Ζητούμενο η ανθρωπιά των πολιτικών μας…
Η πάνδημη λύπη της κοινωνίας και η αληθινή συμμετοχή των πολιτικών όλων των αποχρώσεων στον πόνο για το θάνατο της Φώφης αποτελεί μια παρακαταθήκη για όλους τους πολίτες και προπαντός για τους κάθε φορά πολιτικούς μας ηγέτες.
Η περίσταση έδειξε πόση σημασία έχει για όλους το στοιχείο της ανθρωπιάς από τους πολιτικούς και λόγω και έργω.
Γι’ αυτό οι πολίτες έδειξαν να εκτιμούν και να περιμένουν απ’ αυτούς να συμπεριφέρονται πρώτα ως άνθρωποι και ύστερα ως «αντίπαλοι».
Εκτιμώ πως το θλιβερό γεγονός φανέρωσε σε όλους το ανθρώπινο πρόβλημα που βιώνουμε ως πολίτες από τη συμπεριφορά πολλών πολιτικών. Γιατί είναι γεγονός ότι συχνά ηγέτες πολιτικοί ξεχνάνε τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού και αντιμετωπίζουν τους αντίθετους ως εχθρούς τους. Έτσι οι διάλογοι των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή αποπνέουν μίσος, περιφρόνηση, απαξίωση και πνεύμα διχαστικό προς τον αντίπαλο. Και η αιτία αυτής της ρητορικής επίθεσης θεωρώ πως είναι το έλλειμμα πολιτικού πολιτισμού και η απουσία ανθρωπιάς.
Ειδικά οι αρχηγοί των κομμάτων στο βωμό της προσωπικής προβολής και της προσέγγισης της εξουσίας παραβιάζουν κώδικες και αρχές που καλλιεργούν και ορίζουν την ανθρωπιά. Στην ιεράρχηση των αξιών προτάσσουν το κομματικό όφελος και περιφρονούν την αξιοπρέπεια του άλλου. Και μάλλον αγνοούν την προτροπή του Βολταίρου που έλεγε ότι διαφωνώ με όσα λες, αλλά σέβομαι το δικαίωμα να τα λες.
Αυτή η συμπεριφορά από πολιτικούς ηγέτες διαμορφώνει πολλές φορές και τη στάση των πολιτών σε μεγάλα ζητήματα της δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας μας. Θυμίζω το «σκάνδαλο» της Novartis, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην κατηγόρησε όλους τους θεσμικούς άρχοντες ως κλέφτες και απατεώνες. Ήταν μια πολιτική πράξη που δεν περιείχε ούτε ίχνος σεβασμού της ανθρωπιάς, αλλά αποκάλυπτε στοιχεία που μολύνουν τα συστατικά στοιχεία της αξιοπρέπειας και του δικαίου.
Και γεννιέται το ερώτημα γιατί κάποιοι εκ των πολιτικών μας φέρονται ως μην έχοντες ούτε ίχνος ανθρωπιάς. Νομίζω πως εδώ έχει πλήρη εφαρμογή η άποψη του Πλάτωνα: «Κοινωνία τροφή ανθρώπων εστί, καλή μεν αγαθών, κακή δε κακών». Άρα η απουσία της ανθρωπιάς πηγάζει από το υπόβαθρο της κοινωνίας, όπου από την παιδική ηλικία στο οικογενειακό και εκπαιδευτικό σύστημα οι συνθήκες δεν καλλιεργούν στοιχεία γονιμοποιά της ανθρωπιάς. Και γενικότερα το δημοκρατικό μας πολίτευμα λόγω ιστορικών εμπειριών δεν έχει πλαίσια σταθερά ώστε να επιβάλει στους πολιτικούς την ανθρωπιά ως προϋπόθεση λειτουργία τους.
Γι’ αυτό θεωρώ πως χρήσιμο θα ήταν να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στη Βουλή «το πιθάρι του Διογένη» για να θυμίζει στους πολιτικούς μας ότι η κοινωνία αναζητά πρώτα ανθρωπιά και ύστερα σκέψη και δράση για το καλό της κοινωνίας. Ίσως θα επηρέαζε και συμβολικά δίπλα στο πιθάρι να στηνόταν και αντίγραφο του αγάλματος της Δικαιοσύνης στην αρχαία Ελλάδα: Στο ένα χέρι κρατάει το ζυγό για να κρίνει το δίκαιο και στο άλλο το ξίφος για να τιμωρεί το άδικο!
Κάποιος δικαιολογημένα θα αντέλεγε ότι και οι πολιτικοί είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, οπότε η ανθρωπιά είναι ζητούμενο για όλους. Πράγματι ζούμε σε μια εποχή όπου δύσκολα μπορεί να καλλιεργηθεί η ανθρωπιά, αφού η σύγχρονη κοινωνία στην αξιολόγηση των αγαθών έχει άλλα κριτήρια και άλλες στοχεύσεις. Όμως το δημοκρατικό μας πολίτευμα και η ιστορία μας δείχνουν ότι οι πολιτικοί έχουν την κύρια ευθύνη για τη λειτουργία του όλου συστήματος και για την συμπεριφορά των πολιτών.
Άρα οι πολιτικοί με αφορμή το θάνατο της Γεννηματά ας σκεφτούν βαθύτερα την αξία και την αναγκαιότητα της ανθρωπιάς λόγοις και έργοις, ώστε να συμβάλλουν στην καλύτερη απόδοση των θεσμών για να ελπίζει ο κόσμος σε καλύτερες συνθήκες συμβίωσης και επιβίωσης.
