Συγγνώμη, Χριστέ, αν δεν αναστηθήκαμε!

on .

 Γιορτάσαμε την Ανάσταση. Ακούστηκε ο παιάνας της ο ενθουσιαστικός: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...». Πολλοί συγκεντρωθήκαμε στις εκκλησίες, γιατί αυτό λέει η παράδοση. Ο Χριστός αναστήθηκε, σπάζοντας την ταφόπλακα του θανάτου, και γέμισε τη γη με χαρά, με φως, με ουρανό. Εμείς, όμως, εξακολουθούμε να ζούμε στο σκοτάδι, στα υπόγεια των παθών και των συμφερόντων και των εμπλοκών και των συμπλοκών, με δική μας ευθύνη και υπαιτιότητα.

Στο χέρι όλων μας είναι να αλλάξουν τα πράγματα και να απολαμβάνουμε διαρκώς «το φως της ζωής».
Κάνοντας μια θεώρηση των πραγμάτων, μέσα μας και γύρω μας, φαίνεται πως ξεχνάμε κάτι βασικό. Ως άτομα, ως κοινωνία, ως κόσμος, δεν είμαστε αναστημένοι, αλλά βαθιά νεκρωμένοι και μυρίζουμε πτωμαΐνη.
Το «Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη» το λέμε τυπικά, αφού οι συνειδήσεις μας είναι θαμμένες όσο πιο βαθιά γίνεται. Αφού τα εγκλήματα, οι κακουργίες, οι απάτες, η διαφθορά, το γκρέμισμα της οικογένειας και τόσα άλλα, έχουν γίνει, δυστυχώς, συνηθισμένη κατάσταση! Αφού η ειρήνη ματώνεται ακόμη και την ημέρα του Πάσχα! Αφού οι σάλπιγγες του πολέμου και τα ανθρώπινα κουφάρια δίνουν πένθιμο χαρακτήρα, σε μια ζωή, που θα τη θέλαμε αναστημένη.
Για να τη βιώσουμε την Ανάσταση ως προσωπικό γεγονός, αλλά και ως γενική αναγέννηση, για να τη γευθούμε, ξυπνώντας από τη νάρκωση, κάτι πρέπει να... πεθάνει...
Και αυτό δεν είναι άλλο, από τον κακό-παλαιό εαυτό μας, από την κακή-παλαιά κοινωνία, από τον παλαιό-κακό κόσμο.
Ο Χριστός μας δίνει την ευκαιρία, αλλά εμείς την τσαλαπατάμε. Τώρα, είναι η ώρα και της δικής μας ανάστασης. Τώρα είναι ο καιρός μιας αναστημένης ζωής, μιας άλλης βιωτής, μακριά από την ασχήμια, τη θλίψη και τη συμφορά.
Τώρα είναι η στιγμή η σκιά του πολέμου να δώσει τη θέση της στον ήλιο της ειρήνης.
Ας χαρούμε τη χαρά της Ανάστασης, μακριά από οποιονδήποτε φόβο.
Η Ανάσταση είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε το Θεό, που έχουμε ξεχάσει.
Να ξαναθυμηθούμε ότι όταν πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, θα σωριαστούμε χάμω…
Να ξαναθυμηθούμε την πορεία μας, που θέλει διόρθωση.
Να ξαναθυμηθούμε την ψυχική ομορφιά μας, που την αμελήσαμε και την ξεχάσαμε.
Να ξαναθυμηθούμε τους συνανθρώπους μας, ως βασικούς παράγοντες της ζωής, και να βγούμε από τη φυλακή του εγωισμού μας.
Να ξαναθυμηθούμε την υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε στο κακό και να το ξεριζώσουμε.
Να ξαναθυμηθούμε ότι έχει θέση στην καρδιά μας η ελπίδα και η αισιοδοξία.
Να ξαναθυμηθούμε τον πόθο της αλλαγής μέσα μας, ώστε να ζήσουμε το θαύμα της μεταστροφής μας.
Να ξαναθυμηθούμε ότι η αγάπη είναι ένα σύστημα ζωής, που μας ταιριάζει.
Να ξαναθυμηθούμε ότι ο σκοτεινός βυθός μας χρειάζεται φως.
Να ξαναθυμηθούμε ότι υπάρχουν και τα ύψη της αρετής.
Να ξαναθυμηθούμε ότι δεν είμαστε μαριονέτες αγριοανθρωπισμού και μικροτήτων.
Να ξαναθυμηθούμε ότι πρέπει να πάρουμε τη δύναμη, να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας.
Να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι…
Να ξαναθυμηθούμε απλά και αυτονόητα πράγματα, που τα βάλαμε στην άκρη, θεωρώντας τα μικρά και ασήμαντα, ενώ είναι μεγάλα και σημαντικά.