Δεν ξεχνάμε ποτέ τους πεσόντες ήρωες του ‘74!

on .

Γιορτάζοντας η πατρίδα μας τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 η Περιφέρεια Ηπείρου σε συνεργασία του Δήμου Ζίτσας πραγματοποίησε πρόσφατα μία λιτή εκδήλωση στο μικρό αλλά ξακουστό χωριό μας, τους Γαβρισιούς, για να τιμήσει τους πεσόντας ήρωας του 1974.
Σε μία τρισχιλιόχρονη ιστορία εθνικής ζωής είναι δύσκολο να απομονώσεις κάποια περιστατικά της πολεμικής αρετής του λαού μας. Οι αμυντικοί αγώνες κατά των Περσών, η αντίσταση του Βυζαντινού Ελληνισμού, ο θρυλικός αγώνας του Εικοσιένα, οι Βαλκανικοί αγώνες του 1912-13, το καταπληκτικό έπος του 40-41 είναι σταθμοί της ιστορίας μας. Αποτελεί επιταγή λοιπόν της πατρίδας μας και της θρησκείας εντολή η τιμή στους νεκρούς. Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν πρόσφατα μπροστά στον απλό Ανδριάντα του Συν/ρχη Σωτήρη Σταύρου, με τα σκαλισμένα γράμματα το όνομά του εμείς οι 20, 30, 50, αλλά ολούθε κυκλωμένοι από χιλιάδες σκιές… Σκιές ολόφωτες των πατέρων, των παππούδων, των προγόνων, είναι παρόντες μέσα απ’ αυτή τη μαρμάρινη στήλη, κι όλοι τους φωνάζουν:
«Παιδί το περιβόλι που θα κληρονομήσεις… να μη το παρατήσεις.... σκάψε το ακόμα πιο βαθειά και φράξε το πιο στέρεα», εννοώντας την πατρίδα ο ποιητής. Τιμούμε σήμερα ένα γενναίο αξιωματικό, έναν άριστο οικογενειάρχη, έναν άνθρωπο που μόνο καλά λόγια θα ακούσεις, έναν καλό συγχωριανό μας, ένα παράδειγμα προς μίμηση. Βρισκόσουν στη Θεσσαλονίκη, εγώ λίγο πιο πάνω στο Πολύκαστρο, από όπου ταξίδεψες χωρίς δισταγμό για την Κύπρο, αλλά και χωρίς γυρισμό. Δεν πρόλαβες καλά – καλά να πατήσεις το πόδι σου και η μοίρα σου έγραψε άσχημο τέλος.
(Στα μέσα του Αυγούστου του 74 μία λάθος τακτική του Διοικητή Τάγματος και διοικητή Λόχου, άφησαν ανυπεράσπιστους 30 Ελληνοκύπριους στρατιώτες μαζί με τον Σωτήρη Σταύρου, σε μία πλαγιά του χωριού «Κορνόκηπος» , όπου τους περικύκλωσαν οι Τούρκοι και δυστυχώς έπεσαν όλοι. Εκεί βρέθηκαν τα απομεινάρια των οστών που αναγνωρίστηκαν με το DNA).
Τρέξατε όλοι σας στην πρόκληση της Πατρίδας, η οποία είναι «τιμιώτερη και σεμνότερη και αγιώτερη, πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων» με έναν ενθουσιασμό πρωτόγονο, οδηγούμενοι από τη συνείδηση του υπερτάτου χρέους προς την πατρίδα. Λαοί οι οποίοι θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, πρέπει να ξέρουν και να πεθαίνουν ελεύθεροι. Λαοί που λησμονούν τους προγόνους τους και την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι εις αφανισμό. «Όλβιος όστις της Ιστορίας έσχεν μάθησιν». Ευτυχισμένος είναι εκείνος που γνωρίζει την ιστορία της πατρίδας του.
Συνταγματάρχη Σωτήρη. Σήμερα νιώθουμε φτωχότεροι. Να ξέρεις όμως είμαστε όλοι οι δικοί σου εδώ, οι χωριανοί, οι φίλοι σου, οι άρχοντες της Ηπείρου, περήφανοι για σένα, καμαρώνει η πατρίδα σου η Ελλάδα, εμείς θα σε θυμόμαστε για πάντα, θα μας το θυμίζει άλλωστε η δωρεά του πολυελαίου της μικρής τότε εκκλησίας μας, καθώς και η προτομή σου στην κεντρική πλατεία του χωριού μας.
«Τραγούδια σου ταιριάζουνε τρανόφτερα. Πινδαρικοί σου πρέπουν ύμνοι, στρωμένα τα βαγιόκλαρα αξιωματικέ Σωτήρη, στον εχθρό τον πάνοπλο εφώναξες βροντόλαλα δεν θα περάσεις ΟΧΙ». Αθάνατοι ήρωες του 74. Μπήκατε και εσείς στο πάνθεον των ηρώων του 21, του 40, του 12-13, για να μείνει η μνήμη σας αξέχαστη. Σε μας δεν μένει άλλο παρά να προσπαθήσουμε να μη ντροπιάσουμε ποτέ τη βαρειά κληρονομιά που μας αφήσατε. Θα είμαστε πάντοτε οι άγρυπνοι φρουροί της Πατρίδας της οποίας το χώμα είναι ποτισμένο με ποτάμια αίμα. Θα τρίζουν τα διασκορπισμένα κόκαλα των άλλων πολεμιστών στις πλαγιές της Κερήνειας, που ακόμα δεν καταφέραμε να τα φέρουμε πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Τέτοια τα διδάγματα Ελληνική νεότητα …ο δρόμος του χρέους είναι για σένα ολοκάθαρος, είναι ο δρόμος της Ελληνικής λεβεντιάς, της Ελληνικής ευγένειας, της Ελληνικής αρετής, «κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα». Σήμερα ορκιζόμαστε να φωνάξουμε ένα ΟΧΙ στο ξερίζωμα της Ελληνικής γης, της Ελληνικής γλώσσας (της μάνας των γλωσσών), στην ασφυκτική πλημμυρίδα των ξένων εισβολέων, στον ακρωτηριασμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι πια στο ξεδόντιασμα του λαού μας, του λαού που δίδαξε στην οικουμένη τη Δημοκρατία.
Δεν είναι πρόθεσή μας να θρηνήσουμε. Τους ήρωες δεν τους τιμούν με θρήνους. Με θαυμασμό και μίμηση εκδηλώνουν οι μεταγενέστεροι την εκτίμηση και το σεβασμό σ΄ αυτούς.

Υ.Γ.: 47 χρόνια μνήμης και τιμής στους πεσόντας από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 47 χρόνια που η Κύπρος και ο Ελληνισμός παραμένουν ακρωτηριασμένοι. Δεν λησμονούμε όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες επιγραφές και αν προσπαθήσουν να σβήσουν, δεν ξεχνάμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μία δίκαιη λύση, με την Κύπρο ενωμένη και χωρίς στρατό κατοχής. Ο χρόνος κυλά όμως κανείς δεν ξεχνά.
Ας είναι αιώνια η μνήμη όλων των γενναίων παλικαριών μας που θυσιάστηκαν όλες τις εποχές για τη Λευτεριά της Αθάνατης Ελλάδας.

*Το παραπάνω κείμενο αποτελεί εκτενές απόσπασμα από την ομιλία που εκφώνησε ο κ. Δημήτριος Παππάς στην πρόσφατη εκδήλωση μνήμης στους Γαβρισιούς Ζίτσας για τους πεσόντες αγωνιστές του 1974.