«Πίσω από τον τοίχο πάλι θα είμαστε παρέα…»

• Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε. Ο σπουδαίος Έλληνας, ο αδάμαστος, ο ευφυής, ο μοναδικός, ο σοφός, ο φλογερός, ο παγκόσμιος Μίκης. Ο πανταχού παρών. Στην τέχνη, στην μουσική, στην κοινωνία, στην πολιτική, στην ζωή.
Έφυγε ο συνθέτης που μελοποίησε Σεφέρη, Ελύτη, Γκάτσο, Ρίτσο, Νερούδα, που έδωσε πνοή στους αγώνες, στην αντίσταση και στην διεκδίκηση της ελευθερίας. Ο πνευματικός επαναστάτης, ο ονειροπόλος μουσικός, ο πολιτικός στοχαστής, ο γοητευτικός ομιλητής, ο ήρωας του έθνους μας, ο δικός μας ήρωας.
Στο μυαλό και στην ψυχή του καθενός υπήρξε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει ένας διαφορετικός Μίκης: Αυτός που έβαλε την υψηλή ποίηση στο στόμα όλων των Ελλήνων, αυτός που, μαζί με το Ρίτσο και τον Ελύτη, «γέννησε» τον εμβληματικό «Επιτάφιο» και το συγκλονιστικό «Άξιον Εστί», ο συμφωνικός, ο λυρικός, ο ερωτικός, ο επαναστατικός αλλά και ο επί της ουσίας λαϊκός συνθέτης που κατάργησε κάθε μουσικό σύνορο, που έγραψε ορατόρια και ζεϊμπέκικα, που «πάντρεψε» τη «Φτωχογειτονιά» με τη «Ρωμιοσύνη», που χόρεψε με τον Χάρο στα «Περιβόλια», που τον νίκησε, ξανά και ξανά, γι΄ αυτό και δεν τον φοβόταν, που ταυτίστηκε με την Αριστερά αλλά συνυπήρξε και με τη Δεξιά, αυτός που αγάπησε και αγαπήθηκε με πάθος, μίσησε και μισήθηκε την ίδια ένταση.
Μα πάνω απ' όλα ήταν εκείνος που όταν άνοιγε τα μεγάλα, τα τεράστια χέρια του, έμοιαζε σαν ν΄ αγκάλιαζε την Ελλάδα ολόκληρη και ν' «άρμεγε με τα μάτια του το φως της οικουμένης» όπως τόσο εύστοχα έγραψε ο ποιητής.
Ο καθένας λοιπόν έχει το δικαίωμα να θυμάται και να κρατά ζωντανό μέσα του τον δικό του Μίκη, εκείνο το κομμάτι του που τον άγγιξε περισσότερο, εκείνη την πτυχή του που τού άλλαξε τη ζωή, εκείνα τα λόγια του πού τού άνοιξαν νέους δρόμους, καινούργιους ορίζοντες... Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης «είναι δικός τους και δικός μας»!
Κι ο ίδιος άλλωστε, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, τίποτα άλλο δεν ζητούσε από την αγάπη και την ενότητα των Ελλήνων, του λαού που, όπως συνήθιζε συχνά να μάς υπενθυμίζει όταν βρισκόμασταν κοντά του, κοιτώντας πάντα με το ίδιο δέος τον Παρθενώνα που στεκόταν αγέρωχος απέναντι από το κατάλευκο μπαλκόνι του σπιτιού του.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ηγέτης, ήταν σχεδόν υπεράνθρωπος. Άντεξε τόσα και τόσα. Είναι ο άνθρωπος που δεν έπαψε να διεκδικεί την ευτυχία και να παροτρύνει και τους υπόλοιπους να την διεκδικήσουν. Δυστυχώς έφυγε σε περίοδο που η ευτυχία είναι δυσεύρετη.
Για το τέλος αλλά και για το μέλλον κρατώ τους στίχους του από το συγκλονιστικό βιωματικό τραγούδι του «Το σφαγείο»:
«…πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει
σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά…»