Όταν πολεμάς για την πατρίδα σου…

on .

 Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται πάνω από ένα μήνα και ουδείς - πλην του Πούτιν - γνωρίζει πότε θα τελειώσει, γιατί κάποια μέρα θα τελειώσει και ας ελπίσουμε πολύ σύντομα.

Οι εικόνες του πολέμου, όπως μας τις μεταφέρουν στην τηλεόραση οι πολεμικοί ανταποκριτές δημοσιογράφοι, αψηφώντας πολλές φορές και τη ζωή τους, είναι συγκλονιστικές. Κατεδαφισμένες οικοδομές, κατεστραμμένα σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, θέατρα, σκοτωμένοι άντρες, γυναίκες και παι-

διά από τον άμαχο πληθυσμό, εκτοπισμένες μισές οικογένειες (γυναίκες και παιδιά) στις όμορες χώρες για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Κι ο κόσμος μένει άναυδος και ρωτάει: ΓΙΑΤΙ; Γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος; Γιατί ο Πούτιν κάνει αυτόν τον πόλεμο; Ποια είναι η αιτία;
Πολλοί ειδήμονες: Πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι γράφουν στις εφημερίδες, αναλύουν σε συνεντεύξεις στα τηλεοπτικά κανάλια και διαφωτίζουν το λαό για όλα τα θέματα που συμπλέκονται με αυτόν τον πόλεμο. Όλοι δε, συμφωνούν σε ένα πράγμα: Ότι ο πόλεμος που κήρυξε ο Πούτιν εναντίον της Ουκρανίας είναι αδικαιολόγητος και ενάντιος στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Δυο μέρες πριν δώσει εντολή στα στρατεύματά του ο Πούτιν να εισβάλουν στην Ουκρανία, έκανε ένα διάγγελμα για να διαφωτίσει το ρωσικό λαό και όλον τον κόσμο γιατί κάνει αυτή την «επιχείρηση», όπως ονόμασε την εισβολή, και είπε χοντρικά δυο πράγματα: Πρώτον για να προστατεύσει τους Ρώσους και τους Ρωσόφωνους της Ανατολικής Ουκρανίας που στενάζουν κάτω από τη σκλαβιά των Ουκρανών, και δεύτερον θέλει να απαλλάξει την Ουκρανία - που ήταν για πολλά χρόνια σύμμαχοι - από τη ναζιστική κυβέρνηση του Ζελένσκι, που θέλει, σώνει και καλά, οδηγούμενη από τις ΗΠΑ, να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Πιστεύει κανείς ότι ο εβραϊκής καταγωγής Ζελένσκι είναι ναζιστής; Όχι βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι είχε κάνει πρόταση να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και να μπει στη ΕΕ. Αλλά δεν έγινε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Επομένως ο πόλεμος που ξεκίνησε ο Πούτιν είναι επιθετικός και άδικος γιατί δεν στηρίζεται στην αλήθεια και το δίκιο.
Διαβάζοντας τις εφημερίδες αυτές τις μέρες του πολέμου στην Ουκρανία, στάθηκα με πολλή προσοχή σε δύο άρθρα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» της 22ας Μαρτίου ε.ε., του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ‘’Οι ρίζες της Ουκρανικής κρίσης’’ και της Πέπης Ραγκούση ‘’Φιέστες Ολοκληρωτισμού’’. Ο κ. Ανδριανόπουλος καταδικάζει την επίθεση κατά της Ουκρανίας ότι «ήταν μια πράξη εντελώς αδικαιολόγητη, βάρβαρη και έξω από τα δεδομένα της συμπεριφοράς πολιτισμένων κρατών στον 21ο αιώνα. Η απόφαση του προέδρου Πούτιν να εισβάλει στα εδάφη μιας ανεξάρτητης χώρας δεν δικαιολογείται από κανενός είδους επιχείρημα… Παρά όμως από την πρωτοφανή παραβατική και αναθεωρητική συμπεριφορά του Κρεμλίνου, υπάρχουν και ζητήματα ευθυνών της Δύσης στα χρόνια που μας οδήγησαν εκεί που είμαστε σήμερα». Και αναφέρεται ο αρθρογράφος σε προσωπικότητες που έχουν επισημάνει αυτές τις ευθύνες. «Ο Μπέρνι Σάντερς, υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, θεωρεί την Δύση και τις ΗΠΑ πως απροκάλυπτα προκάλεσαν τη Ρωσία με τις συζητήσεις τους για ένταξη του Κιέβου στο ΝΑΤΟ. Πολλοί παράγοντες του κατεστημένου κύκλου της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ (λ..χ. Κίσινγκερ, Κέναν) προειδοποιούσαν πως τέτοιες συζητήσεις προκαλούσαν μεγάλες αντιδράσεις μέσα στη Ρωσία, κι όχι μόνον στον Πούτιν, που θεωρούσαν προσβολή και περιφρόνηση της Ρωσίας την περικύκλωσή της από νατοϊκές δυνάμεις…».
Με ιδιαίτερη συγκίνηση είδα πρώτα στο άρθρο της κ. Ραγκούση τις παράλληλες εικόνες: «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» του Ντελακρουά και τη σύγχρονη εικόνα του πολέμου στην Μαριούπολη: «Η Όλγα, η νεαρή μητέρα που, μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού της, συνέχισε, αν και τραυματισμένη, να θηλάζει το μωρό της». Μετά διάβασα για το δράμα της Μαριούπολης και αναρωτιέται η αρθρογράφος: «Ποιοι θα είναι οι νέοι Κασομούληδες που θα γράψουν γι΄αυτό το «Μεσολόγγι» του 21ου αιώνα, και ποιος θα είναι ο σύγχρονος Σολωμός που θα γράψει για τούτους τους «ελεύθερους πολιορκημένους» της Μαριούπολης, που χωρίς φαγητό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς θέρμανση, χωρίς σπίτια παραμένουν σε μια ισοπεδωμένη πόλη φάντασμα και λιώνουν χιόνι για να ξεδιψάσουν. Και ποιος θα ναι ο καινούριος Λόρδος Μπάυρον;…». Κείμενο που σε χτυπά στο συναίσθημα, στην καρδιά. Έτσι είναι, Μεσολόγγι είναι η Μαριούπολη με τους χιλιάδες Έλληνες.
Το δίκιο ενός λαού που πολεμάει για την πατρίδα του. Ηττημένος θα βγει ο Πούτιν. Ο κόσμος απορεί και εξίσταται πως δεν μπορούν τα ρωσικά στρατεύματα ύστερα από ένα μήνα να καταλάβουν ούτε μια ουκρανική πόλη. Στον πόλεμο αυτόν - σε κάθε πόλεμο - οι λαοί του κόσμου βλέπουν ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο. Είναι η ηθική πλευρά του πολέμου την οποία λαμβάνουν υπόψη τους οι διεξάγοντες τις πολεμικές επιχειρήσεις, αυτοί που πολεμούν στις μάχες, αξιωματικοί και στρατιώτες. Είναι πολύ σημαντικό ο διοικητής μιας στρατιωτικής μονάδας, από τον αρχιστράτηγο μέχρι τον δεκανέα, να πείσει τους στρατιώτες του ότι πολεμούν για τα δίκαια της πατρίδας τους. Στην προκειμένη περίπτωση μόνο ο Ουκρανός αξιωματικός μπορεί να πει στους στρατιώτες του: «Πολεμάτε αυτούς που παραβίασαν τα σύνορά μας και εισέβαλαν στη χώρα μας, καταστρέφουν τις πόλεις και τα χωριά μας και σκοτώνουν τις γυναίκες και τα παιδιά μας με σκοπό να υποδουλώσουν την πατρίδα μας».
Αυτό δεν μπορεί να το πει ο Ρώσος διοικητής της στρατιωτικής μονάδας στους στρατιώτες του γιατί ξέρει και ο ίδιος ότι το δίκιο το έχει ο αντίπαλος, ο αμυνόμενος. Να, γιατί οι Ρώσοι στρατιώτες δεν μπόρεσαν ακόμα να καταλάβουν τη Μαριούπολη, το Χάρκοβο, το Κίεβο. Δεν είναι δειλοί οι Ρώσοι στρατιώτες, ούτε τους λείπουν τα όπλα. Τους λείπει όμως η ψυχή, το σθένος, γιατί βλέπουν ότι τους οδήγησαν σε έναν πόλεμο άδικο και αδικαιολόγητο. Βέβαια είναι πολλοί οι παράγοντες που κρίνουν την έκβαση μιας μάχης, την έκβαση ενός πολέμου, που επαρκώς μας έχουν αναλύσει οι ειδήμονες του πολέμου, ανώτατοι αξιωματικοί ε.α., ιστορικοί κ. α. Ο γράφων απλά θίγω τη μια πλευρά του πολέμου, την ηθική πλευρά, το δίκιο. Η αιτία της πτώσης και καταστροφής του Μ. Ναπολέοντα ήταν ο παράλογος πόλεμος που κήρυξε στην Ρωσία το 1812, ενώ είχε υπογράψει σύμφωνο φιλίας με τον Τσάρο Αλέξανδρο. Ναι, καταστράφηκε, κάηκε ολοσχερώς η Μόσχα, αλλά στο τέλος ο στρατός του Ναπολέοντα χάθηκε και γύρισε ντροπιασμένος στο Παρίσι που τον καθαίρεσαν και τον έστειλαν στην Έλβα. Η ήττα του τον Ιούνιο του 1815 στο Βατερλώ, ήταν το κύκνειο άσμα, η καταστροφή του είχε συντελεστεί τρία χρόνια πριν.
Το Μεσολόγγι το πολιόρκησαν ένα χρόνο ο Κιουταχής με τον Ιμπραήμ, αλλά δεν έπεφτε, γιατί οι τρεις χιλιάδες πολεμιστές που το υπερασπιζόταν και οι δώδεκα χιλιάδες άμαχοι, αμύνονταν για τα ιερά και τα όσια, για το σπίτι τους, για την πόλη τους. Ναι, το κατέκτησαν το Μεσολόγγι οι Τούρκοι μετά την έξοδο. Τι όμως κατέκτησαν; Στάχτες και κουρνιαχτό, δεν υπήρχε πια πόλη. Τότε όμως ήταν που ξύπνησαν οι λαοί της Ευρώπης, οι Φιλέλληνες κι ανάγκασαν τους ηγήτορες των Μεγάλων Δυνάμεων να δράσουν. Κι ύστερα από ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη υπέγραψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στις 6 Ιουλίου 1827 την Ιουλιανή Σύμβαση στο Λονδίνο δια της οποίας η Ελλάδα ανακηρυσσόταν για πρώτη φορά αυτόνομο κράτος.
Ο Κεμάλ νίκησε τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία και έγινε η γνωστή μεγάλη καταστροφή, γιατί πολεμούσε για τον τόπο του, για την Τουρκία, την οποία πήγαν να καταλάβουν οι ΄Ελληνες με την παράλογη απόφαση του Βενιζέλου.
Οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις εισβολής στην Ελλάδα το 1940 κατανικήθηκαν από τους Έλληνες στρατιώτες, γιατί πολεμούσαν για την πατρίδα τους που αδικαιολόγητα και άδικα ο Μουσολίνι ήθελε να την κατακτήσει.
Μπορεί ο Πούτιν με τα πολεμικά μέσα που διαθέτει να υποτάξει την Ουκρανία, αφού πρώτα την ισοπεδώσει. Αλλά τον ουκρανικό λαό ποτέ δεν θα μπορέσει να τον υποτάξει και στο τέλος, μετά την έκβαση του πολέμου, ο ηττημένος θα είναι ο ίδιος. Γιατί θα τον πνίξει το αίμα που θα χυθεί άδικα σε έναν αδικαιολόγητο πόλεμο και θα επαναστατήσει η συνείδησή του, οι Ερινύες της Ελληνικής Μυθολογίας, βλέποντας τις μανάδες Ρωσίδες να κλαίνε για το χαμό των παιδιών τους, και βλέποντας το ολέθριο έργο της καταστροφής μιας γειτονικής χώρας που για πενήντα χρόνια συμπλεύσανε στη Σοβιετική Ένωση. Και να μην ξεχνάμε ότι το Κίεβο υπήρξε πολύ πριν από τη Μόσχα. Το τέλος του Πούτιν προδιαγράφεται δυσοίωνο, όταν θα ζει απομονωμένος από τη διεθνή κοινότητα και όταν στο τέλος θα τον καταδικάσουν οι ίδιοι οι πατριώτες του, οι Ρώσοι, ένας άξιος λαός που του επέβαλαν οι ηγέτες του να ζει αδιαμαρτύρητος με όσα βασανιστήρια είχε περάσει από την κόκκινη δικτατορία του Στάλιν και των άλλων που ακολούθησαν, μέχρι την ιστορική συνάντηση Ρήγκαν - Γκορμπατσώφ. Πριν 33 χρόνια διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη η Σ.Ε. κι όλα τα κράτη απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Τι θέλει τώρα ο Πούτιν; Δεν μπορεί η κάθε χώρα της πρώην Σ.Ε. να κυβερνηθεί από μόνη της και χρειάζεται τον Πούτιν να επέμβει και να της επιβάλει δια των όπλων να γίνει υποτελής της Ρωσίας; Ο απλός Έλληνας πολίτης, που δεν ξέρει τι παιχνίδια παίζονται σ΄αυτόν τον Ψυχρό Πόλεμο, που ποτέ δεν τελείωσε, αναρωτιέται.
Τι κάνουν όλοι αυτοί οι Μεγάλοι: ΟΗΕ, Ε.Ε., ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Κίνα; Δεν μπορούν με κάποιον τρόπο να επέμβουν και να σταματήσει ο πόλεμος; Δηλαδή ο πιο δυνατός θα μπαίνει με το στρατό του σε μια ανεξάρτητη χώρα και θα την καταστρέφει, χωρίς να λογαριάζει κανένα; Είναι ένα ερώτημα που προβληματίζει το σήμερα αλλά και το αύριο, το μέλλον όλου του κόσμου. Κανένας από τους λαούς του κόσμου δεν θέλει πολέμους. Την ευθύνη την έχουν αυτοί που κυβερνούν, κυρίως οι Μεγάλες Δυνάμεις. Οφείλουν να κουβεντιάσουν και να βρουν τι είναι το καλό στον κόσμο, στην ανθρωπότητα ολόκληρη.