Πόλεμος για το νερό…

«Γήν και ύδωρ» Ηρόδοτος (484 – 425 π.Χ.) Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον Μεγάλο αυτόν αρχαίο Έλληνα ιστοριογράφο που ήταν ο πρώτος που έδωσε στην Ιστορία του μία επιστημονική διάσταση, οι Πέρσες απαιτούσαν «γήν» και «ύδωρ» από τις πόλεις που τους παραδίδονταν, και που συμβόλιζε ότι οι υποτασσόμενοι λαοί παραιτούνταν από κάθε δικαίωμα πάνω στη γη τους και κατ’ επέκταση στους φυσικούς πόρους αυτής όπως είναι το νερό, το οποίον ανέκαθεν ήταν πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Η πιο πάνω φράση, ακόμα και στα νέα ελληνικά συμβολίζει την άνευ όρων υποταγή σε ένα κατακτητή. Σήμερα το 25% τουλάχιστον του πόσιμου νερού της Ελλάδας προέρχεται από άλλες χώρες.

Τα ποτάμια του Αξιού, του Νέστου, του Αλιάκμονα, του Στρυμόνα και φυσικά του Έβρου αποτελούν τις σημαντικότερες λεκάνες νερού. Σε όλες τις περιπτώσεις η Ελλάδα βρίσκεται στην κάθοδο της πορείας ροής υδάτων από τα Σκόπια και την Βουλγαρία, ενώ ο Έβρος διαμορφώνει φυσικά σύνορα με την Τουρκία. Σημειούται ότι η εξάρτηση της Ελλάδας σε διασυνοριακές πηγές υδάτων δεν είναι μοναδικό φαινόμενο, αλλά σύνηθες ανά τον κόσμο.

Στις μέρες μας κάλλιστα θα μπορούσε στη Μέση Ανατολή εν αντιθέσει με το πετρέλαιο, το πιο πολύτιμο αγαθό να είναι το νερό, ο αποκαλούμενος «λευκός χρυσός» σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν λάβει χώρα παγκόσμια τα τελευταία έτη και την θεωρία αρκετών διεθνολόγων και γεωπολιτικών ερευνητών, οι οποίοι εκτιμούν ότι μελλοντικά δεν θα είναι έκπληξη να γίνει ένας μεγάλος πόλεμος για το νερό, το οποίο βρίσκεται ανισομερώς κατανεμημένο στον πλανήτη.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ η Αφρική και η Μέση Ανατολή είναι από τις φτωχότερες σε καθαρό νερό περιοχές της γης, και οι άνθρωποι εκεί εξαρτώνται από τα υπόγεια ύδατα και τα ποτάμια που τις διασχίζουν, όπως Νείλος, Ευφράτης, Τίγρης, Ιορδάνης κ.λ.π. αδυνατώντας πολλοί εξ αυτών να καλύψουν βασικές καθημερινές τους ανάγκες σε νερό. Έχουν επισημανθεί σε διάφορα μέρη της γης περί τις 300 ζώνες πιθανών συγκρούσεων γύρω από το πόσιμο νερό αναφέρει ο Dv. Jean Vevgnes μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Ύδατος και σύμβουλος της UNESCO.

Αναζητώντας τα αίτια του κοινωνικού αυτού προβλήματος, να ανατρέξουμε στην τεράστια αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, ιδίως στις μουσουλμανικές χώρες και κατ’ επέκταση στην αυξημένη ζήτηση για πόσιμο νερό σε πλείστες περιοχές, στην κακή διαχείριση των υδάτινων πόρων και ασφαλώς στην ξηρασία η οποία επιδεινώνεται από την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Ως εκ τούτου, τα κράτη που έχουν υδάτινες και καθαρές πηγές θα αποτελούν δυνητικώς πολεμικό στόχο για εκείνα τα κράτη που τις στερούνται. Ενδέχεται να συμβεί και ένας οικονομικός πόλεμος για την παροχή ποσίμου νερού, σε λεηλασίες (πλιάτσικο) ή σε ένοπλες διαμάχες, εάν πολλαπλασιαστεί η τιμή του πολυτίμου αυτού αγαθού και ξεσηκωθεί ο κόσμος που θα αδυνατεί να το πληρώσει ή δεν έχει στην περιοχή του εγκαταστάσεις ύδρευσης. Πόσο πιθανόν είναι λοιπόν να γίνει ένας πόλεμος για το νερό;