Τα αίτια της παιδικής και εφηβικής παραβατικότητας…

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούνται και στη χώρα μας πολλές περιπτώσεις βίας και ακραίας παιδικής – εφηβικής παραβατικότητας· ακόμη και παιδικές συμμορίες εντοπίζονται, κατά καιρούς, από την αστυνομία, σε μεγάλες κυρίως πόλεις της χώρας, οι οποίες συμπλέκονται μεταξύ τους, για ασήμαντες αφορμές. Οι περιπτώσεις αυτές, κάθε χρόνο αυξάνουν σε αριθμό και ένταση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια παραφυάδα αυτής της παραβατικότητας είναι και το bulling, το οποίο τείνει να γίνει κακή συνήθεια  στα σχολεία μας και έχει στοιχίσει ανθρώπινες ζωές· πρόσφατα τη ζωή 14χρονου μαθητού σε σχολείο και παλαιότερα τη ζωή φοιτητού σε κάποια Σχολή.

Συνήθως πέφτουν θύματα του bulling τα καλά, τα αγαθά (υπό την καλή έννοια του όρου) παιδιά, από άλλα συνομήλικά τους, ή μεγαλύτερα, τα οποία συνήθως, είναι κακομαθημένα και θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο, ενώ στην ουσία είναι πονηρός· ο έξυπνος άνθρωπος είναι καλός και για τον εαυτό του και για τους άλλους, ενώ ο πονηρός άνθρωπος, είναι καλός μόνο για τον εαυτό του (αυτή είναι η διαφορά).

Είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθούν σύντομα μέτρα, από κάθε αρμόδιο παράγοντα της πολιτείας, για να σταματήσουν αυτά τα απαράδεκτα και επικίνδυνα φαινόμενα.

Για να είναι κατάλληλα και μακροχρόνια αποτελεσματικά τα μέτρα που θα ληφθούν, είναι ανάγκη να εντοπιστούν πρώτα οι αιτίες, οι οποίες προκαλούν αυτά τα φαινόμενα.

Υπάρχουν οι ειδικοί (ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λ.π.), οι οποίοι θα βοηθήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Εδώ θα αναφέρω μόνο γενικότητες για το θέμα αυτό, οι οποίες έχουν να κάνουν με την κοινή λογική, τη πείρα της ζωής (πατέρας τριών ενήλικων παιδιών) και τα σχετικά βιβλία που έχω διαβάσει.

Η βίαιη και επικίνδυνη συμπεριφορά ενός παιδιού (ή εφήβου), προς ένα άλλον και μάλιστα χωρίς καμιά αιτία, σημαίνει ότι εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει μέσα στη ψυχή του παιδιού (του πρώτου) ηρεμία και αγάπη, αλλά έχθρα, φθόνος και άλλα παρόμοια συναισθήματα.

Διερωτάται κανείς, πώς είναι δυνατόν η ψυχή ενός παιδιού 10, 12 ή 15 ετών να είναι δηλητηριασμένη από τέτοια συναισθήματα; Βέβαιον είναι ότι ο Πάνσοφος Δημιουργός στέλνει τους ανθρώπους στον κόσμο με τις ψυχές τους λευκές. Κάποιοι άλλοι, εκτός από το παιδί είναι υπεύθυνοι, για την αμαύρωση της ψυχής του και μάλιστα τόσο γρήγορα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μπορεί να φανταστεί κανείς πώς θα είναι η πορεία της ζωής αυτού του παιδιού, ως ενήλικα ανθρώπου.

Εάν είναι σωστό ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται στα πέντε χρόνια της ζωής του, τότε η οικογένεια, οι γονείς και κυρίως η μάνα, έχει το πρώτο λόγο στο να δημιουργήσει, με τη σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού της, τα θεμέλια της ζωής του. Η μάνα είναι εκείνη η οποία, τον κατάλληλο χρόνο και με το κατάλληλο τρόπο, θα διδάξει στο παιδί της την αγάπη, την συμπόνια και γενικά τη σωστή συμπεριφορά του, προς τους όμοιούς του. Η μάνα μόνο κατέχει το μυστικό θεϊκό κώδικα, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνεί με το παιδί της, από τη στιγμή που θα βγει αυτό από τα σπλάχνα της.

Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται ότι πίσω από κάθε μεγάλο άντρα, υπάρχει μια μεγάλη μάνα.

Η σημερινή μάνα, ίσως έχει ξεφύγει, λόγω των πολλών αναγκών της ζωής, από την ύψιστη, τη κύρια, τη θεϊκή αποστολή της, που είναι η σωστή ανατροφή των παιδιών της, με ότι συνεπάγεται αυτό για τα παιδιά.

Μετά την οικογένεια, τον επόμενο λόγο έχει το σχολείο, όλων των βαθμίδων, στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων.

Ο μεγάλος συγγραφέας και διανοητής, αλλά και μεγάλος Ορθόδοξος Χριστιανός (μετά τη μεταστροφή του στο Χριστιανισμό) Λέων Τολτσόϊ, γράφει στο βιβλίο του «Η Ανάσταση»: «Το σημαντικότερο καθήκον των γονέων και των διδασκάλων, είναι να μάθουν στα παιδιά την Ουσία του Θεού».

Ο Γκάντι (1869 – 1948) είναι ο άνθρωπος για τον οποίο ο Αϊνστάιν (1879 – 1957) έχει πει, στην κηδεία του· «οι επερχόμενες γενεές, δύσκολα θα πιστέψουν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος πέρασε πάνω απ’ αυτή τη γη». Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, έχει γράψει στην Αυτοβιογραφία του, σχετικά με το ποιά πρέπει να είναι η εκπαίδευση των νέων: «πνευματική ανάπτυξη σημαίνει διάπλαση του χαρακτήρα, καθώς και γνώση του Θεού και του εαυτού μας· είναι αυτό το σημαντικότερο μέρος της μόρφωσης των νέων, γιατί χωρίς αυτό, είναι άχρηστες και μάλιστα επιζήμιες, όλες οι άλλες μορφές διαπαιδαγώγησης».

Είναι καιρός, νομίζω, να αναρωτηθούν, όλοι οι αρμόδιοι, για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, τι προσφέρει αυτό στα παιδιά μας· προσφέρει πνευματική ανάπτυξη, εσωτερική καλλιέργεια και παιδεία, για να συνυπάρξουν ομαλά με τους συνανθρώπους τους; Δημιουργεί στα παιδιά ελπίδα και γερές ηθικές βάσεις, για να μπορέσουν, ως αυριανοί πολίτες, να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες της ζωής; Δημιουργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα «καλούς καγαθούς πολίτες», όπως το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, τριάντα αιώνες πριν, χωρίς μάλιστα να έχει ακόμη αποκαλυφθεί στον κόσμο ο αληθινός Θεός;

Για την εκπαίδευση γενικά, υπάρχει μια Αρχή η οποία λέει, ότι ο καλλίτερος τρόπος εκπαίδευσης είναι ο ίδιος του παραδείγματος. Εμείς λοιπόν οι μεγαλύτεροι (γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, ιερωμένοι κ.λ.π.), είμαστε το καλό ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μας;

Εάν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι το όχι, τότε να μη λέμε ότι «πέφτουμε από τα σύννεφα», κάθε φορά που πληροφορούμαστε ότι συμβαίνουν στη χώρα μας, τέτοια δυσάρεστα γεγονότα· τέτοια θα ακούμε και ακόμη χειρότερα.