Είναι απαραίτητο…

on .

Στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν ο Έλληνας τηλεθεατής είχε τις ευκαιρίες να ψυχαγωγηθεί και να γελάσει… αυθορμήτως, με κάποια τηλεοπτικά προγράμματα, χωρίς να χρειαστεί… γαργάλισμα  από το διπλανό του!

Σήμερα τα πράγματα είναι άχρωμα…

Έχουν λιγοστέψει δυστυχώς οι κωμικοί με έξυπνο χιούμορ και εμφυολογήματα και η σάτιρα έκανε… προς τα πίσω βήματα! Και ο Έλληνας γελάει ολοένα και λιγότερο…

Παλιά γελούσε πιο εύκολα ο Έλληνας; Μπορεί…

Μήπως και ο ίδιος είχε λιγότερα προβλήματα; Ίσως…

Η σάτιρα ήταν «εξυπνότερη»; Βεβαίως…

Η κωμωδία ήταν πιο πλούσια και ανατρεπτική; Ασφαλώς…

Και σήμερα, που το… «τηλεοπτικό κουτί»… κατέλαβε όλα τα δωμάτια ενός νοικοκυριού, δεν προσφέρει σχεδόν τίποτε!

Ανοίγοντας τη συσκευή δεν ανοίγει… και η καρδιά του τηλεθεατή, αλλά ψυχοπλακώνεται από την «είδηση και την εικόνα»!

Οι κωμωδίες του αυθόρμητου γέλιου, τώρα… μεταφέρθηκαν στα πολιτικά και κομματικά πάνελ, σε Δημοτικές και Περιφερειακές «μονομαχίες», έχοντας την πλήρη τηλεοπτική κάλυψη!

Γελάς όμως με τις… κοκορομαχίες κομματικών αντιπάλων;

Άλλαξε λοιπόν το τηλεοπτικό τοπίο και το γέλιο ολοένα και στερεύει!

Πώς να γελάσεις με πολιτικές παλινωδίες, με… κομματικές ατασθαλίες ή με προεκλογικές εξαγγελίες; Αυτό είναι το τηλεοπτικό μενού!

Με όλα αυτά, πώς να γελάσεις; Απλά σου βγαίνει ένα… πικρό μειδίαμα για την υποβάθμιση της ζωής μας!

Το γέλιο είναι μια «σοβαρή και δύσκολη υπόθεση»! Και είναι απαραίτητο, τόσο για την ευζωία, όσο και για τη μακροζωία του ανθρώπου!

Αλλά δυστυχώς, στη σημερινή εποχή, μας κατάντησαν, να γελάμε μόνο με… τα χάλια μας! 

* Ο Γιάννης Μπούγιας είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής.