Επιλέγοντας από τον Σεφέρη…

 Η Βιβλιοθήκη της Βουλής παρουσιάζει μια απέριττη αλλά περιεκτική έκθεση με το έργο του «ολόρθου και επιβλητικού» μας ποιητή Γ. Σεφέρη, 50 χρόνια μετά την εκδημία του, όπου παρουσιάζονται σε τρεις ενότητες το λογοτεχνικό του έργο, το στοχαστικό του έργο, καθώς και το ημερολόγιό του. Ο μεσημβρινός διάδρομος του ισογείου της Βουλής είναι αφιερωμένος στον Γ. Σεφέρη. Τα κείμενά του και τα μηνύματά του θα βρίσκονται για μήνες σε μεσοτοιχία με το βουλευτήριο, και αυτό ταιριάζει απόλυτα σε έναν μοναδικό πνευματικό άνθρωπο, που στην περίφημη δήλωσή του κατά της δικτατορίας, στις 18/3/1969, μας επιβεβαίωνε «δεν μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας». Η ποίηση του Σεφέρη, μεταξύ άλλων, απέδωσε πυκνά και γοητευτικά την ελληνική πορεία στην Ιστορία. Παράλληλα, εξύμνησε τόπους, πάθη, ιδιαίτερα τη θάλασσα, γιατί «Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονάμε».
Πριν από 41 χρόνια, ως φοιτητής, τόλμησα να επικαλεστώ τον Σεφέρη σε κείμενό μου. Αρθρογραφούσα τότε στην εφημερίδα «Νέα Πορεία» και σε ένα άρθρο μου, της 29/6/1980, υπό τον τίτλο «Η παραπλανητική πληροφόρηση», καταφεύγω στο Σεφέρη για ενίσχυση των επιχειρημάτων μου! Στο προλόγισμα της μετάφρασης του Σεφέρη του έργου του Τ. Σ. Έλιοτ «Φονικό στην εκκλησιά», για να καταδείξω πώς διαβάζοντας ένα ιστορικό μυθιστόρημα δεν πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς το περιεχόμενο του, γιατί άλλο η ιστορία, άλλο το μυθιστόρημα. Θύμισα, λοιπόν, τα γραφόμενά του: «Ο Θωμάς Μπέκετ, Καγκελάριος και Αρχιεπίσκοπος (1162 μ.Χ.), του Βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Β’, αγωνίστηκε με πάθος για τα δικαιώματα της εκκλησίας… Τον σκότωσαν τέσσερις ιππότες μέσα στην ίδια του την εκκλησία. Αυτά είναι τα ιστορικά δεδομένα. Δεν είμαι διόλου βέβαιος πως είναι απαραίτητα. Ας μου συγχωρεθεί που τα σημειώνω. Ο Έλιοτ μας λέει ακόμα ότι δε θέλησε να γράψει ένα χρονικό της πολιτικής του 12ου αιώνα, αλλά να συγκεντρώσει την προσοχή του στο θάνατο και το μαρτύριο. Το έργο στην ουσία του, δεν είναι ιστορικό… αν έκρινε κανείς το έργο με τη λογική της ιστορίας θα ήταν μεγάλη παρανόηση».
Σήμερα, 41 χρόνια έπειτα από εκείνο το άρθρο, στην έκθεση της Βουλής για τον Σεφέρη προσέθεσα κάτι για το οποίο ο ίδιος μας γράφει: «Μου φάνηκε τόσο στέρεο που ευχήθηκα να ιδώ γραμμένο στο ανώφλι των πυλών της Βουλής των Ελλήνων». Είναι ένα κρητικό δίστιχο του 1876 που τον εντυπωσίασε: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του, κι όσα του κάνει η τρέλα του, δεν του τα καν’ οχτρός του» (Γ. Σ. Ίκαρος, Μέρες Θ’, σελ. 127).