Τα πραγματικά αίτια της πτώσης του Βυζαντίου το 1453…

on .

Κάθε χρόνο, την 29η Μαΐου δημοσιεύονται, όπως είναι φυσικό, άρθρα και δημοσιεύματα γύρω από το μεγάλο ιστορικό γεγονός της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους και την υποδούλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Φυσικά, κάθε αρθρογράφος εκφράζει τις απόψεις του για την άλωση της Βασιλεύουσας τη συγκεκριμένη ημερομηνία, καθώς και γενικότερα για τα αίτια να φθάσει στο σημείο αυτό η  ισχυρότατη παγκοσμίως Βυζαντινή Αυτοκρατορία…

Όσον αφορά στο πρώτο θέμα, δηλαδή, την άλωση της πόλης την 29-5-1453, εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι και αν δεν έπεφτε την ημέρα αυτή, θα έπεφτε χωρίς αμφιβολία κάποια άλλη ημέρα. Την ώρα εκείνη δεν υπήρχε αυτοκρατορία. Μόνον την Κωνσταντινούπολη εξουσίαζε ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Έξω από τα τείχη του λυσσομανούσαν εκατοντάδες χιλιάδες Οθωμανών. 

Όμως, το καίριο ερώτημα είναι: Πώς έφθασε στο σημείο αυτό η κραταιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία; Άλλοι υποστηρίζουν αίτια οικονομικά, άλλοι πολιτικά, άλλοι κοινωνικά, διχασμοί κλπ. Εάν ιδούμε προσεκτικότερα τα ιστορικά γεγονότα, θα καταλήξουμε στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι όλα αυτά τα αίτια έχουν έναν κοινό παρονομαστή, που λέγεται 12η Απριλίου 1204. Είναι η πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας, που έγινε από τα στίφη των σταυροφόρων, που έφεραν στο στήθος κόκκινο σταυρό, δήθεν για να ελευθερώσουν τους Άγιους Τόπους από τους Μουσουλμάνους. Στην πραγματικότητα όμως, για να σφετεριστούν το παγκόσμιο εμπόριο και να υποτάξουν την Ορθοδοξία στο Βατικανό. Όπως θα ιδούμε, η αλήθεια αυτή γίνεται ολοφάνερη από την επιστολή που έστειλε το 1234 ο τότε Πάπας Γρηγόριος ο 9ος, στον αυτοκράτορα της Νικαίας, Ιωάννη Βατάτζη.

Ο Πάπας Ουρβανός Β΄, έλεγε ρητά και φανερά: «Η Γή, την οποία κατοικείτε, δεν έχει πλούτη. Γι’ αυτό αλληλοτρώγεστε και αλληλοσφάζεστε. Σταματήστε τα μίση σας και πορευτείτε προς τον Άγιον Τάφον. Τα βασίλεια της Ασίας θα είναι τα μερίδιά σας». Τελικά, αποδείχθηκε ότι μόνον κατά την πρώτη σταυροφορία υπήρχε θρησκευτικός φανατισμός, όλες οι άλλες είχαν κυρίως υλικά και οικονομικά κίνητρα. 

Το Βατικανό δικαιολογείται, ότι η κατάληψη της Κων/πολης έγινε για την μη τήρηση των συμφωνιών για προηγούμενη μεταφορά Βυζαντινών με πλοία. Η βούληση των Σταυροφόρων, βέβαια, να καταλάβουν την Κων/πολη δεν προέκυψε ξαφνικά από την μη τήρηση των συμφωνιών. Κατά τη δεύτερη σταυροφορία (1147- 1149), όταν έφτασαν έξω από την Κων/πολη σκέφτηκαν να την καταλάβουν. Αλλά «διέγνωσαν» ότι την ώρα εκείνη ήταν δύσκολο και το άφησαν «δι’ ευθετότερον χρόνον». Και παρουσιάστηκε η αφορμή με τις ενυπόγραφες συμφωνίες. 

Ήταν τότε που τα στίφη του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’, «παρεξέκλιναν» της πορείας τους προς τους Άγιους Τόπους! Και μια που έχασαν το δρόμο έμειναν! Οι ωμότητες, οι σφαγές, οι ατιμίες, οι βεβηλώσεις που διαπράχθηκαν, κάνουν να ωχριούν όσα διέπραξαν οι Τούρκοι στις 29 Μαΐου του 1453!

Ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν γράφει: «Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την 4η Σταυροφορία, η οποία ήταν πράξη γιγάντιας πολιτικής ανοησίας». Επίσης, ο Άγγλος ιστορικός Γουίλιαμ Μίλερ επιγραμματικά αναφέρει: «Οι ωμότητες, οι σφαγές, οι ατιμίες, οι βεβηλώσεις ιερών και αγίων που διέπραξαν οι Λατίνοι, όταν κατέλαβαν την Βασιλεύουσα, είναι πράγματι απερίγραπτες και τέτοιες, ώστε ωχριούν απέναντι αυτών που διέπραξαν οι Τούρκοι την 29η Μαΐου του 1453…».

Ο Νικήτας Ακομινάτος ή Χωνιάτης, έγραψε ιστορία της περιόδου 1180- 1206, οπότε και πέθανε. Η ιστορία του θεωρείται ότι περιγράφει κατά τον πλέον ακριβή τρόπο τα γεγονότα της εποχής του και αποτελεί την σπουδαιότερη πηγή ιστορίας του Βυζαντινού Ελληνισμού για το χρονικό διάστημα που ιστορεί. Τα γεγονότα της αλώσεως της Πόλης από τους Φράγκους, το 1204, τα περιγράφει με τον πλέον ακριβή τρόπο. Κινδύνευσε άμεσα η ίδια του η ζωή. Διασώθηκε με την βοήθεια ενός Βενετού στρατιώτη, με τον οποίο είχε φιλία από πριν. 

Μόλις κατέλαβαν την Κων/πολη οι Σταυροφόροι, άρχισε η χωρίς οίκτο λεηλασία και απογύμνωση της Κων/πολης από όλα της τα πλούτη. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν εσφάζονταν επί τόπου. 

Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό, εκκλησία μικρή ή μεγάλη, μοναστήρι, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσείλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφιάς. Μπήκαν στον ιερό χώρο του Ναού με άλογα και μουλάρια, που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, Ευαγγέλια, ιερά άμφια, αγίες εικόνες, την Αγία Τράπεζα και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένως το έκαναν κομμάτια μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες.

Ούτε τους τάφους των αυτοκρατόρων σεβάστηκαν. Συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. Ήταν τέτοια η καταστροφή, ώστε η άλλοτε βασιλίδα των πόλεων κατάντησε σκέτο κουφάρι.

Ολόκληρος ο γυναικείος  πληθυσμός της Πόλης βιάστηκε. Οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους εσφάγησαν, διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων δυτικών σταυροφόρων που, υποτίθεται ότι πήγαιναν να «ελευθερώσουν» τους Αγίους Τόπους από αλλόθρησκους… 

Φυσικά, η κυριαρχία των Φράγκων- σταυροφόρων δεν περιορίστηκε μόνον στην Κων/πολη. Από την άλλη ημέρα κιόλας, επιδόθηκαν με ζήλο στον πόλεμο, να καταλάβουν όσα εδάφη μπορούσαν. Πρίγκιπες, Κόμητες, Δούκες και Βαρόνοι της Ευρώπης επιδόθηκαν σε αγώνες άμιλλας ποιος θα εξασφαλίσει τα καταλληλότερα εδάφη που θα διαφεντεύει και θα απομυζά. Έτσι, ο ελλαδικός χώρος και κυρίως τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου και τα παράλια καλύφθηκαν από Βαρονίες, Κομητείες, Δουκάτα και Πριγκιπάτα. 

Μπορεί, μετά από 57 χρόνια (1261) να ελευθερώθηκε η Κων/πολη, όμως η αυτοκρατορία που υπάρχει από εδώ και πέρα είναι η σκιά της προηγούμενης! Η Κύπρος, η Κρήτη και τα Επτάνησα ουδέποτε επανήλθαν στην Αυτοκρατορία. Το ισχυρό ναυτικό με το οποίο κυριαρχούσε στις θάλασσες εκμηδενίστηκε. Τώρα κυριαρχούν οι Γενουάτες και οι Βενετσιάνοι. Αυτοί έφθαναν πολλές φορές μέχρι τον Κεράτιο κόλπο και δημιουργούσαν επεισόδια. Αναγκάζονταν, τότε, οι αυτοκράτορες να τους παραχωρούν δικαιώματα.

Οι καλλιεργητές απομακρύνονταν από τη Γή και η ανατολική περιφέρεια ερήμωνε, η απόδοση της γεωργίας περιοριζότανε και οι κοινωνικές δομές εξασθενούσαν και οδηγούνταν σε διάλυση. Όλα αυτά συνέβαιναν γιατί η αυτοκρατορία τώρα έστρεφε την προσοχή και την άμυνα προς τη Δύση, την οποία θεωρούσε τώρα απειλή. Η συνεχής μεταφορά στρατευμάτων από τις ανατολικές επαρχίες, προς ενίσχυση των ευρωπαϊκών, άφηνε απροστάτευτη ολόκληρη την ανατολική ενδοχώρα…

Έτσι, όπως γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βλάσης Φειδάς (Βυζάντιο: Βίος-Θεσμοί- Κοινωνία- Τέχνη εκδ. 1985: «Στο τέλος του ΙΔ’ αιώνα ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει φόρο υποτέλειας και να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στο σουλτάνο των Τούρκων…» Εκεί οδήγησαν οι σταυροφόροι του Πάπα την Ορθόδοξη Βυζ. Αυτοκρατορία…

Μετά από όσα είδαμε μέχρι εδώ, δεν χρειάζεται να ψάξουμε να βρούμε τα αίτια της υποδουλώσεως της Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της άλωσης της Κων/πολης στις 29 Μαΐου 1453. Μία είναι η αιτία: η 12η Απριλίου 1204!…

Φυσικά, το Βατικανό προσποιούνταν ότι δεν είχε καμία πρόθεση να υποτάξει το Βυζάντιο. Οι Σταυροφόροι μόνοι τους «λοξοδρόμησαν» πηγαίνοντας προς τους Αγίους Τόπους. Όμως, αυτοδιαψεύτηκαν:  το 1234, διαρκούσης της φραγκοκρατίας στο Βυζάντιο, ο τότε Πάπας Γρηγόριος ο Θ’, έστειλε στον αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Βατάτζη πολύ προκλητική επιστολή και του ζητούσε να ξεχάσει για πάντα την Κων/πολη και να εγκαταλείψει τον βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε το 2008 στη Θεσσαλονίκη από τις εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης, στο βιβλίο του Ιωάννη Σαρσάκη, με τον τίτλο «Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου».

Ο Ιωάννης Βατάτζης έδωσε απάντηση που αποτελεί μνημείο Ελληνικής υπερηφάνειας και Εθνικής αξιοπρέπειας. Μερικά αποσπάσματα: «…Μας γράφεις ότι από το δικό μας, το ελληνικό γένος, άνθισε η σοφία και τα αγαθά της διαδόθηκαν στους άλλους λαούς. Αυτό σωστά το γράφεις. Πώς, όμως, αγνόησες ή και αν υποτεθεί ότι δεν το αγνόησες, πως το ξέχασες να γράψεις ότι μαζί με την σοφία, το γένος μας εκληρονόμησε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Βασιλεία; Συ απαιτείς να μην αγνοήσουμε τον θρόνο σου και τα προνόμιά του. Αλλά εμείς, έχουμε να απαιτήσουμε να ιδείς καθαρά και να μάθεις τα δικαιώματα που έχουμε εμείς επί της εξουσίας και του κράτους της Κων/πολης, το οποίο από τον Μέγα Κωνσταντίνο διατηρήθηκε για μια χιλιετία και έφθασε σε εμάς.

Οι γενάρχες της βασιλείας μου είναι από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω εδώ και όλους τους άλλους βασιλείς που είχαν ελληνική καταγωγή και για πολλές εκατοντάδες χρόνια κατείχαν την βασιλική εξουσία της Κων/πολης… Εμείς εξαναγκαστήκαμε από την πολεμική βία και φύγαμε από τον τόπο μας: Όμως, δεν παραιτούμαστε από τα δικαιώματά μας της εξουσίας και του κράτους της Κων/πολης…

Ποτέ δεν θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν. Γιατί αλήθεια, πως δεν θα διαπράτταμε αδικία απέναντι στους νόμους της φύσης και στους θεσμούς της πατρίδας μας και στους τάφους των προγόνων μας και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε για όλα αυτά με τη δύναμη μας;

Ωστόσο, να ξέρει η αγιότητά σου ότι υποδεχτήκαμε χωρίς λύπη το αγροίκο ύφος του γράμματός σου και φερθήκαμε με ηπιότητα στους κομιστές του, μόνον και μόνον, για να διατηρήσουμε την ειρήνη μαζί σου»!

Η επιστολή αυτή του Ιω. Βατάτζη ανησύχησε το Βατικανό. Και αποφάσισε να ενισχύσει τις θέσεις του. Για να ενισχύσει τη θέση των ανθρώπων του, που διαφέντευαν την Κων/πολη και γενικά την Ανατολή, αποφάσισε να στείλει ενισχύσεις. Έτσι, το 1236, ο Πάπας ετοίμαζε νέα σταυροφορία. Την ματαίωσε όμως ο αυτοκράτορας της Γερμανίας, ο οποίος αρνήθηκε να λάβει μέρος.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ανεπιφύλακτα, ότι η πτώση του Βυζαντίου την 29η Μαΐου του 1453 και η υποδούλωση στους Τούρκους, οφείλεται στο μεγάλο έγκλημα των σταυροφόρων του Πάπα, που συντελέστηκε την 12η Απριλίου 1204.