Περί υιοθεσίας χώρων πράσινου πάρκου και παιδικών χαρών…

Όταν είναι γενική παραδοχή πως το αστικό πράσινο αποτελεί σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης του αστικού μικροκλίματος και βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων μιας πόλης, όταν πιστεύουμε ότι τα οφέλη του αστικού πράσινου και δη του περιποιημένου και καθαρού είναι ποικίλα τόσο στον περιβαλλοντολογικό όσο και στον κοινωνικό τομέα, όταν επίσης πεποίθησή μας είναι ότι οι άνθρωποι στο πάρκο ηρεμούν, χαλαρώνουν, κάνουν βόλτα, τα παιδιά παίζουν και απολαμβάνουν το φυσικό τοπίο, τότε δε μένει παρά η πρόταση του Δήμου για υιοθεσία πάρκων και πρασίνου από φορείς, κοινότητες, πολίτες μεμονωμένους κλπ. να γίνει αποδεκτή αν όχι με ενθουσιασμό, αλλά με διάθεση θετική και φυσικά με προτάσεις και ιδέες που θα εμπλουτίσουν, θα προσθέσουν, θα διορθώσουν, θα αναβαθμίσουν ίσως την πρόταση-πρόσκληση του Δήμου.
Τι είδαμε όμως; Ενώ κατά βάση συμφωνεί η κοινότητα Ιωαννίνων για την ανάγκη αξιοποίησης του αστικού πρασίνου- πάρκων κλπ, η απάντηση δείχνει αντίρρηση μέχρις σημείου ακυρώσεως μιας πολύ αξιόλογης και ωφέλιμης πρότασης.
Τι θα περιμέναμε; Θα περιμέναμε σε όλα όσα αναφέρει η ανακοίνωση της κοινότητας να θέσει τα εμπόδια όπως έκανε, αλλά από την άλλη να θέσει και τις προτάσεις της για το πώς αυτή σκέφτεται με τι τρόπο, με τι μέσα και πού είναι ικανή να συνδράμει σε αυτή την προσπάθεια. Προτάσεις πολλές μπορεί να υπάρξουν αν η ίδια η κοινότητα απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση σε κατοίκους της πόλης και όχι μόνον. Αυτό περιμέναμε ίσως να ακούσουμε.
Όχι όμως δεν έγινε έτσι και η απάντηση έτσι τουλάχιστον όπως δόθηκε βγήκε σαν άρνηση συμμετοχής σε αυτή τη δράση. Η απάντηση δόθηκε ως αντιπαράθεση Δήμου και κοινότητας Ιωαννίνων. Μου θυμίζει μια σοφή λαϊκή παροιμία που λέει: «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα κοσκινίζει» δηλαδή «όποιος δεν θέλει (ενώ μπορεί) να συνδράμει όλη μέρα αντιπολιτεύεται».
Οι προτάσεις-απόψεις μου που θα ήθελα να αναφέρω και θα ήμουν ευτυχής να μπορούσε αυτή η επιστολή-άρθρο να δώσει το έναυσμα ώστε μια πολύ καλή πρόταση να μη μπει στα συρτάρια του αντιπολιτευτικού ανταγωνισμού, είναι οι πιο κάτω:
Οι υιοθεσίες είναι μια πρωτοποριακή ιδέα για την προστασία των δημόσιων χώρων-παιδικών χαρών. Η εθελοντική υιοθεσία από συλλόγους, από κοινότητες, από επιχειρήσεις, από ομάδα πολιτών, από γειτονιές, ή από απλούς πολίτες κλπ. θα αποτελούσε το πρώτο βήμα οι πολίτες να γίνονται φύλακες της διατήρησης μιας ευπρέπειας των χώρων. Οι επιχειρήσεις που θα αναλαμβάνουν μια υιοθεσία θα αποκτούν το δικαίωμα να αναρτούν μια ευπρεπή πινακίδα διαφήμισης της επιχείρησής τους, σύμφωνα με τις υποδείξεις και τα σχέδια των αρχιτεκτόνων του Δήμου.
Εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους δημόσιοι χώροι θα αποκτήσουν μια νέα ζωή και θα γίνουν και αντικείμενο ευγενούς άμιλλας μεταξύ αυτών που θα θελήσουν να αναλάβουν αυτές τις υιοθεσίες. Ο Δήμος θα πρέπει να δίνει την άδεια ενός ή δυο χρόνων με ένα μικρό κείμενο κανόνων-σύμβασης που θα πρέπει να τηρείται και φυσικά θα μπορεί και να την αφαιρεί. Επίσης ο Δήμος όπου είναι απαραίτητο -κι αυτό είναι αυτονόητο- θα διαθέτει τα κατάλληλα μέσα και θα αναλαμβάνει εργασίες που πιθανόν οι πολίτες αντικειμενικά δεν θα μπορούν να κάνουν.
Χρειάζεται μια καταγραφή των δημόσιων χώρων και παιδικών χαρών σε όλη την πόλη με φωτογραφίες πριν ώστε να συγκρίνονται με την κατάστασή τους μετά την παρέμβαση, πράγμα εύκολο. Μια βράβευση και μια παροχή κινήτρων κάθε χρόνο του πιο όμορφα αλλαγμένου διαμορφωμένου καθαρού πρασίνου-πάρκου- παιδικής χαράς θα δίνει το κίνητρο και σε όλο και περισσότερους πολίτες να συμμετέχουν στο μέλλον.
Η περιποίηση των δημόσιων χώρων δεν είναι δύσκολο έργο αν οργανωθεί γειτονιά τη γειτονιά, κοινότητα την κοινότητα. Απαιτεί χρόνο αλλά δεν είναι δύσκολο έργο και ούτε επιβαρύνει άμετρα τον προϋπολογισμό του Δήμου, απεναντίας.
Έχει όμως απολύτως θετική και άμεση επενέργεια στους πολίτες. Η δυσκολία του εγχειρήματος δεν είναι στην περιποίηση αλλά στην περιφρούρηση των χώρων αυτών. Πολλοί είναι οι πολίτες που αν τους ζητηθεί να γίνουν εθελοντές περιποίησης των ελευθέρων χώρων-παιδικών χαρών, θα είναι πρόθυμοι να ενταχθούν στη δράση, αρκεί να υπάρξουν τα πρώτα εμφανή σημάδια ότι στην πόλη στον τομέα αυτό τα πράγματα πάνε να αλλάξουν.
Έτσι και την περιποίηση των χώρων θα φροντίζει, θα τους περιφρουρεί έμπρακτα, με όλο και μεγαλύτερη ευαισθησία και προθυμία συν τω χρόνω κάτι που μέχρι σήμερα δεν συμβαίνει.
Δεν θα αδιαφορεί για τη γειτονιά του κι αυτό θα είναι κατάκτηση και συγχρόνως ενδυνάμωση της κοινωνικής συνείδησης. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει το τέλος της ασύδοτης ρύπανσης στην οποία επιδίδονται ως χόμπι –αντίδραση κάποιοι ολίγοι αμετανόητοι. Η δραστηριοποίηση της Δημοτικής Αστυνομίας αλλά και της Αστυνομίας με ήπιους τρόπους, θα βοηθήσει στο σκοπό αυτό και θα γεννήσει τον πρέποντα φόβο σε όσους επιμένουν να ασχημονούν που είναι ίσως δυναμικοί, αλλά ευτυχώς ελάχιστοι.
Με την ελπίδα πράγματι πως κάποια πράγματα και μας ωφελούν και ανεβάζουν το επίπεδο της συνειδητοποίησης όλων μας αλλά και με την ωφέλεια στα μικρά παιδιά που θα είναι οι αυριανοί πολίτες, ας προχωρήσουμε αυτό το βήμα από αύριο κιόλας.