Από τη μία το ΝΑΤΟ, και από την άλλη οι ρωσικοί πύραυλοι!

 Πολλές συζητήσεις γίνονται για την απόφαση της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Και αποτελεί έκπληξη για τους πολίτες της Ευρώπης το γεγονός ότι οι λαοί αυτών των χωρών απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ για πολλά χρόνια ακολουθούσαν ουδέτερη στάση στις ψυχροπολεμικές καταστάσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Το επιχείρημά τους είναι ότι ανησυχούν για την ασφάλειά τους, καθώς βλέπουν τον γείτονα Πούτιν να μη λογαριάζει βασικά δικαιώματα των λαών και να παραβιάζει κάθε αρχή του  διεθνούς δικαίου, με σκοπό να επεκτείνει τη Ρωσία και να επαναφέρει στον διεθνή ανταγωνισμό το φάντασμα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Έχει ενδιαφέρον να σχολιάσουμε τον τρόπο που ερμηνεύει αυτή την απόφαση ο κόσμος της Δύσης, στην πλειοψηφία του και ο κόσμος που ελέγχεται από τον Πούτιν. Οι πρώτοι υποστηρίζουν ότι έχει δικαίωμα το κάθε κράτος να αποφασίζει για το πώς θα προστατέψει τα σύνορά του, αρκεί να κινείται στη λογική του λαού του. Όμως είναι εντελώς αντίθετη η θεώρηση εκ μέρους των Ρώσων και όσων έχουν μια παθολογική σχέση με τις αποφάσεις του Πούτιν. Οι Ρώσοι ή μάλλον το κύκλωμα του Πούτιν απειλεί αυτές τις δύο χώρες, γιατί λέει ότι ερχόμενο το ΝΑΤΟ στα σύνορά τους θα είναι μια μόνιμη στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία. Ίσως αυτό το επιχείρημα να δείχνει λογικοφανές σε κάποιον που με αγνές προθέσεις παρακολουθεί τα πράγματα. Γιατί, όπως διατυμπανίζει ο Πούτιν, το ΝΑΤΟ επιχειρεί να περικυκλώσει τη Ρωσία και να εμποδίσει την στρατηγική της εξάπλωση. Επομένως ορθώς, αντιδρά η Ρωσία και απειλεί και τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Αλλά υπάρχει και ο αντίλογος σ’ αυτό το επιχείρημα, που δείχνει ότι ο Πούτιν προσεγγίζει την αλήθεια κατά τρόπο φαντασιακό και στη βάση επικράτησης των δικών του συμφερόντων. Γιατί δεν αμφισβητεί μονάχα το δικαίωμα του κάθε κράτους να προασπίζει την εδαφική του ακεραιότητα με σεβασμό στις διεθνείς συνθήκες και τις αρχές του δικαίου. Αλλά ξεχνάει ότι η σημερινή Ρωσία διαθέτει τέτοια στρατιωτική ισχύ που μπορεί να πλήξει χώρες που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της. Τούτο το είδαμε με τους διηπειρωτικούς πυραύλους που κάνει χρήση εναντίον της Ουκρανίας. Με απόλυτη ακρίβεια από τεράστια απόσταση προσβάλλει και ισοπεδώνει κάθε επιλεγμένο στόχο. Επομένως είτε συνορεύει η Ρωσία με μια χώρα, είτε όχι μπορεί να την απειλήσει με τα στρατιωτικά μέσα που διαθέτει. Και σε περίπτωση αδιεξόδου ο Πούτιν κρατάει στο χέρι του και το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά. Με αυτά τα στρατιωτικά δεδομένα το ΝΑΤΟ και οι διηπειρωτικοί πύραυλοι της Ρωσίας αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γι’ αυτό και είναι φανερό ότι όλοι οι λαοί της Ευρώπης σήμερα είναι περικυκλωμένοι από πανίσχυρες στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν να επεκτείνουν και να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτό το είχε επισημάνει ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης από τον 5ο αι. π.Χ. γράφοντας: «Ο πόλεμος δεν είναι υπόθεση όπλων όσο οικονομικών μέσων… Ας τα βρούμε, λοιπόν, πρώτα αυτά και ας μην παρασυρόμαστε πρόωρα από τα λόγια των συμμάχων» (έστιν ο πόλεμος ουχ όπλων το πλέον αλλά δαπάνης…) Α83,2. Και τώρα εμείς οι μικροί και αδύναμοι λαοί, μην μπορώντας μόνοι μας να σώσουμε τις πατρίδες μας, προσαρμοζόμαστε στις εντολές των Δυνατών. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια στο πέρασμα των αιώνων. Και έχει τη σημασία της η προτροπή του Γ. Δερτιλή, σύγχρονου ιστορικού, που λέει: Ας κοιτάζουμε τα μάτια και την ψυχή μας στην ιστορία, που εξορίζει τη λήθη και φέρνει την Αλήθεια. Ίσως οι αγώνες των λαών για τα ιερά τους δίκαια να κλείσουν κάποτε τον Άρη, τον θεό του πολέμου, σε σπήλαια βαθιά κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας και μακριά από τα μάτια των ανθρώπων!