Ο άνανδρος μυϊκός και ψευδής ανδρισμός…

on .

• Τα ασθενή και αθεράπευτα μυαλά, «πατριαρχικής» χροιάς, κατασκεύασαν το επωνύμιο «ασθενές φύλο» παρά το ότι το «έτερον ήμισυ» της συντροφικότητας θεωρείται θεοδώρητο κόσμημα.

Αν και έχει οντολογικά και υπαρξιακά στοιχεία η ισότητα και η ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων που ανακηρύχθηκαν αξίες εξέλιξης και εκσυγχρονισμού της ευρωπαϊκής κοινωνίας και όχι μόνο, εντούτοις η αγάπη, ο σεβασμός και η αλληλοσυμπλήρωση αντικαταστάθηκαν από τον ανελέητο εγωισμό και το εξοντωτικό συμφέρον. Αποτέλεσμα η συχνή βία και τραγωδίες που θανατώνουν και κουρελιάζουν τις ψυχές που διψούν για αγάπη. Η ιδέα περί «υπερανθρώπου» ή η ναρκισσιστική παντοδυναμία καλπάζουν στις κοινωνίες με την απολυτότητα στη δύναμη για κυριαρχία και επικράτηση στα θέλω του «άλλου», όμως συντρόφου και συνανθρώπου.
Ακόμη πολλές φορές ανικανοποίητη εγωτική επιθυμία και φαντασιακή δραστηριότητα του απαίδευτου, ανεξέλεγκτα, κατευθύνουν τις μυϊκές δυνάμεις του. Η ναρκισσιστική παντοδυναμία είναι αναπόσπαστη με την ενόρμιση του θανάτου. Η επιθετικότητα του Εγώ δρα αταπείνωτα μπροστά στην Αλήθεια των κοινωνικών αξιών και προσωπικών ή πανανθρώπινων δικαιωμάτων καθώς και του έμφυτου αγαθού της αυτοδιάθεσης στο ασυνείδητο. Από την άλλη η απουσία αυθεντικών αναπαραστάσεων ανθρωπισμού και αγάπης δημιουργούν περιβάλλον σύγχυσης περί αξιών και απαξιών ζωής.
Η ψυχοπαθητική εκδραμάτιση των εγκληματικών πράξεων από τα ΜΜΕπιφανειακής Επικοινωνίας περιορίζουν την απαίτηση για προβληματισμό σε βάθος και με νόημα. Για τα μη χειρότερα επιβάλλεται ώστε οι διαταραχές στις ανθρώπινες σχέσεις και στη συμπεριφορά, να απασχολήσουν σοβαρά το κοινωνικοπολιτιστικό πλαίσιο πάνω στο οποίο διαμορφώνουμε συνειδήσεις και όχι να αρκεστούμε στον παθητικό ρεαλισμό των αστυνομικών δελτίων που η λήθη τα αφανίζει.
Καθημερινά οι προβαλλόμενες δυσάρεστες αναπαραστάσεις βίας ενεργούν μιμητικά στην παιδική αθωότητα και στα αδιέξοδα του «ανήλικου» Εγώ με συνέπεια την «άνανδρη» επιθετικότητα. Είναι πασίδηλη η ανικανότητα της κοινωνίας να μορφώσει ψυχές με τους θεσμούς της, όταν παραπαίει η πάσχουσα παιδεία και η αποστολή της για πνευματική ενηλικίωση των μελών της. Η εγκαταλειμμένη αυτή μέριμνα πρόληψης μεταποιεί τους «πολίτες» σε θεατές και διαπιστωτές δικανικής πληροφόρησης και μιας ψυχοπαθολογίας. Αγωνιούμε για οικονομικές επενδύσεις αδιαφορώντας για ουσιαστικές παιδαγωγικές και ψυχολογικές ενδύσεις της ψυχής που αφορούν την ταυτοτική σύσταση της ομοείδειας του ανθρωπίνου γένους με όλες τις πνευματικές αξιακές συνάφειες.
Η δυναμική της εφηβείας και της αρρενωπότητας διοχετεύεται ευεργετικά όπου η κοινωνία δημιουργεί παιδαγωγικές και πολιτιστικές υποδομές που ισορροπούν την ψυχή και την κάνουν να έχει αυτοεκτίμηση και πνεύμα θυσιαστικής αγάπης. Η εσωτερική ελευθερία και μόρφωση αποσκορακίζει τον «άνανδρο μυϊκό ανδρισμό» που αχρηστεύει τη δύναμη του πνεύματος. Η ψυχοπαθολογία βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολλών εσωτερικών συγκρούσεων και κατάπνιξης χαρισμάτων και δυνατοτήτων του ατόμου εξαιτίας άστοχων και αντιπαιδαγωγικών πολιτικών και μεθόδων. Η ανάπτυξη ενός σκληρού Υπερεγώ σ’ ένα αρνητικό περιβάλλον που ανεμπόδιστα θεοποιείται, ως μη όφειλε, έχει ανυψώσει την ατομικότητα και μοιραία έχει υποβαθμίσει τις αναγωγές σε αξίες και πεποιθήσεις διαχρονικές, συλλογικής και κοινωνικής συνείδησης. Έτσι τα κράτη δικαίου σε περίοδο παρακμής, που αποδομούν τις εθνικές-ιστορικές καταβολές και ρίζες ήθους, ανθρωπολογίας και οντολογίας, καλείται δυστυχώς χωρίς πρόληψη να αντιμετωπίσει μονόδρομα το έγκλημα είτε δικανικά, είτε εφευρίσκοντας άλλοθι που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, και με σωφρονιστήρια συντήρησης της ανομίας και του πεσιμισμού.

* Ο κ. Σταμάτης Πορτελάνος είναι Πρόεδρος Ολυμπιακού Κέντρου Φιλοσοφίας και Παιδείας