Πόσο άλλαξαν πλέον οι καιροί...

on .

 Έχω γράψει πολλές ιστορίες συνανθρώπων μας σε άρθρα μου με τίτλο: «Ιστορίες που γράφει η ζωή» και πολλές από αυτές είναι προσωπικά μου βιώματα από το χτες.
Συνήθως, χαρακτηρίζονται από το γέλιο, το δάκρυ, τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Άλλωστε, σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας από εμάς γράφει τη δική του ιστορία. Εμείς ξεκινήσαμε από ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, που ως στόχος κυριαρχούσε η καθημερινή επιβίωση.

Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια μια κοινότητα από άνδρες με μαύρα μάλλινα ρούχα και με ροζιασμένα χέρια, ρυτιδιασμένα πρόσωπα, αν και μικρής ηλικίας, γυναίκες που δεν ξέρω αν φόρεσαν ποτέ άλλο χρώμα στα ρούχα τους από το μαύρο, ανεξάρτητα αν πενθούσαν ή όχι.
Οι περισσότεροι ελάχιστη επαφή είχαν με τα γράμματα. Βιβλία δεν κυκλοφορούσαν, παρά μόνο τα αναγνωστικά του Δημοτικού. Ούτε λόγος για εφημερίδα. Αυτές οι εποχές, που έχω κατά καιρούς περιγράψει, θα πρέπει να ήταν πράγματι οι εποχές της αθωότητας με όλη τη σημασία της λέξης. 
Ήταν και ζήσαμε σε εποχές της γειτονιάς, της κοινωνικής συνοχής, της τήρησης των άγραφων ηθικών νόμων και αξιών. Ναι, ήταν δύσκολα εκείνα τα παιδικά μας χρόνια, ίσως όμως όχι και τόσο με τα σημερινά κριτήρια. 
Το γέλιο μας, όταν παίζαμε στις αλάνες, ήταν αυθόρμητο και  έφτανε μέχρι την άλλη γειτονιά, όπου διαδραματίζονταν παρόμοιες σκηνές. Χαιρόμασταν ανέμελα το παιχνίδι και τη φύση με εκείνα τα παιχνίδια που φτιάχναμε εμείς, μπάλες, προσωπίδες, σφεντόνες.
Το τραγούδι που ακουγόταν στις αυλές από τις νοικοκυρές που έκαναν τη λάστρα του σπιτιού, ήταν δείγμα φυσιολογικής αρμονίας. Οι άνθρωποι τότε μπορούσαν να γελάσουν αληθινά ή να κλάψουν με πόνο και οδύνη, να απολαύσουν ιδιαίτερα μια χαρά, να ερωτευτούν, να μαλώσουν και να αγαπηθούν, να ενισχύσουν τους συγγενικούς δεσμούς τους με «ανιδιοτελείς»  κουμπαριές και γάμους και να συμπαρασταθούν στις δύσκολες στιγμές οι μεν προς τους δε. 
Η εποχή μας δούλεψε σκληρά, όσο όμως ανέβαινε το βιοτικό μας επίπεδο προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε περισσότερα ξεχνώντας δυστυχώς τον παλιό απλοϊκό και εγκρατή τρόπο των παιδικών χρόνων μας. 
Έτσι, σιγά - σιγά αλλοιώθηκε η δομή της κοινωνίας τελευταία κι ίσως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, αφού όλοι ζούμε δυστυχώς σύμφωνα με τα κακώς προβαλλόμενα πρότυπα του δυτικού πολιτισμού με προβάδισμα στην ύλη, στο συμφέρον, στην λαγνεία, απομακρυνόμενοι από τις παλιές αξίες.
Σήμερα έχουμε γίνει κομπάρσοι και θεατές σε σενάρια που δεν γράφουμε οι ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι με νέα δόγματα και κοσμοθεωρίες. Αλλά κι εμείς που ζήσαμε τέτοια δύσκολα παιδικά χρόνια φέρουμε μερίδιο ευθύνης, γιατί τα παιδιά μας τα κλείσαμε στο σπίτι, που αν τους δώσεις χώρο στην ύπαιθρο δεν θα ξέρουν πώς να τον χρησιμοποιήσουν, ενώ ο χρόνος τους αυτός θα είναι πολύ βαρετός και ανιαρός χωρίς τα ηλεκτρονικά  «σύνεργα». Πληρώνουν ακριβά την πρόοδο της τεχνολογίας, καθιστώντας τα νωχελικά, καταπιεσμένα και πάντα κουρασμένα.
Κι εμείς από την υπέρμετρη προστασία, μην γρατζουνίσουν το αυτοκίνητο του γείτονα ή το γόνατο, μην τυχόν πέσουν στο χώμα και τρέχουμε για αντιτετανικό (άσχετα αν εμείς έχουμε ακόμα τα σημάδια στα γόνατα), να μην ενοχλήσουν τον γείτονα στην πολυκατοικία αλλά κι εμάς τους ίδιους να δεχόμαστε αυτή την κατάσταση.
Τα οδηγούμε λοιπόν μπροστά σε μια ΤV, ένα  διαδίκτυο, κινητό, tablet ή άλλο ατελείωτο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Να θυμηθούμε δύο στίχους του Κ. Ουράνη: «Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας». 
Άθελά μας δημιουργούμε ανθρώπους που σύμφωνα με αυτά που βλέπουν στις ταινίες, βιασμούς, δολοφονίες, δολοπλοκίες και με το πλύσιμο εγκεφάλου που δέχονται φτάσαμε να έχουμε τα σημερινά φαινόμενα, παιδιά 14-15-16 χρονών κουκουλοφόρους και αυριανούς κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες, βιαστές, και… δολοφόνους, σύμφωνα  με τα πρότυπα που λανσάρει η τεχνολογία.
Αφήστε που μας  πουλάνε χλιδάτες ζωές και τα άμυαλα κοριτσόπουλα νομίζουν πως ό,τι  λάμπει είναι χρυσός, χωρίς να ξέρουν ότι όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας θα γίνουν βορρά ανώμαλων με τα χίλια δυο που ακούμε. Ποιοί τους υποθάλπτουν όλους αυτούς; Έχουμε αναγάγει σε πρότυπα τους αρβυλόμαγκες και χασκογελάμε με τις ξετσιπωσιές που λανσάρουν.
Συνεχίζοντας, θα πω ότι θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλύτερα από εμάς, αλλά η βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδος τα οδηγεί προς την ανεργία, ή σε κάποια άλλη ξένη χώρα. Είμαστε τόσο πολύ απασχολημένοι από τις ανάγκες της καθημερινότητας και προτιμάμε να τα ταΐσουμε από τα ταχυφαγεία κι όλα αυτά τα κάνουμε για το… καλό τους (παχύσαρκα, με σάκχαρο και με υπερλιπιδαιμία).
Ο νέος τρόπος ζωής μας έχει οδηγήσει να νομίζουμε ότι τα σχολεία υπάρχουν για να έχουμε ελεύθερο χρόνο είτε από την ανάγκη να εργάζεται και η μητέρα, είτε για να πάμε για… καφέ. Οι εκπαιδευτικοί έχουν χάσει ως επί το πλείστον τον σεβασμό των μαθητών τους και ορισμένοι εξ αυτών έχουν υποβαθμίσει την εκπαίδευση αφήνοντας στα φροντιστήρια να μορφώνουν τα παιδιά. Αποτέλεσμα οι καταλήψεις και τα μπούλινγκ...   
Σ’ αυτό βοηθούν και οι «φωστήρες» οι πολιτικοί μας, που κάθε χρόνο κατεβάζουν τις βάσεις ώστε να εισαχθούν αγράμματοι στις Σχολές. Αυτοί οι  αγράμματοι τρέχουν στα βουλευτικά γραφεία να «πιάσουν» θέση στο Δημόσιο και αυτούς μεθαύριο θα τους βρούμε μπροστά μας να δώσουν λύσεις στα προβλήματα μας! Φευ!!!
Μπαίνοντας στην Ε.Ε. μας δώσανε δανεικά για ανάπτυξη κι εμείς τα ξοδέψαμε ξέρετε πού: «Πάρτε κόσμε», «Τσοβόλα δώστα όλα» και μετά ΔΝΤ (ο πατήρ και υιός). Τι κάναμε; Μειώσαμε τις αξίες της ζωής και αυξήσαμε τα υπάρχοντά μας. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, όχι όμως και ζωή στα χρόνια. Όλοι ψαχνόμαστε στον αγώνα της ζωής να αποκτήσουμε πλούτη για μεγαλύτερη άνεση στην ζωή μας, αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε σωματική ή πνευματική δύναμη γιατί αυτή η δύναμη είναι η ταυτότητα να φανερώνεις την ανωτερότητά σου. Είναι πολλές φορές βεβαίωση εξουσίας και μπροστά στην δύναμη όλοι υποχωρούν.
Κάναμε το χρήμα  σκοπό ζωής και όχι  μέσον για την καλυτέρευση της. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ψεύτες, οι κλέφτες και οι απατεώνες είναι μάγκες, έξυπνοι, ενώ οι τίμιοι θεωρούνται αγαθοί και βλάκες. Ποιός δεν θυμάται την ταινία: «Ο εξυπνάκιας», με τον αξέχαστο Ν. Σταυρίδη να λέει: «Αν δεν ήσουν τίμιος, πώς θα ήσουν βλάκας;»
 Απ’ όλα όσα ανέφερα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι… ο άνθρωπος. Το βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και τις βαθμίδες της κοινωνίας που ζούμε. Είπαμε, φταίμε και εμείς που στερηθήκαμε εκείνα τα χρόνια και με το που ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο… πέσαμε με τα μούτρα, στην ύλη και στην εύκολη ζωή.
Τι μέλλει γενέσθαι, θα πορευόμαστε όπως πορευόμαστε τώρα  κι όπου βγει ή θα πρέπει να κάνουμε κάτι ως λαός; Θα παρακολουθούμε απαθείς από τον καναπέ με «ωχαδερφισμό»; Όχι, θα πρέπει να αφυπνιστούμε και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να πιέσουμε κυβέρνηση, κόμματα, εκκλησία και υγιείς κατηγορίες της κοινωνίας, να οργανωθούμε και να καταλάβουν οι κουκουλοφόροι και οι μπαχαλάκηδες… ότι φτάνει πια! Να θεσπιστούν αυστηροί νόμοι και όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια, όχι χάϊδεμα. 
Οι κυβερνώντες ν’ αφήσουν κατά μέρος τους λεονταρισμούς γιατί γνωρίζουμε ότι… ο τσακωμός γίνεται για το «πάπλωμα» και να σκύψουν στα προβλήματα που μας ταλανίζουν και να δώσουν λύσεις, εκεί φαίνονται οι πραγματικοί  ηγέτες.
Η αντιπολίτευση δεν έχει προτάσεις και «παίζει» με την πανδημία και τους βιασμούς. Εθελοτυφλούν και δεν βλέπουν ότι η πανδημία, οι δολοφονίες και οι βιασμοί έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Ο Θεός να βάλει το χέρι του!
 Δυστυχώς, συναίνεση δεν βλέπω πουθενά, έχουμε αναγάγει σε μείζονα προτεραιότητα το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και  το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τώρα πχ. με την πανδημία συνάνθρωποί μας εκμεταλλεύονται  τον συνάνθρωπο. Ιερωμένοι και πνευματικοί «γνωρίζοντας άριστα την ιατρική επιστήμη» συμβουλεύουν να μην εμβολιάζονται και κάθε μέρα αυξάνει ο αριθμός των θανάτων ανεμβολίαστων. Απορώ τι θα πουν στα ορφανά που οι γονείς τους  ενστερνίστηκαν τις σκοταδιστικές νουθεσίες τους.
Θα κλείσω με τον Θ. Αγγελόπουλο που εξέφρασε την άποψη πως: «Το να ζει κάποιος σήμερα είναι ηρωικό»!!!
                                                                                                                               (Μέτσοβο)