Αναμένοντας την αντίδραση της Τουρκίας!

• Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας επικροτεί την αγορά των μαχητικών αεροσκαφών και των φρεγατών από τη Γαλλία, σε αντάλλαγμα της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας.
Για την ανανέωση της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, δεν έχει προς το παρόν διενεργηθεί κάποια μέτρηση, αλλά γενικά το κλίμα ήταν υπέρ αυτής. Το ερώτημα και στις δύο περιπτώσεις, είναι κατά πόσον εξυπηρετούνται τα ελληνικά συμφέροντα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει μεγάλη σημασία πως βλέπει τα πράγματα η απέναντι πλευρά. Η κοινή λογική λέει ότι αν η Τουρκία δεν αντιδρά, τότε έχει ελάχιστους ή και κανέναν λόγους για κάτι τέτοιο. Αλλά η Τουρκία αντέδρασε με έντονο τρόπο, τόσο στην ελληνογαλλική, όσο και στην ελληνοαμερικανική συμφωνία.
Στη συνέχεια, ήλθε η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κυρίως για όσα πράττει η Άγκυρα στην Κύπρο, στην ΑΟΖ και στην Αμμόχωστο. Ωστόσο, το μήνυμα είναι σαφέστατο και ρητά αφορά και το Αιγαίο.
Το ερώτημα είναι ο τρόπος και η ένταση της τουρκικής αντίδρασης: Θα εστιαστεί στην Κύπρο; Θα μείνει στο επίπεδο των «συμβολικών» κινήσεων στο Αιγαίο; Ή θα στοχεύσει στην δημιουργία νέων τετελεσμένων και στα δύο πεδία; Και σε ποιον χρόνο;
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι η κυριαρχία Ερντογάν αμφισβητείται. Και έχουμε μάθει πλέον, ότι οι πολιτικές ηγεσίες της γείτονος σπεύδουν να εξάγουν τα εσωτερικά πολιτικά τους προβλήματα, κατά προτίμηση στη χώρα μας.
Το ερώτημα που τίθεται και το θέτουν αρκετοί αναλυτές από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου έχει να κάνει με το τι φοβάται η Άγκυρα, αλλά κυρίως με το που είναι διατεθειμένη να φτάσει.
Οι ελληνικές παραγγελίες στη Γαλλία, που έχουν βάθος χρόνου τουλάχιστον μίας τετραετίας, αλλάζουν μεσοπρόθεσμα τις στρατιωτικές ισορροπίες στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, υπέρ της Ελλάδας. Ωστόσο, ζούμε στο 2021 και μιλάμε για το 2025 το συντομότερο, επομένως, είναι μπροστά μας τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ανισορροπίας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Και το χειρότερο είναι ότι μέσα στα χρόνια που έπονται, ο Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει την – κατά πάσα πιθανότητα – πιο δύσκολη προεκλογική περίοδο.
Πώς θα αντιδράσει; Θα αρκεστεί σε κάποιες «βόλτες» των κρατικών τουρκικών γεωτρύπανων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο; Θα συνεχίσει να επιδιώκει την ντε φάκτο αναγνώριση του τουρκολιβυκού μνημονίου, χωρίς να επιδιώξει την αναγνώριση της ΑΟΖ που προκύπτει από αυτή την καταφανώς παράνομη, με βάση τους όρους του Διεθνούς Δικαίου συμφωνία;
Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι σε αυτή την συγκυρία αντιμέτωπος με μία συμμαχία των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην χώρα του. Τα κόμματα αυτά είναι πολύ πιο «σκληρά» στην διεκδίκηση «ζωτικού χώρου» από την πλευρά της Τουρκίας – πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και αν γίνει ένα «θαύμα» και ξημερώσει μία ημέρα στην Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν, ο διάδοχός του θα είναι πολύ πιο επιθετικός απέναντι στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα μέσα στα επόμενα χρόνια θα έχει ανατρέψει τις στρατιωτικές ισορροπίες στο Αιγαίο, ενδεχομένως να οδηγήσει τις πολιτικές ηγεσίες στην Άγκυρα να αντιμετωπίσουν τα ελληνοτουρκικά εν θερμώ.
Σε κάθε περίπτωση, έχει ελάχιστο ή καθόλου νόημα να στεκόμαστε στρατιωτικά σε τέτοιες συμφωνίες, οι οποίες έχουν αναντίρρητα σημαντικό πολιτικό όφελος. Ας μείνουμε σε πρώτη φάση στο γεγονός ότι ενοχλούν την Τουρκία και ας συμφωνήσουμε επιτέλους ότι καμία ξένη δύναμη δεν πρόκειται να λύσει το δικό μας πρόβλημά!