ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ ΒΕΛΛΑΣ: Εκεί που βρήκαμε το νόημα της ύπαρξής μας!..
Προλογικό σημείωμα «Π.Λ.»: Το ιστορικό Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς για πολλές δεκαετίες πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες όχι μόνο στην Ήπειρο, αλλά και στον Βορειοηπειρωτικό ελληνισμό.
Υπήρξε ο κύριος πνευματικός φάρος της περιοχής, ο οποίος, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια αργόσβηνε για διαφόρους λόγους. Τελικά η φθίνουσα αυτή πορεία οδήγησε στο οριστικό κλείσιμό του, λόγω και της έλλειψης σπουδαστών!..
Από τη Βελλά όμως αποφοίτησαν εκατοντάδες επιστήμονες, με λαμπρή πορεία στα Γράμματα και τις Τέχνες, πολλοί εκ των οποίων με πανελλήνια ακτινοβολία! Ένας εκ των πλέον επιφανών αποφοίτων της Σχολής είναι ο κ. Ελευθέριος Γείτονας, ιδρυτής και Σχολάρχης των ομώνυμων Εκπαιδευτηρίων της Αθήνας. Μιλώντας σε ειδική εκδήλωση βράβευσής του από την Ένωση Αποφοίτων Βελλάς - πριν σχεδόν τέσσερα χρόνια στα Γιάννενα - ο κ. Γείτονας είχε αναφερθεί στα προσωπικά του βιώματα από τη ζωή και τις σπουδές του στη Βελλά. Τα όσα είπε τότε αποκτούν σήμερα ιδιαίτερη σημασία, λόγω του οριστικού «λουκέτου» στη Βελλά.
***
Μεταξύ άλλων ανέφερε τότε: «…Η φτωχή προσφορά μου στον άνθρωπο είναι γέννημα της παχυλής πενίας της πατρικής μου οικογένειας, που με οδήγησε στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς. Εκεί μυήθηκα στην παράδοση, στις τέχνες και την παιδαγωγική επιστήμη και καλλιέργησα βαθιά την πίστη και την αυτοπεποίθηση, ότι μπορώ να προσφέρω στον άνθρωπο.
Εκεί θεμελίωσα την αξιωματική θέση, ότι τόσο η συμπαντική αρμονία όσο και η αρμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών στηρίζεται στην αρχή της ανταποδοτικότητας.
Με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος γεννιέται για να προσφέρει. Έτσι οι στοχασμοί και τα οράματα που καθημερινά καλλιεργούνται μέσα μου θρέφουν τις μεγάλες μου προσδοκίες. Κι αυτές οι προσδοκίες, όταν υλοποιούνται αποτελούν πηγή ζωής και μυροβόλο ανάσα στην πορεία της ζωής μου.
Τη συγκρότησή μου αυτή την οφείλω στο ακαδημαϊκό περιβάλλον της Βελλάς, το οποίο άρδευε τα οράματα και τους στοχασμούς μας.
Στη Βελλά νοιώθαμε, ότι ήμασταν ένα πνευματικό εργαστήριο παιδαγωγικών και χριστιανικών ζυμώσεων, με ζυμωτές και ζηλωτές τους διδάσκοντες και τους διδασκόμενους.
Ήμασταν ένα επιστημονικό στρατηγείο που σχεδίαζε με σοφία και υλοποιούσε με μεθοδικότητα, ζήλο και αφοσίωση όλα τα σχέδια. Όλοι μας νοιώθαμε ότι ήμασταν αναπόσπαστα κομμάτια της φύσης, γεννημένοι σύντροφοι των πουλιών, των ζώων και των δέντρων και διάκονοι των συνανθρώπων μας και του φυσικού περιβάλλοντος.
Το πλαίσιο και το πνεύμα διαπαιδαγώγησης της Βελλάς πολλοί είχαν κατατάξει στις παρυφές μιας στρατιωτικής αγωγής, αφού πρωταρχικές αξίες του συστήματος φαίνονταν, ότι ήταν η ομοιομορφία και η υπακοή, που είναι γνωρίσματα της στρατιωτικής παιδείας.
Όμως εμείς νοιώθαμε ότι ζούσαμε εν πειθαρχία, μέσα σ’ ένα πνεύμα ελευθερίας, αφού οι ίδιοι οι καθηγητές μας, μας δίδασκαν δια λόγων και έργων την άσκηση της κριτικής σκέψης, μας καλλιεργούσαν τη δύναμη του διαλόγου και την αγωνία να ανακαλύψουμε μέσα μας όπως κάθε άνθρωπος την θεϊκή μας διάσταση και να ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο του αλληλοσεβασμού και της προσφοράς, για να βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο. Μεγαλώναμε όχι εκτελώντας διαταγές, αλλά βυζαίνοντας ελευθερία και δημιουργικότητα και καλλιεργώντας τις αξίες της ευπρέπειας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το παιδαγωγικό πλαίσιο στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς είχε μελετηθεί έτσι που να ενθαρρύνει τους ταλαντούχους και να διευκολύνει τους εργατικούς ν’ ανεβαίνουν.
Η ακαδημαϊκή πορεία πολλών αποφοίτων της επικυρώνει την άποψη αυτή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο να πραγματοποιήσει μια έρευνα το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων για να δει την εξελικτική πορεία των αποφοίτων του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς από το 1945 μέχρι το 1987, που έπαψε να λειτουργεί…».
Εκεί θεμελίωσα την αξιωματική θέση, ότι τόσο η συμπαντική αρμονία όσο και η αρμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών στηρίζεται στην αρχή της ανταποδοτικότητας.
Με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος γεννιέται για να προσφέρει. Έτσι οι στοχασμοί και τα οράματα που καθημερινά καλλιεργούνται μέσα μου θρέφουν τις μεγάλες μου προσδοκίες. Κι αυτές οι προσδοκίες, όταν υλοποιούνται αποτελούν πηγή ζωής και μυροβόλο ανάσα στην πορεία της ζωής μου.
Τη συγκρότησή μου αυτή την οφείλω στο ακαδημαϊκό περιβάλλον της Βελλάς, το οποίο άρδευε τα οράματα και τους στοχασμούς μας.
Στη Βελλά νοιώθαμε, ότι ήμασταν ένα πνευματικό εργαστήριο παιδαγωγικών και χριστιανικών ζυμώσεων, με ζυμωτές και ζηλωτές τους διδάσκοντες και τους διδασκόμενους.
Ήμασταν ένα επιστημονικό στρατηγείο που σχεδίαζε με σοφία και υλοποιούσε με μεθοδικότητα, ζήλο και αφοσίωση όλα τα σχέδια. Όλοι μας νοιώθαμε ότι ήμασταν αναπόσπαστα κομμάτια της φύσης, γεννημένοι σύντροφοι των πουλιών, των ζώων και των δέντρων και διάκονοι των συνανθρώπων μας και του φυσικού περιβάλλοντος.
Το πλαίσιο και το πνεύμα διαπαιδαγώγησης της Βελλάς πολλοί είχαν κατατάξει στις παρυφές μιας στρατιωτικής αγωγής, αφού πρωταρχικές αξίες του συστήματος φαίνονταν, ότι ήταν η ομοιομορφία και η υπακοή, που είναι γνωρίσματα της στρατιωτικής παιδείας.
Όμως εμείς νοιώθαμε ότι ζούσαμε εν πειθαρχία, μέσα σ’ ένα πνεύμα ελευθερίας, αφού οι ίδιοι οι καθηγητές μας, μας δίδασκαν δια λόγων και έργων την άσκηση της κριτικής σκέψης, μας καλλιεργούσαν τη δύναμη του διαλόγου και την αγωνία να ανακαλύψουμε μέσα μας όπως κάθε άνθρωπος την θεϊκή μας διάσταση και να ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο του αλληλοσεβασμού και της προσφοράς, για να βρούμε το νόημα της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο. Μεγαλώναμε όχι εκτελώντας διαταγές, αλλά βυζαίνοντας ελευθερία και δημιουργικότητα και καλλιεργώντας τις αξίες της ευπρέπειας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το παιδαγωγικό πλαίσιο στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς είχε μελετηθεί έτσι που να ενθαρρύνει τους ταλαντούχους και να διευκολύνει τους εργατικούς ν’ ανεβαίνουν.
Η ακαδημαϊκή πορεία πολλών αποφοίτων της επικυρώνει την άποψη αυτή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο να πραγματοποιήσει μια έρευνα το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων για να δει την εξελικτική πορεία των αποφοίτων του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς από το 1945 μέχρι το 1987, που έπαψε να λειτουργεί…».
