Τα παιδιά μας, οι γονείς, οι δάσκαλοι, το κράτος…

Το τριήμερο των αργιών βρίσκουμε την ευκαιρία -έχοντας χρόνο- να διαβάσουμε κάποια βιβλία, να βρεθούμε με φίλους, να αναπολήσουμε τα παλιά. Έτσι και στην «Πασχαλιά του καλοκαιριού», της Κοίμησης της Θεοτόκου, όπως είναι δομημένη η ελληνική οικογένεια, την ημέρα αυτή ανταμώνουμε όλοι μαζί, παππούδες, παιδιά, εγγόνια, κατά προτίμηση στο χωριό, να γιορτάσουμε μαζί και να ανταλλάξουμε απόψεις για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας.

Ακούγοντας προσεκτικά τις τοποθετήσεις των παιδιών και των εγγονιών αποτραβήχτηκα στη βιβλιοθήκη μου -χώρο που χρησιμοποιώ για διάβασμα και γράψιμο– εστιάζοντας περισσότερο στα παιδιά  του σήμερα. Όπως είναι γνωστό, σε μια κατάσταση θετικής μοναξιάς, διευκολύνονται οι γνωστικές διεργασίες του μυαλού μας για ξεκάθαρη σκέψη, ενδοσκόπηση, στοχασμό….

Η θετική αυτή μοναξιά που εμείς επιλέγουμε, γιατί έτσι αισθανόμαστε ελεύθεροι από τους περιορισμούς που μας θέτουν, δηλαδή οι συνθήκες που δεν μας αφήνουν στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, να απελευθερώσουμε τη σκέψη μας για να παίρνουμε σωστές αποφάσεις κι έτσι καταλήγουμε σε ορισμένες διαπιστώσεις:

Ο κόσμος, όπως είναι σήμερα, νομίζω είναι λάθος φτιαγμένος  πορευμένος  στο ταραγμένο πέλαγος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ζούμε σ’ ένα κόσμο ανέντιμο, αντιφατικό, αβέβαιο και επικίνδυνο. Όλοι πρέπει να αισθανόμαστε ενοχές, για την ευθύνη που  αναλογεί στον καθένα μας. 

*Πρώτα οι πολιτικοί, που κατέχουν την εξουσία, μετά η εκκλησία, οι δάσκαλοι, οι πνευματικοί  άνθρωποι. Η πολιτική είναι αυτή που καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό γίγνεσθαι και την πορεία μιας χώρας, αυτή έχει τον πρώτο λόγο, γιατί έχει τον τρόπο και τους μηχανισμούς. 

Στην πατρίδα μας, όπως είναι τα πολιτικά πράγματα, όπως τα βιώνουμε καθημερινά, το κατεστημένο πολιτικό σύστημα είναι εδραιωμένο και καλά στηριζόμενο από ισχυρά συμφέροντα κι αναφέρομαι σε όλες τις κυβερνήσεις.

*Δεύτερον, οι δάσκαλοι έχουν την ευθύνη να διαμορφώνουν τους χαρακτήρες, την παιδεία, την κουλτούρα και τις αξίες των παιδιών. Οι δάσκαλοι και οι γονείς είμαστε τα παραδείγματα και πρότυπα που επηρεάζουν πολύ τον χαρακτήρα και την παιδεία των παιδιών, κυρίως τα επηρεάζουμε μέσα από τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας. 

Και ποιες είναι οι συμπεριφορές μας; Θα τα πούμε «έξω απ’ τα  δόντια». Κανείς σήμερα δεν κάνει τίποτα στη ζωή του ανιδιοτελώς. Στη ζωή ότι κάνουμε το κάνουμε για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες. Παράδειγμα: αναλογισθείτε, ακόμα και όταν δίνουμε ένα ευρώ σ’ ένα ζητιάνο, τη δική μας ανάγκη ικανοποιούμε. 

Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να καθορίζουμε εμείς τις ανάγκες μας και να μην αφήνουμε να μας τις καθορίζουν άλλοι και ιδίως τα καταναλωτικά πρότυπα. Την ευτυχία δεν τη βρίσκουμε χτίζοντας μεγάλα σπίτια, αγοράζοντας μεγάλα αυτοκίνητα και γενικώς ζώντας στην πολυτέλεια και στη χλιδή που μας προτείνουν, προκειμένου να κερδοσκοπούν οι επιτήδειοι.

  Έτσι, μπαίνοντας σ’ αυτή τη λογική, γινόμαστε άπληστοι και ποτέ δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι. Θυμηθείτε τα παιδικά μας χρόνια, πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν με πολύ λίγα πράγματα, όπως: αγάπη, στοργή, παιχνίδι, παραμύθια ακόμα και παλιότερα που δεν είχαμε τη σημερινή ευμάρεια. Είναι ανάγκη να ζήσουν τα παιδιά μας σ’ ένα καλύτερο κόσμο.

Ως γονείς φέρουμε ευθύνη, γιατί έχουμε μάθει να είμαστε πολύ προστατευτικοί, μέχρι που γινόμαστε πιεστικοί και ψυχαναγκαστικοί με τα παιδιά. Οι γονείς που περιορίζουν την ελευθερία των παιδιών συνήθως το κάνουν από εγωισμό και ανασφάλεια, που πηγάζουν από μια συνειδητή ή υποσυνείδητη αίσθηση κτητικής σχέσης.

Ένα άλλο μεγάλο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι γονείς είναι ότι προσπαθούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να τα πείσουν με προσταγές και κηρύγματα του τύπου: «Μην κάνεις αυτό και «κάνε αυτό που είναι σωστό», ενώ με τις πράξεις τους τούς δίνουν άλλα μηνύματα. Τα παιδιά όμως δεν ακούνε με τα αυτιά τους, αλλά με τα μάτια. Μαθαίνουν μέσα από αυτό που κάνουμε κι όχι μέσα από αυτά που λέμε. Οι γονείς πρέπει να είναι ζωντανά παραδείγματα. 

Να τους δίνουμε την ευκαιρία να γνωρίσουν από μικρή ηλικία θετικές κι αρνητικές καταστάσεις. Να μάθουν από μικρή ηλικία το επάγγελμα των γονιών κι όσο μεγαλώνουν να συνεισφέρουν, εργαζόμενοι πρώτα στο επάγγελμα του πατέρα, προκειμένου να εκτιμήσουν την αξία της εργασίας-«Να μάθουν  πώς βγαίνει το κομμάτι» που λέει ο λαός.

Στις μέρες μας όμως βιώνουμε μια ζοφερή κατάσταση με τα παιδιά  ακόμη και με ανήλικους. Bullying, μαχαιρώματα, και πρέπει να παρθούνε άμεσα και δραστικά μέτρα.

Πρέπει το κράτος να φροντίσει να διορίζει ψυχολόγους στα σχολεία, γιατί, νομίζω, τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη· οι ψυχολογικές διαταραχές είναι όπως οι φωτιές. Αν δεν τις σβήσουμε νωρίς, συνήθως φουντώνουν στις μεγαλύτερες ηλικίες και τότε η λύση είναι πολύ δύσκολη έως ανέφικτη.

Ας σταματήσουμε να πολλαπλασιάζουμε τα υπάρχοντα, γιατί χάνουμε τις αξίες μας. «Μια καλύτερη Ελλάδα  ή τα πάντα για το χρήμα» όπως εύστοχα γράφει σε άρθρο του ο κ. Σ. Χρηστογούλας, όπως και ο κ. Βασιλομανωλάκης: «Ποιος Δήμος θα φτιάξει την «πόλη των παιδιών»;

Επιτέλους, να ξαναγίνουμε οικογένεια και μάλιστα Ελληνική οικογένεια, όπως την βίωσα  προσωπικά και βίωσαν πολλοί τις ημέρες αυτές της «Παναγίας».

                                                                                             (Μέτσοβο)