Ο κομμουνισμός του Μίκη και του Κουτσούμπα...

Κατ’ αρχάς θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Κ. Τασούλα για το λεύκωμα της Βουλής των Ελλήνων, από έκθεση για τον Μίκη Θεοδωράκη, που μου χάρισε, ερχόμενος στο Μέτσοβο, όπου επισκέφθηκε το Δημαρχείο.

Την επικεφαλίδα του άρθρου μου την δανείστηκα από την «Καθημερινή και μάλιστα από άρθρο του Τ. Θεοδωροπούλου. Έχουμε ακούσει και διαβάσει πάρα πολλά για τον εθνικό μας αλλά και οικουμενικό συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Από όλα όσα άκουσα και διάβασα, το άρθρο αυτό μου έκανε εντύπωση. Γράφει λοιπόν: «Όταν διάβασα ότι μία από τις τελευταίες επιθυμίες ήταν να πεθάνει «σαν Κομμουνιστής» αναρωτήθηκα τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Σε τι διαφέρει ο θάνατος ενός κομμουνιστή από τον θάνατο των κοινών θνητών; Υπέθεσα, ευλόγως νομίζω, ότι ζητούσε πολιτική κηδεία. Ευτυχώς έπεσα έξω.
Τον αποχαιρετήσαμε στη Μητρόπολη με αρχιερατικό τρισάγιο. Με συγκίνησε και η ομιλία της Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίας Σακελλαροπούλου Κατερίνας.
Μένει βέβαια εκείνο το «σαν κομμουνιστής». Την επιθυμία του προσπάθησε να την εξηγήσει ο Δ. Κουτσούμπας και όσοι κρατούσαν κόκκινες σημαίες, ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν θα σχολιάσω το ύφος. Δεν το περίμενα διαφορετικό. Ένας ψυχαναλυτής θα είχε πολλά να πει, αν καταμετρούσε την επανάληψη των λέξεων «λαός» και «αγώνες». Θα πω μόνο ότι ο λόγος του ήταν μια απολογία του δικού του κομμουνισμού. Και όσο τον άκουγα σκεφτόμουν πόσο λίγη σχέση έχει ο δικός του κομμουνισμός με τον κομμουνισμό του Μίκη.
Ο κομμουνισμός του Μίκη ήταν ένας κομμουνισμός ποιητική αδεία. Ήταν δική του εσωτερική υπόθεση. Κι όταν ζήτησε να πεθάνει σαν κομμουνιστής, απλώς ζήτησε με το θάνατό του να δικαιώσει τον δρόμο της ζωής του».
Το άρθρο αυτό, νομίζω ότι, απηχεί την γνώμη πολλών, και ειδικά των πιο ηλικιωμένων, που γαλουχηθήκαμε με τα τραγούδια του Μίκη. Ο κομμουνισμός του Μίκη δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό του Κουτσούμπα. Δεν είναι τυχαία η φράση θέλω να πεθάνω «σαν κομμουνιστής». Έβλεπε ο Μίκης μια Αριστερά να παραπαίει. Τη μια δεμένη στο άρμα του Παπανδρέου και την άλλη στου Τσίπρα. Μία ξύλινη γλώσσα που δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα.
Ο κόσμος αλλάζει κι αυτοί στο ίδιο μοτίβο. Κάποτε η Αριστερά είχε στόχο το 17% και έφτασε στο 5%. Δεν εμπνέει πια το «λαός» και «αγώνες». Αυτά έβλεπε ο Μίκης το ’90 και συμμετείχε στον σχηματισμό κυβέρνησης Δεξιάς και Αριστεράς μπας και ξυπνήσουν. Δεν είχε καμία σχέση ο Μίκης με τον Κομμουνισμό αυτό.
Έδωσε στην τέχνη διάσταση πολιτική και έφερε στην πολιτική μεγάλες αξίες του πολιτισμού. Μια τέτοια μορφή ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας μεγάλος άνθρωπος που έγινε θρύλος κατά τη διάρκεια της ζωής του, Ελληνικός θρύλος παγκοσμίων διαστάσεων και αναγνώρισης.
Ο ίδιος αναφέρει: «Η εθνική ενότητα υπήρξε ανέκαθεν ‘η Μεγάλη Ουτοπία’ της ζωής μου ώστε να θεωρώ την τυπική και ουσιαστική –αλλά δυστυχώς συγχρόνως– και εφήμερη πραγματοποίησή της ως μια μικρή προσωπική μου νίκη.
Αντιμετώπισα την χώρα μας και τον Λαό μα ως ένα Όλον».
Ο Μίκης Θεοδωράκης ο συνθέτης, ο πολιτικός, ο στοχαστής ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης όλων των Ελλήνων.
(Μέτσοβο)