Ένα «ευχαριστώ» στον δάσκαλο!..

Άλλη μια χρονιά έφτασε και για τα παιδάκια του Δημοτικού μας Σχολείου στο τέλος της. Και τι χρονιά  ήταν αυτή! Χρονιά που μας πήρε ανθρώπους, μας ταλαιπώρησε με την αρρώστια  χιλιάδων  συνανθρώπων, μας έμαθε να ζούμε σπίτι και να δουλεύουμε  μέσ’ απ’ αυτό,  μικροί μεγάλοι, ωθώντας μας υποχρεωτικά στις νέες τεχνολογίες και γενικά, μας ωρίμασε όλους ο κορωνοϊός και η δική του χρονιά, που φτάνει πια, πρώτα στο Σχολικό της τέλος και ευτυχώς και σ’ ένα γενικότερα αίσιο τέρμα!

 Ας μη σταθούμε όμως σήμερα  στη συνολική αποτίμηση τα χρονιάς, δεν είναι αυτός ο σκοπός μας, ούτε να εξάρουμε ή να κριτικάρουμε τα μέτρα της Παιδείας, αλλά τούτη την ώρα, που τελειώνουν τα Δημοτικά μας σχολεία, θεωρώ χρέος μου και υποχρέωση, να αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις μας και στον αιώνιο Πρωταγωνιστή τους, το Δάσκαλο! Τον αφανή ήρωα, που μετά το αντίο των μαθητών του αξίζει κι ένα «Ευχαριστώ».

Σ’ αυτόν τον… πρωτεργάτη, που πρώτος θα χαράξει με τη …σμίλη του στην ψυχούλα του παιδιού μας τους γραπτούς κι άγραφους Νόμους, με ανεξίτηλη γραφή και που θα τον συνοδεύουν εσαεί. Αυτός που πρώτος θα μπεί στα ενδότερα του παιδιού μας και θα μείνει στη συνείδησή του σαν …ορόσημο.  

Οι δάσκαλοι του Δημοτικού δεν ξεχνιούνται ποτέ από τους μαθητές τους, έστω κι αν όλοι οι άλλοι τους ξεχνάν,  όπως  γράφει και ο  μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς:

Τι κι αν πολλοί σε έχουν λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί, το βάρος

που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη….

Χτίζε, σοφέ, της ευτυχίας το παλάτι.

Είναι ένα μικρό απόσπασμα, από το ποίημα του Παλαμά «Ο Δάσκαλος»  και είναι καλό να θυμόμαστε καμιά φορά, πόσο βαρύ είναι το φορτίο που ο δάσκαλος κουβαλάει στις   πλάτες του, σαν άλλος Άτλας, όπως λέει και ο Ποιητής!

Το βάρος της ευθύνης, να μάθει στο μικρό μαθητή του την έννοια του καλού και του  κακού, ποιες είναι οι αξίες και τι θέση έχουν ή πρέπει να έχουν αυτές στη ζωή μας και πολλές φορές πρέπει να το κάνει αυτό το ...μάθημα ζωής ο δάσκαλος ΜΟΝΟΣ, χωρίς τη βοήθεια του σπιτιού του μαθητή του, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ίσως σήμερα να είναι ελαφρύτερο το φορτίο του δασκάλου, γιατί η γνώση σε πλημυρίζει από παντού κι έρχεται από χίλια μέσα και σε βρίσκει από μόνη της. Τόσο, που πολλές φορές φοβάμαι μήπως κάποιοι μαθητές μπορεί να ξέρουν περισσότερα πράγματα κι   πό το δάσκαλό τους.

Οπότε, το πρόβλημα του δασκάλου είναι η ανάγκη να γίνει ...πανεπιστήμων για να διδάξει. Όπως όμως κι αν έχει το πράγμα και οι σημερινοί μικροί μαθητές, όπως και οι παλαιότεροι θα θυμούνται τον καλό τους δάσκαλο και ότι σ’ αυτόν χρωστάνε τους σπόρους που θα καλλιεργήσουν οι ίδιοι για να τους αποδώσουν αύριο και το δικό τους «ΕΥ ΖΗΝ». Μαζί, λοιπόν με το αντίο που θα πούνε σήμερα οι μικροί μας μαθητές στους δασκάλους τους, ας θυμηθούν να τους πούνε κι ένα: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»!