεν μπορεί να βασιλέψει χωρίς την επίγεια βασιλεία. Ήταν το ίδιο σαν να ανεκήρυξε ο καθολικισμός τον Αντίχριστο και αυτό ήταν που κατέστρεψε τη Δύση».

Για να δικαιολογήσει ο Πάπας το αξίωμα του αρχηγού κράτους που έχει παραδέχεται ότι ο Χριστός είναι βασιλέας στη γη. Και αυτά, ενώ γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου».

Έτσι, ο Πάπας Λέων ο Θ’ το 1053, αποφάσισε να διακόψει οριστικά τις σχέσεις του Βατικανού με την Ορθοδοξία. Έστειλε αντιπροσώπους του στην Κωνσταντινούπολη, δήθεν, για να ρυθμίσουν τις διαφορές των δύο Εκκλησιών. Οι αλαζονικοί αυτοί αντιπρόσωποι του Πάπα δυσαρέστησαν όλους με την αλαζονεία τους και κατάλαβαν ότι η αποστολή απέτυχε. Έτσι, μπήκαν στην Αγία Σοφία την ώρα που ετελείτο Θεία Λειτουργία και αφού άφησαν επάνω στην Αγία Τράπεζα αφορισμό κατά του Πατριάρχη και όλης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αναχώρησαν για τη Ρώμη.

Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος μετά βίας κατόρθωσε να συγκρατήσει τον εξαγριωμένο λαό, για να μη κακοποιήσει, τους απεσταλμένους του Πάπα. Τέσσερις ημέρες μετά το επεισόδιο, δηλαδή στις 20 Ιουλίου 1054, συγκάλεσε ο Πατριάρχης την ενδημούσα Σύνοδο και αφώρισε τον Πάπα και όλους όσοι βλασφημούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, διέγραψε μάλιστα οριστικά τον Πάπα από το δίπτυχο της Εκκλησίας. Έτσι, το σχίσμα της Εκκλησίας έγινε οριστικό.

Στο σημείο αυτό ο Ντοστογιέφσκι στο πέμπτο κεφάλαιο του έργου του, στο αριστούργημά του ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ, παρουσιάζει μια συγκλονιστική έμπνευση: Ο μέγας ιεροεξεταστής δικάζει τον σιωπηλόν και φυλακισμένον Χριστόν: «…Δίκασέ μας, αν μπορείς κι αν τολμάς. Μάθε πώς δε σε φοβάμαι. Μάθε πως και εγώ ήμουνα στην έρημο, πως και εγώ έζησα με ακρίδες και αγριόριζες, πως και εγώ ευλογούσα την ελευθερία που μ’ αυτήν εσύ ευλόγησες τους ανθρώπους, πως και εγώ ετοιμαζόμουν να γίνω ένας από τους εκλεκτούς σου, να γίνω ένας από τους ισχυρούς και τους μεγάλους, διψώντας να «συμπληρώσω τον αριθμό».

Μα συνήλθα και δεν θέλησα να υπηρετήσω την αφροσύνη. Γύρισα στην ομάδα εκείνων που διόρθωσαν το έργο σου. Εγκατέλειψα τους υπερήφανους και επέστρεψα στους ταπεινούς για να τους κάνω ευτυχισμένους. Όλα όσα σου λέω θα γίνουν και η βασιλεία μας θα οικοδομηθεί.

Και συνεχίζοντας εδώ ο Ντοστογιέφσκι τον αλληγορικό διάλογο μεταξύ των δύο αδελφών – ηρώων του μεγάλου αυτού έργου του, καταλήγει με τα λόγια που βάζει στο στόμα του Αλιόσα: -Το ποίημά σου είναι εγκώμιο για τον Ιησού κι όχι μομφή όπως το θέλησες εσύ…

Στη συνέχεια κάνει λόγο για τους ιεροεξεταστές και τους Ιησουίτες… για να καταλήξει: «Αυτοί όλοι είναι απλώς και μόνον η ρωμαϊκή στρατιά για τη μελλοντική γήινη αυτοκρατορία, με αυτοκράτορα τον πρωθιερέα της Ρώμης…

Να το ιδανικό τους, χωρίς κανένα μυστήριο, χωρίς καμιά ανώτερη οδύνη… Είναι μία απλούστατη δίψα εξουσίας, των γήινων χυδαίων αγαθών, της καθυπόταξης… ένα είδος μελλοντικής δουλοπαροικίας με τον όρο αυτοί να γίνουν τσιφλικάδες… αυτό είναι όλο κι όλο που θέλουν. Ίσως, ούτε καν να πιστεύουν σε Θεό…

Ο αμίμητος χειρουργός και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής Ντοστογιέφσκι είχε συλλάβει πολύ καλά το πνεύμα του Παπισμού.

Εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε σταυρό με τα τρία δάκτυλα, τα οποία συμβολίζουν την Αγία Τριάδα. Οι Παπικοί κάνουν σταυρό με τα τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο είναι ο Πάπας. Έτσι, ο Πάπας γίνεται σύνθρονος και ομόθρονος της Αγίας Τριάδος. Άρα Θεός…

Θα αναφέρω ένα ακόμη από τα πολλά. Ο Πάπας έχει το αλάθητον. Δηλαδή, δεν κάνει αμαρτίες, είναι αναμάρτητος. Ο Απόστολος Παύλος είναι ο πρώτος μετά τον Ένα. Δηλαδή, μετά τον Χριστόν είναι ο Αποστ. Παύλος. Κι όμως, ο Παύλος λέει: «Πρώτος αμαρτωλός είμαι εγώ»!

Ο Ντοστογιέφσκι γράφει πολλά για το πραγματικό πρόσωπο της Παπικής Εκκλησίας, αλλά δεν είναι δυνατό να αναφερθούν όλα σε ένα σύντομο άρθρο.

Κατά τον Π.Γ. Μεταλληνό: «Το Βατικανό παραμένει η μεγαλύτερη ανθελληνική δύναμη και προπαγάνδα στον κόσμο». Αυτό το απέδειξε με την 4η σταυροφορία στις 12 Απριλίου 1204. Κατέστρεψε την Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, σε σημείο που να μη μπορέσει την επερχόμενη λαίλαπα του 1453…

Οι παπικοί εμφανίζονται ότι δεν έχουν σχέση με την 4η σταυροφορία και ότι ουδέποτε σκέφτηκαν να υποτάξουν το Βυζάντιο. Όμως, αυτοδιαψεύστηκαν: Το 2008 εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το βιβλίο του Ιωάννη Σαρσάκη με τον τίτλο «Ιωάννης Β. Βατάτζης – ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου». Έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης.

Στο βιβλίο αυτό δημοσιεύεται η επιστολή που έστειλε το 1234 ο τότε Πάπας της Ρώμης Γρηγόριος ο Θ’ (ένατος) στον Αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Βατάτζη.

Η επιστολή αυτή είναι προκλητικότατη και ομιλεί απαξιωτικά για την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο. Αποκαλύπτει ότι ο Πάπας που κρυβότανε πίσω από τις Σταυροφορίες ήταν ο Πλανητάρχης της εποχής. Για την άλωση της Κων/πολης το 1204 και τα σχέδια του Βατικανού, δύο σημεία της επιστολής είναι αποκαλυπτικά: Ζητούσε από τον Ιω. Βατάτζη δύο πράγματα: πρώτο, να ξεχάσει διά παντός την Κωνσταντινούπολιν και δεύτερο, να εγκαταλείψει τον βυζαντινόν τίτλον «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».

Ο Ιω. Βατάτζης, αν και βρισκόταν σε δυσμενέστερη θέση από πλευράς πολιτικής και οικονομικής, έστειλε μία εκπληκτική επιστολή – απάντηση στον Πάπα, η οποία αποτελεί μνημείο ελληνικής υπερηφάνειας και εθνικής αξιοπρέπειας. Μακάρι να διδάσκονταν από αυτήν οι σημερινοί κυβερνήτες μας και ορισμένοι ηγέτες των Ευρωπαίων εταίρων μας, επίγονοι των Σταυροφόρων του 1204.

Αναφέρω μερικά σημεία της επιστολής – απάντησης του Ιω. Βατάτζη στον Πάπα: «…Μας γράφεις ότι από το δικό μας γένος, το ελληνικό άνθησε η σοφία και τα αγαθά της διαδόθηκαν στους άλλους λαούς.

Αυτό σωστά το γράφεις. Πώς, όμως, αγνόησες ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πώς το ξέχασες να γράψεις ότι μαζί με τη σοφία το γένος μας κληρονόμησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τη βασιλεία: Συ απαιτείς να μη αγνοήσουμε τον θρόνο σου και τα προνόμιά του. Αλλά, εμείς έχουμε να ανταπαντήσουμε να ιδείς καθαρά και να μάθεις τα δικαιώματα που έχουμε εμείς επί της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης, το οποίο από τον Μέγα Κωνσταντίνο διατηρήθηκε για μια χιλιετία και έφτασε σε μας.

Ο γενάρχης της βασιλείας μου είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μη αναφέρω εδώ και όλους τους βασιλείς που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν τη βασιλική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. Εμείς εξαναγκαστήκαμε από την πολεμική βία και φύγαμε από τον τόπο μας. Όμως, δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης… Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν.

Γιατί, αλήθεια, πώς δεν θα διαπράτταμε αδικία απέναντι στους νόμους της φύσης και στους θεσμούς της πατρίδας μας και στους τάφους των προγόνων μας και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε για όλα αυτά με τη δύναμή μας… Ωστόσο να ξέρει η αγιότητά σου ότι υποδεχτήκαμε χωρίς λύπη το αγροίκο ύφος του γράμματός σου και φερθήκαμε με ηπιότητα στους κομιστές του, μόνον και μόνον για να διατηρήσουμε την ειρήνη μαζί σου»!

Όταν έλαβε αυτή την επιστολή ο Πάπας ανάμεσα στα άλλα είδε και τούτο: «…δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κωνσταντινούπολης. Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν…».

Αυτό ανησύχησε το Βατικανό. Για να ενισχύσει τη θέση των ανθρώπων του που διαφέντευαν την Κων/πολη και γενικά την Ανατολή, αποφάσισε να στείλει ενισχύσεις. Έτσι, το 1236 ο Πάπας ετοίμαζε νέα Σταυροφορία. Την ματαίωσε, όμως, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος ο Β’.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι ο Πάπας ήταν ο Πλανητάρχης των Σταυροφοριών και αυτός διέταξε την κατάληψη της Κων/πολης το 1204.