Ο καβαλάρης με το λάβαρο, που έλειπε…

on .

 Λαμπρός ο γιορτασμός των 200 χρόνων από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον Τουρκικό ζυγό.

Γέμισε τις ψυχές μας περηφάνεια, ανδρεία, φιλοπατρία, θυσία, ό,τι ορίζει και καθορίζει τον Έλληνα! Πανέμορφες εικόνες που εξιστορούσαν το διάβα της Ιστορίας μας. Ιδιαίτερα καμάρωσα τα περήφανα άλογα με το καλογυαλισμένο τρίχωμα, τις καλοχτενισμένες χαίτες, τις περιποιημένες οπλές, το λαμπερό γεμάτο υγεία βλέμμα, τα χάμουρα και τα χαϊμαλιά, το περήφανο κι αγέρωχο περπάτημα με τον καβαλάρη καμαρωτό μέσα στην καινούργια ατσαλάκωτη φορεσιά του! Όμως, σ’ όλη αυτή την θαυμάσια εικόνα που έκανε ρίγη συγκίνησης να διαπερνούν το κορμί και με δυσκολία να ισορροπούν στα μάτια τα δάκρυα, εμένα κάτι μου έλειπε, κάτι δεν μου έστεκε, σαν μια μεγάλη παράλειψη. Μέρες και νύχτες γυρόφερνε βασανιστικά στο μυαλό μου, ώσπου ο νους με τα δικά του παιχνίδια, ξαστέρωσε… Ένα άλογο, ένα μουλάρι μου έλειπε! Απεριποίητο, άλουστο κι αχτένιστο, άβαφο, με φτωχό τρίχωμα, χωρίς περιποιημένα νύχια, χωρίς χάμουρα και δερμάτινο ακριβό καπίστρι, χωρίς σέλλα, με αδύνατα πλευρά, με βλέμμα θολό και κουρασμένο, όχι καλοταϊσμένο, ένα ζώο καθημερινό, ταλαιπωρημένο, του μόχθου που η ώρα η μεγάλη το χρειαζόταν, το καλούσε! Κι ο καβαλάρης του; Ούτε ένας δεσπότης, ούτε ένας παπάς σαν τον ατίθασο Παπαφλέσσα, με το αθηλίκωτο γιλέκο, ούτε ένας μακρυμάλλης Διάκος σαν της Αλαμάνας, ούτε καν ένας καλόγερος με το λιωμένο και χιλιομπαλωμένο ράσο, τα άλουστα γένια και τον τρύπιο σκούφο, το κοκαλιάρικο πρόσωπο και μοναχά το δαυλό στο στιβαρό του χέρι. Κι αμέσως έλαμψε στη σκέψη μου η αλήθεια. Αυτός έλειπε, αυτός ο αληθινός Έλληνας έπρεπε να είναι ο μπροστάρης καβαλάρης της παρέλασης! Με το σταυρό στο χέρι, με το γαλανό πανί και τον λερό άσπρο σταυρό στο κοντάρι.

Η αλήθεια, σεμνή, ταπεινή, με στεγνή όψη και γεμάτη φλόγα καρδιά! Κι έλαμψε πάλι μπροστά μου το ’21 όπως το διδάχτηκα και το δίδαξα… Το ’21 των Ελλήνων, όχι των ξένων επισκεπτών.

Το δικό μας ’21 που πρέπει να το γιορτάζουμε με την καρδιά μας γεμάτη από Ελλάδα στη χιλιοβασανισμένη αυτή χώρα! Και να μην το ξεχνάμε, τόσο εμείς, όσο και οι γενιές που έρχονται αξετίμητη παρακαταθήκη!