Στην εποχή των τυφώνων…

Είναι οι μέρες που ζούμε οι πιο σημαντικές από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως σημειώνουν κορυφαίοι ιστορικοί επιστήμονες (ένας από αυτούς ο Πίτερ Φράνκοπαν, καθηγητής Παγκόσμιας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινής Έρευνας «Σταύρος Νιάρχος», (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , «ΤΟ ΘΕΜΑ», Κυριακή 3-4-2022); Το σίγουρο είναι ότι ζούμε στην εποχή των τυφώνων.

Και αν τροπικός κυκλώνας ή τυφώνας ονομάζεται στην Μετεωρολογία ένα σύστημα θύελλας με μια κλειστή περιστροφική (κυκλωνική) κυκλοφορία γύρω από ένα ήρεμο κέντρο χαμηλής βαρομετρικής πίεσης, γνωστό ως μάτι του τυφώνα, το οποίο παράγει βαριές καταιγίδες και εξαιρετικά σφοδρούς ανέμους, μεταφορικά εννοούμε μια σειρά από «θυελλώδεις» εξελίξεις στο χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος με ιδιαίτερη κρισιμότητα.

Γιατί μόνο κοσμοϊστορικά μπορούν να χαρακτηριστούν όσα συνέβησαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την 11η Σεπτεμβρίου μέχρι την εμφάνιση του ISIS και την κορύφωση της κλιματικής κρίσης. Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος που μαίνεται στις μέρες μας είναι μέρος μιας «υπόγειας» γεωπολιτικής και ενεργειακής διαμάχης μεταξύ της Δύσης και των λοιπών δυνάμεων (Ρωσίας και Κίνας κατά κύριο λόγο) με την ίδια παγκόσμια ηγεμονική στόχευση. Πέραν των άλλων είναι –επιτρέψτε μου το ξενογλωσσικό- ένα «κρας τεστ» της ρωσικής στρατιωτικοπολεμικής μηχανής και της «αποκάλυψης» του μύθου της παντοδυναμίας της. Διαπρεπείς ιστορικοί και φιλόσοφοι της Ιστορίας επισημαίνουν: «Ο κόσμος που ξέραμε κατέρρευσε. Μπορούμε να δούμε να συμβαίνουν φαινόμενα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, που έχουμε να βιώσουμε από την πείνα στην Αιθιοπία το ΄80», εννοώντας την επισιτιστική κρίση που θα βιώσει ένα μεγάλο τμήμα των κοινωνιών και ιδιαίτερα ο λεγόμενος «τρίτος κόσμος».
Αλλά ποιος νοιάζεται για τον «επιούσιον» των λαών, σε μια εποχή πλήρους έκπτωσης των ηθικών αξιών; Η επίκληση των ανθρωπιστικών ιδεωδών (των ανθρώπινων δικαιωμάτων, του διεθνούς δικαίου και της δημοκρατίας) από τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων είναι προσχηματική και στην πράξη δεν υφίσταται. Γιατί, δεν μπορούν να επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπισή τους εκείνοι που βάφτιζαν «παράπλευρες απώλειες» τα χιλιάδες θύματα αμάχων στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία και σε πλείστες άλλες περιοχές της υφηλίου. Εκείνοι που διαπλεκόμενοι με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και δημιουργώντας με τις πολιτικές τους τα υπερκέρδη τους, έχουν φτωχοποιήσει τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Δεν έχουν δικαίωμα να κόπτονται τάχα για τη δημοκρατία αυτοί που εγκατέστησαν τα πιο αιμοσταγή δικτατορικά καθεστώτα στη Νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία, σε κάθε γωνιά του Πλανήτη. Είναι το λιγότερο υποκριτικό να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο αυτοί που την εφαρμογή του την εννοούν «αλά καρτ» και με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντά τους. Είναι το λιγότερο φαρισαϊκό να ομνύουν στο όνομα της ειρήνης αυτοί που το μισό και πλέον του ΑΕΠ των χωρών που ηγούνται βασίζεται στην παραγωγή και πώληση οπλικών συστημάτων, εκβιαστικά μάλιστα ανανεούμενων σε τακτά χρονικά διαστήματα με τον ιδρώτα των λαών μέσω της γνωστής πολιτικής διακοπής των ανταλλακτικών τους.
Μπορεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος να αποφεύγεται ή και στο μέλλον να αποφευχθεί παντελώς υπό την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος , σύμφωνα με τη γνωστή λαϊκή ρήση «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», οι περιφερειακοί όμως πόλεμοι θα εξακολουθούν να γίνονται υπηρετώντας τον παραπάνω σκοπό. Εφόσον υπάρχουν τα αίτια, οι αφορμές πάντα θα δίνονται και η πολιτική τους έχει σε κάθε περίπτωση τον τρόπο της, άλλοτε με τη μέθοδο της διαίρεσης και των εμφύλιων αλληλοσπαραγμών και άλλοτε με την τακτική του κακού γείτονα. Στο μόνο θεό που πιστεύουν όλοι αυτοί είναι το κέρδος, το οικονομικό όφελος, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του. Είναι τόση η αιχμαλωσία τους στον μαμωνά και την απληστία, που «τυφλοί τα τ΄ώτα, τον τε νουν, τα τ΄ όμματα», ούτε ακούν ούτε βλέπουν τη φυσική καταστροφή που επέρχεται, ενεργώντας ως αλαζονικοί ιδιοκτήτες αυτού του πλανήτη και όχι ως ταπεινοί ενοικιαστές.
Οι πύλες εισόδου της ανθρώπινης απληστίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη Μεγάλη Νύχτα, και το χειρότερο, με αβέβαιο το ξημέρωμα. Ή, για να μιλήσουμε με επίκαιρους όρους -Μεγάλη Εβδομάδα γαρ- την ανθρωπότητα περιμένει μεγάλος Γολγοθάς, με τη σταύρωση να μην έχει ως σίγουρο έπαθλο την ανάσταση. Η αισθητή πτώση των ηθικών και πνευματικών μας αντισωμάτων, καθιστά την ίασή μας αβέβαιη. Παρά ταύτα, επειδή ως βροτοί από τη στιγμή που γεννιόμαστε είμαστε όλοι ανεξαιρέτως εγγεγραμμένοι στο μητρώο της ελπίδας, αυτή πεθαίνει τελευταία. Και η αλλαγή των δεδομένων με την πρυτάνευση της λογικής έστω και την ύστατη στιγμή, παραμένει η τελευταία μας ελπίδα.
Υ.Γ.: Όχι γιατί οι μέρες το επιβάλλουν, αλλά γιατί το πιστεύουμε, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, δηλαδή καλή μετάβαση στον καινούργιο, αλλαγμένο μας εαυτό, και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους τους αναγνώστες της στήλης.