Άγουρη βία…

on .

Τα είδαμε και τα ξαναείδαμε, οι καλοί μας φίλοι, τα ανθρωποφάγα κανάλια πρωί - πρωί μας τα προσφέρουν αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια. Κι εμείς τα απολαμβάνουμε- ενημέρωση το λέμε- όλα στο πιάτο με το πρωινό μας καθισμένοι αναπαυτικά στον… καναπέ μας, πρώτης τάξης πρωινό θέαμα η είδηση!... Κατάντια πραγματική. Ο σύγχρονος πολιτισμός με τις θαυμαστές επιτεύξεις του έχει φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα. Ασύλληπτες οι εφευρέσεις οι κατακτήσεις σε όλα τα είδη του επιστητού τέτοιες που οι παλιότερες γενεές δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν ακόμη και στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας.

Και βέβαια όλα αυτά διευκολύνουν, ξεκουράζουν δίνουν ποιότητα στη ζωή μας. Αλλοίμονο όμως! Γιατί περίλυποι διαπιστώνουμε ότι ούτε καλύτεροι άνθρωποι γίναμε και ούτε η ζωή μας έχει πιά την παραμικρή αξιοπρέπεια.

Σαν να μην έφθανε η πανδημία ξεφύτρωσε σαν ζιζάνιο καλοθρεμμένο στη ζωή μας η πανδημία της βίας… βία, βία, βία με χίλιες μορφές, χίλια πρόσωπα, χίλια ονόματα, βία οικογενειακή, βία σχολική, βία κοινωνική, βία ρατσιστική, βία εργασιακή, βία οπαδική, βία, βία παντού στους χώρους της ζωής και της δουλειάς.

Ποιος την γέννησε; Ο Covid, η κλεισούρα, η μοναξιά, το σπίτι, η οικογένεια, η εκκλησία, η κοινωνία, ποιος και γιατί; Μεγάλος δάσκαλος για μένα το αχαλίνωτο κινητό, χωρίς φραγμούς, χωρίς έλεγχο χωρίς επιλογές. Κάτι που όφειλε η κοινωνία να κάνει κι όχι ο αδηφάγος πλουτισμός.

Μια ζωή στην εκπαίδευση είναι πολλά τα πράγματα που με προβληματίζουν. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι δεν γεννιέται κάποιος νέος κακός, αλλά γίνεται. Οι περιστάσεις τον κάνουν. Το γιατί - το πώς - το πότε πλανάται επίμονα εφιαλτικό στη σκέψη μου αναζητώντας ευθύνες.

Η βία αυτή η άγουρη με προβληματίζει και με φοβίζει. Τι έφταιξε και ξεφύγαμε; Τι έφταιξε και δεν υπάρχει ίχνος αγάπης, καλοσύνης, κατανόηση, συμπόνοιας στις ψυχές μας; Τι έφταιξε και όπλισε το ανήλικο άγουρο χέρι που αφαίρεσε ζωή. Νιώθω την καρδιά μου υπερήλικη για την άγουρη βία, τη σχολική, τη μαθητική που με κυκλώνει! Γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνία ψυχικών διαταραχών μοναξιάς, φόβου, τραυματικής παιδικής ζωής.

Θύτες οι νταήδες, οι θρασείς, οι κακομαθημένοι ή οι καλομαθημένοι, οι σωματικά δυνατοί με αδύνατη, δυστυχώς, ψυχή. Θύματα τα δειλά, τα μειονεκτικά, τα παιδιά με κάποιο ελάττωμα σωματικό ή ψυχικό, τα παιδιά που δεν προκαλούν, τα ανώνυμα, οι ψυχούλες. Και πίσω σ’ όλα αυτά μια οικογένεια κι ένα σχολείο. Μια οικογένεια που παραδέρνει μέρα νύχτα να τα βγάλει πέρα, μια μάνα αδιάφορη δοσμένη στην καριέρα της, ένας πατέρας που τον απασχολεί η πολιτική και το ποδόσφαιρο από το παιδί του.

Γιατί δυστυχώς η οικογένεια σήμερα έχασε την ουσία και το νόημά της. Γιατί καταντήσαμε συγκάτοικοι κι όχι σύντροφοι, βοηθοί που να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο να νοιάζεται γι’ αυτό το πλάσμα που άθελά του έφεραν στον κόσμο. Του εξασφαλίζουν, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια ενώ έχει ανάγκη μόνο από ενδιαφέρον και αγάπη.

Αν δε οι γονείς είναι εκτός από διάφορα άλλα και αυταρχικοί και η ζωή τους δεν είναι αρμονική, διδάσκονται τη βία από μικρά και από πρώτο χέρι. Και τότε είναι που σαν καμπανάκι χτυπά κάτι μέσα τους να τους κάνει να τα προσέξουν, ν’ ακούσουν έναν καλό λόγο, μια συμβουλή, έστω κι ένα μάλωμα, μια αγκαλιά. «Πώς να τους δείξω ότι υπάρχω κι εγώ» στην οικογένεια, λένε. Ένας εύκολος τρόπος η βία η παντός είδους βία.

Όμως η βία δεν είναι δύναμη είναι αδυναμία. Και δυστυχώς κάθεται στα θρανία. Οι Εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων βλέπουμε πολλά παιδιά, μόνα στο διάλειμμα, σκεπτικά, θυμωμένα ή κλαμένα. Αυτών των παιδιών έχουμε ευθύνη να ξεκλειδώσουμε τις καρδιές πριν είναι αργά στο σχολείο και στην οικογένεια η μεγάλη ευθύνη.

Ποιος θα ρωτήσει αυτό το έρμο παιδί που γυρίζει απ’ το σχολείο κουβαλώντας τις υπέρβαρες τσάντες και την ακόμη – βαρύτερη ψυχή του, πως πέρασε τη μέρα του, τις χαρές, τα προβλήματά του; Βουβό φεύγει, βουβό γυρίζει.

Μακάρι να υπήρχε σε κάθε σπίτι μια αγκαλιά, μια γιαγιά, ένας παππούς που θα λαχταρούσε ώσπου να γυρίσει, θα το έσφιγγε στον μαραζωμένο κόρφο του και με γλυκόλογα θα του’ βγαζε τον πόνο, θα μαλάκωνε την καρδούλα του, θα το ξαλάφρωνε. Αλλά, βλέπεις για τους παππούδες δεν υπάρχει χώρος στο σπίτι κι ας είναι οι καλύτεροι παιδαγωγοί και ψυχολόγοι.

Η βία είναι κυρίαρχος στη ζωή μας και χρειάζεται άμεσα αντιμετώπιση ουσιαστική.