Γιατί πάγωσαν τα βοηθήματα από τη Λαμπριάδειο Σχολή;

Αερολογίες, είναι μια συνηθισμένη έκφραση, φλύαρης ανευθυνότητας, «λόγια του αέρα», κάπως διαφορετική, ή «αέρας κοπανιστός» εντυπωσιακότερα. Στον πολιτικό λόγο έμεινε στην τηλεόραση με τον εμβληματικό «Μαυρογιαλούρο» και στη Βουλή τελευταία, με την εκπτωτική έκφραση «μπούρδες» σε έναν απαξιωτικό διάλογο για... «μπουρδολογίες». Αέρας «ούριος» σπρώχνει τα πανιά της επικαιρότητας, και μια επίμονη «αερολογία» περιστρέφει τα πτερύγια των ανεμογεννητριών που «κοσμούν» τα κατ' ευφημισμό της Ηπείρου και όχι μόνο το μοναδικό επαγγελματικό ίδρυμα που πρόσφερε ολοκληρωμένη τετραετή επαγγελματική μόρφωση αλλά και ελληνοπρεπή παιδεία.

Έτσι στα 73 χρόνια της λειτουργίας της, στη Σχολή, που διέθετε και σύγχρονο οικοτροφείο, φοίτησαν, απέκτησαν άρτια επαγγελματική κατάρτιση, μορφώθηκαν κοινωνικά και πήραν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να γίνουν στη συνέχεια τέλειες τεχνίτριες και άξιες νοικοκυρές, εκατοντάδες Ελληνοπούλες αλλά και αλλοδαπές από τη Β. Ήπειρο και την Αλβανία.

Μετά το κλείσιμο της Σχολής και προκειμένου το Ίδρυμα να συνεχίσει την κοινωνική του κυρίως προσφορά, η Διαχειριστική Επιτροπή προσέφυγε στο Εφετείο Αθηνών, για αλλαγή του σκοπού της διαθήκης, το οποίο και εξέδωσε την 6478/2011 απόφαση, με την οποία δόθηκε η δυνατότητα στην Επιτροπή να συνεχίσει την προσφορά της χορηγώντας κάθε χρόνο σε όλους τους νέους και τις νέες των Άνω Πεδινών, που εισάγονται στα ΑΕΙ και ΤΕΙ από τα έσοδα της Σχολής ένα μικρό εκπαιδευτικό βοήθημα.

Το βοήθημα αυτό, σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου θα χορηγείται με την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους από τα εισοδήματα της προηγούμενης χρονιάς.

Αυτό γινόταν κανονικά μέχρι τη χρονιά που ανέλαβε την προεδρία της Διαχειριστικής Επιτροπής και κυρίως με την πανδημία ο νέος Μητροπολίτης, με αποκλειστική ευθύνη του οποίου η Διαχειριστική Επιτροπή έπαυσε ουσιαστικά να λειτουργεί και έτσι εδώ και τρία χρόνια σταμάτησε και η χορήγηση των βοηθημάτων.

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί οι νέοι μας επί τρία τώρα συνεχή χρόνια στερούνται σ’ αυτή την τόσο δύσκολη οικονομικά εποχή και αυτού του μικρού βοηθήματος;

Ποιος ή ποιοι επιτέλους φέρουν την ευθύνη σ’ αυτό το κατάντημα;

Ευθύνεται ο Μητροπολίτης, που πεισματικά αδιαφορεί για τη λειτουργία του Ιδρύματος; Φταίνε τα μέλη της Διαχειριστικής Επιτροπής;

Τα μέλη της Επιτροπής, όπως πληροφορούμαστε, όχι μόνο δεν αδιαφορούν αλλά συνεχώς παρακαλούν τον Μητροπολίτη πρόεδρό της να τα καλέσει σε συνεδρίαση.

Έτσι τότε την αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτή τη θλιβερή και απαράδεκτη κατάσταση την φέρει μόνο ο Μητροπολίτης, ο οποίος για λόγους τους οποίους ο ίδιος μόνο γνωρίζει παραμελεί τελείως τα καθήκοντά του, τα σχετικά με τη λειτουργία του ιδρύματος με αποτέλεσμα η αγωνία και η αγανάκτηση τόσο των νέων όσο και των γονιών τους να κορυφώνεται.

Ακόμη τα μέλη της Επιτροπής, όλα εκλεκτά μέλη της τοπικής κοινωνίας μας, πώς αντιμετωπίζουν αυτή την προσβλητική για την αξιοπρέπειά τους κατάσταση; Δεν υποψιάζονται και δεν προβληματίζονται μήπως και γι’ αυτά, χωρίς να φέρουν ουσιαστικά καμμιά ευθύνη προκύψει θέμα κάποιου είδους υπεξαίρεσης, αφού τα νομοθετημένα βοηθήματα δεν φθάνουν στον προορισμό τους;

Αλλά και ο Μητροπολίτης, για να μην τον αδικούμε, μήπως με τις πολλές ενασχολήσεις του δεν έχει το χρόνο να ασχοληθεί με τα κληροδοτήματα;

Αν αυτό συμβαίνει τότε γιατί δεν ορίζει τον αναπληρωτή του και το εντιμότερο γιατί δεν παραιτείται από πρόεδρος, ακολουθώντας το παράδειγμα, του μακαριστού Θεόκλητου Σετάκη, ο οποίος όταν διαφώνησε με τα μέλη της Διαχειριστικής Επιτροπής, αξιοπρεπέστατα υπέβαλε την παραίτησή του, αφήνοντας ελεύθερη την Επιτροπή να επιτελεί το έργο της.

Αλλά και η Εποπτεύουσα Αρχή, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση γιατί δεν επεμβαίνει; Αν έχει τη νομική και διοικητική δυνατότητα γιατί δεν απαλλάσσει τον Μητροπολίτη πρόεδρο από το βάρος των πρόσθετων αυτών καθηκόντων του;

Ακόμα ο τόσο πραγματικά δραστήριος Μητροπολίτης αντί να ενθαρρύνει νέους ανθρώπους για καινούργιες κοινωνικές προσφορές, ως θα όφειλε, γιατί με την αδιαφορία του αποθαρρύνει και τους ήδη υπάρχοντας.

Πολλά και επιτακτικά τα σχετικά ερωτήματα στα οποία αν δεν δοθεί άμεσα η πρέπουσα από τους αρμοδίους λύση δεν απομένει παρά η επέμβαση του αρμόδιου Εισαγγελέα. Είδομεν.