Με το βλέμμα στον δοκιμαζόμενο λαό…

on .

Η τεχνολογία έφερε στο σπίτι μας τη φρίκη… Από τον καναπέ μας παρακολουθούμε και ζούμε το απόλυτο δράμα ενός λαού. Το παράλογο στην πιο πιστή έκφρασή του! Ο ισχυρός εισβολέας, θα ισοπεδώσει την Ουκρανία, θα κάνει πολλούς ανθρώπους της πρόσφυγες και άλλους λίπασμα ελευθερίας, θα καλύψει τον ουρανό της με καπνούς μίσους και θα φυτέψει σε όλους μας το ερώτημα: γιατί τόση απαξίωση στο δώρο ζωή;
Τι κάνει ο αποκαλούμενος πολιτισμένος κόσμος;
Γενικά, οι κρατικές διπλωματίες παραμένουν μακιαβελικές και υπηρετούν το εθνικό τους συμφέρον, τόσο μέσα από τον πόλεμο όσο και από την αναζήτηση της ειρήνης. Ολόκληρη η ιστορία του κόσμου συνοψίζεται στο γεγονός ότι, όταν τα έθνη είναι ισχυρά δεν είναι πάντα δίκαια και όταν επιθυμούν να είναι δίκαια δεν είναι πλέον ισχυρά (Τσώρτσιλ).
Ο τρόπος που αντιμετώπισε η Δύση τη Ρωσία μετά την κατάρρευση της Σ. Ε, κατά τους ειδικούς, είναι ανοιχτός σε κριτική. Το πρόβλημα της ανθρωπότητας τώρα δεν είναι να εξετάσει τις παλιές αστοχίες, αλλά να βρει τρόπους να υποχρεώσει τον τωρινό εισβολέα να περιορίσει την επιθετικότητά του, να προστατέψει τον Ουκρανικό λαό από τον όλεθρο και να ενώσει τους λαούς της υφηλίου σε έναν αγώνα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τι κάνει ο απλός πολίτης;
Η στάση του επηρεάζει τη στάση της πολιτικής ηγεσίας και ενεργοποιεί το αίσθημα της ευθύνης της απέναντι στην υπόθεση του ανθρώπου, την απαλλαγή από τη βία και τον φόβο, κάτι που μπορεί να γίνει (και είναι) σιγά-σιγά ένα παγκόσμιο αίτημα. Το όπλο του πολίτη είναι οι λέξεις, γιατί χάρη σ’ αυτές καταφέρνει να εκφράσει τι είναι, τι νιώθει και να μεταφέρει αξίες... Αξίες που πρέπει να γίνουν κτήμα των λαών που βρίσκονται υπό την επήρεια μικρών ή μεγάλων «τσάρων».
Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, τα μέσα που μπορούν να έχουν κάποιο ρόλο στο μετριασμό του δράματος και τη δημιουργία κουλτούρας ειρήνης είναι: α) η κάθε μορφής πίεση από παντού, με λέξεις και κυρώσεις, για το ξύπνημα της συνείδησης του ρωσικού λαού, β) η κοινή δράση, για την ειρήνη, πολιτών από διαφορετικές χώρες, γ) η ενίσχυση με κάθε τρόπο του δοκιμαζόμενου λαού, δ) η απομόνωση των επίδοξων «τσάρων» και ε) η εκπαίδευση της νέας γενιάς, σχετικά με τις υποχρεώσεις της προς την ανθρώπινη ζωή…
Ο χάρτης του ΟΗΕ (1948) καταδικάζει τον επιθετικό πόλεμο και θεμελιώνει στο διεθνές δίκαιο την αρχή της νόμιμης άμυνας εκείνου που δέχεται την επίθεση. Μια δυνατότητα που δεν εξασφαλίζει την ειρήνη, αλλά τροφοδοτεί το μύλο της ιστορίας με δάκρυα και αίμα. Η φωνή του πολίτη του κόσμου μπορεί, ίσως, κάτι ν’ αλλάξει…
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.