Με την πειθώ ή με τον εξαναγκασμό και τη βία;

Είχαμε, σε παλαιότερο άρθρο μας, προειδοποιήσει ότι ο τρόπος της διαχειρίσεως της πανδημίας δυνατόν να οδηγούσε τους κυβερνώντες σε αυταρχικές και δικτατορικού τύπου μεθόδους για την επιβολή των απόψεών τους.
Δυστυχώς, παρατηρούμε ότι επαληθευτήκαμε. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αναστολή εργασίας του ανεμβολίαστου νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, ώστε να εξαναγκαστούν να εμβολιαστούν.
Ο διχασμός μεταξύ ανεμβολίαστων και εμβολιασμένων όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, είναι υπαρκτός και δυστυχώς θυμίζει

άλλες εποχές, όπως π.χ. την εποχή της εικονομαχίας, με τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες.
Η άριστη πολιτεία, λέει ο Πλάτων, είναι αυτή που χρησιμοποιεί ως μέθοδο πρωτίστως την πειθώ και δευτερευόντως τη βία και τον εξαναγκασμό. Κανένας δεν είναι πρόθυμος να πεισθεί, προσθέτει, όταν η υποτιθέμενη λύπη ή η βλάβη είναι μεγαλύτερη από την ηδονή ή την ωφέλεια που πιστεύει ότι θα προκύψει.
Συνεπάγεται, επομένως, ότι πρώτη προτεραιότητα των εχόντων την εξουσία είναι να πείσουν για την ορθότητα του μέτρου που θέλουν να επιβάλουν στο άτομο και στην κοινωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει να διερευνηθεί, γιατί αρκετοί αρνούνται να εμβολιαστούν. Η άρνησή τους είναι απόδειξη ότι δεν έχουν πεισθεί. Απόδειξη ότι η πολιτεία έχει αποτύχει στο να πείσει. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα.
Και για το ότι δεν έχουν πεισθεί, είναι κατά συνέπεια απόδειξη ότι η κυβέρνηση, οι αρμόδιοι, όπως και άλλες κυβερνήσεις, δεν χρησιμοποίησαν τα απαραίτητα πειστικά μέσα. ΔΕΝ έπεισαν. Θα πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει πολίτης που να μη θέλει να είναι υγιής ή, αν αρρωστήσει, να μη θέλει να θεραπευτεί.
Οι λόγοι της αρνήσεως πολλών συμπολιτών μας να υποκύψουν στον εξαναγκασμό είναι πολλοί και σοβαροί: Ο κυριώτερος είναι, κατά τη γνώμη μας, οι αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ των επιστημόνων, ντόπιων και ξένων, και αυτές οι απόψεις μέσω του διαδικτύου γίνονται γνωστές στους πολίτες. Ποιους να πιστέψει ο πολίτης; Το δίλημμα είναι μεγάλο! Για να πεισθεί ο πολίτης, θα πρέπει να είναι βέβαιος για το ότι το επιβαλλόμενο μέτρο, στην περίπτωση αυτή ο εμβολιασμός, θα είναι προς όφελός του.
Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να απαντηθούν πειστικά οι απόψεις όσων υποστηρίζουν ότι αυτά τα εμβόλια είναι άμεσα ή μακροπρόθεσμα επιβλαβή για την υγεία τους. Πράγμα που δεν έχει ως τώρα γίνει. Δεν έχει δοκιμαστεί, για παράδειγμα, επαρκώς και άγνωστες παραμένουν όλες οι παρενέργειες και η συχνότητα εμφανίσεώς τους.
Ένας άλλος λόγος είναι το μικρό ποσοστό θνησιμότητας από τον κορωνοϊό. Στις πανδημίες που γνώρισε στο παρελθόν η οικουμένη το ποσοστό θνησιμότητας ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Παραδείγματος χάριν, στον λοιμό που έπληξε την Αθήνα στο πρώτο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 431-430 π.χ., πέθανε το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού! Θνησιμότητα δηλαδή πέραν του 30%! Παρόμοια υψηλά ποσοστά θνησιμότητας είχαμε και στις πανδημίες που έπληξαν την ανθρωπότητα τον μεσαίωνα.
Ένα άλλο ποσοστό αρνητών του εμβολιασμού είναι αυτών που για θρησκευτικούς λόγους αρνούνται να εμβολιαστούν ή εκείνων που θεωρούν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονται άλλες σκοπιμότητες, όπως ο έλεγχος του πληθυσμού της γης και η σταδιακή εγκατάσταση παγκόσμιας κυβερνήσεως που θα ελέγχει τα πάντα, ακόμα και το σώμα μας! Ο φόβος και ο κίνδυνος δηλαδή καταπάτησης των ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που ενισχύεται με κάποιες αυταρχικές αποφάσεις των κυβερνώντων, που δεν διαφέρουν από το «εγώ είμαι ο νόμος» των απολυταρχικών καθεστώτων.
Συνοπτικά, ο κύριος λόγος είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης τόσο στους κυβερνώντες αυτόν τον τόπο όσο και στο παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, αλλά και στο γεγονός ότι η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων αυτών και τις μακροπρόθεσμες ή μεσοπρόθεσμες παρενέργειες.
Ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: Είναι αναφαίρετο δικαίωμα να διαθέσει κάποιος το σώμα του, όπως ο ίδιος θέλει και επιθυμεί; Η επίκληση του συμφέροντος του συνόλου είναι δυνατόν να υπερτερεί και του ατομικού αυτού δικαιώματος; Έκπληξη, θα πρέπει να πω, μας προκάλεσε η είδηση ότι διασωλήνωσαν μια ασθενή με κορωνοϊό γυναίκα αντίθετα από τη βούλησή της! Πρωτόγνωρα πράγματα αυτά!
Πόσο ηθικό και νόμιμο είναι αυτό; Αρκεί η απόφαση κάποιου εισαγγελέα; Και μπορεί η απόφασή του να είναι πάνω από τη βούληση του ασθενούς; Σε άλλες χώρες που έχει νομοθετηθεί η ευθανασία μπορεί π.χ. ένας εισαγγελέας να παρέμβει και να το απαγορεύσει; Αν αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα προτιμά να πεθάνει παρά να διασωληνωθεί, θα της επιβάλουμε τη διασωλήνωση;
Ο κάθε άνθρωπος έχει, πιστεύουμε, το δικαίωμα να λαμβάνει ο ίδιος τις αποφάσεις που τον αφορούν ατομικά, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται προ σοβαρών διλημμάτων, εφόσον η πολιτεία και η επιστημονική κοινότητα δε μπόρεσε να τον πείσει για το όφελος που θα έχει ο ίδιος, αν εφαρμόσει ένα μέτρο που του επιβάλλεται.
Αντί, λοιπόν, των εκβιαστικών και καταναγκαστικών μεθόδων, πιο φρόνιμο είναι μια δημοκρατική πολιτεία να μελετήσει με ποιον τρόπο θα πείσει όσους αμφισβητούν την ωφελιμότητα του μέτρου για τους ιδίους. Και αυτό μπορεί να γίνει με τις σαφείς και κατά το δυνατόν ομόφωνες απαντήσεις στα ερωτήματα που σχετίζονται με τον εκάστοτε προβληματισμό, στη συγκεκριμένη περίπτωση με τα εμβόλια.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θα καταλήξουμε να πιστέψουμε αυτό που λέει ο Πλάτων, ότι δηλαδή «οὐδείς ποτε ἀνθρώπων οὐδὲν νομοθετεῖ, τύχαι δὲ καὶ συμφοραὶ παντοῖαι πίπτουσαι παντοίως νομοθετοῦσι τὰ πάντα ἡμῖν», κανένας δηλαδή ποτέ άνθρωπος δε νομοθετεί τίποτα, αλλά τύχες και παντός είδους συμφορές που πέφτουν με διάφορους τρόπους στην πόλη νομοθετούν τα πάντα για μας, ή πόλεμος ή σκληρή πενία ή αριστείες και επιδημίες ή μακροχρόνιες ανομβρίες, και ότι όλα τα ανθρώπινα πράγματα εξαρτώνται από την τύχη.