47 χρόνια μετά…

on .

Κομμάτι δικό μας, σάρκα από τη σάρκα μας είναι η Κύπρος, η πανέμορφη εκείνη μεγαλόνησος της Ανατολικής Μεσογείου. Χώρος μικρός με βάσανα μεγάλα.

Τα προβλήματα ποτέ δεν έλειψαν, έρχονται το ένα με το άλλο. Σαράντα εφτά χρόνια πέρασαν από τότε, από την ημέρα που τα πάντα άλλαξαν στο νησί. Γείτονές του, οι Τούρκοι, έκαναν απόβαση στα ηρωικά χώματά της. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάληψη μεγάλου και εύφορου κομματιού.

Ταυτόχρονα ένα τείχος υψώθηκε, η διαίρεση σε βορρά και νότο, η δημιουργία του ψευδοκράτους, οι εθνοκαθάρσεις καθημερινή πράξη του κατακτητή, είναι όλα τα επακόλουθα.

Η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί και μόνο παρακολουθεί. Ξέρει να ενδιαφέρεται για τα πετρέλαια, για την επιβολή του δικαίου μόνο όπως εκείνη το βλέπει, τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. μόνο για το αρχείο υπάρχουν. Κατά τ’ άλλα, άλλοι είναι οι εγκληματίες που πρέπει να πάνε στα διεθνή δικαστήρια κατηγορούμενοι. Οι υπερδυνάμεις έχουν δυστυχώς τα συμφέροντά τους. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά ζει τα δικά της προβλήματα, παρ’ όλα αυτά αγωνίζεται.
Ο αγώνας είναι να πέσει το τείχος της ντροπής (το μοναδικό σε πρωτεύουσα κράτους ανεπτυγμένου), να γυρίσουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και οι έποικοι στους τόπους απ’ όπου ξεκίνησαν, να δοθούν στοιχεία για τους αγνοούμενους. Πολύπλευρος αγώνας. Κοινή όλων προσπάθεια είναι να υψωθούν οι ελληνικές και κυπριακές σημαίες στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο, στην Μόρφου, στα βόρεια μέρη και παράλια του νησιού που το ευλόγησαν με τη μορφή τους ή το μαρτύριο τους άγιοι και ήρωες της πίστης μας και του έθνους μας. Από τους Αποστόλους Ανδρέα, Παύλο και Βαρνάβα, από τον Άγιο Λάζαρο μέχρι και τους ήρωες του απελευθερωτικού κινήματος από τους Άγγλους λίγες είναι οι δεκαετίες της ανεξαρτησίας του όμορφου αυτού νησιού.
Ταυτόχρονα γίνονται (και πρέπει να εντατικοποιηθούν) οι προσπάθειες των αρμοδίων για προστασία της πολιτισμικής κληρονομιάς που καθημερινά γνωρίζει τη λεηλασία και αρχαιοκαπηλία. Η μανία και ο φανατισμός των Τούρκων εισέβαλε σε καθετί το χριστιανικό και το μετέτρεψε σ’ ό,τι πιο μιαρό μπορούσε και φανταζόταν το υπανάπτυκτο μυαλό των εισβολέων. Τα κατά καιρούς γεγονότα, οι φωτογραφίες, οι μαρτυρίες όλα είναι ντοκουμέντα που δημιουργούν λύπη και ενδυναμώνουν τη φωνή μας και ενώνεται με αυτή του Κυπριακού λαού: Να βρει ειρήνη ο τόπος.
**
Από την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974 μέχρι και σήμερα σαράντα εφτά χρόνια κύλησαν και μαζί μ’ αυτά και οι αγώνες, διπλωματικοί και κοινωνικοί, χωρίς ίχνος οπισθοχώρησης ή παραίτησης από τα δίκαια του ομόπιστου και συνελληνικού κομματιού μας.
Με δυναμισμό ο αγώνας θα συνεχισθεί. Να γνωρίζουμε δε τούτο: η Βόρεια Κύπρος θα τουρκέψει μόνο αν ξεχάσουμε ότι είναι έδαφος ελληνοκυπριακό. Ας το προσέξουμε.