Η Ευρώπη και ο Ερντογάν…

on .

Τώρα πια πιστεύω ότι δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν η Τουρκία σήμερα να εξευρωπαϊστεί και να ενταχθεί σε κοινή πορεία με τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου.

Βεβαίως κάποια ισχυρά κράτη, έχοντας μεγάλα συμφέροντα στη σχέση τους με τους Τούρκους, ίσως ακόμη να επιμένουν στη συνεργασία και συμπόρευση μαζί τους. Όμως οι καιροσκοπισμοί και τα επιμέρους κρατικά συμφέροντα δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στην Ευρώπη και ούτε συμβάλλουν στην ασφάλεια και την ειρήνη της.
Και τούτο για μια φορά ακόμη και με τρόπο λίαν προκλητικό φανερώθηκε από όσα είπε και διαλάλησε ο Ερντογάν εναντίον της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενος τις εχθροπραξίες ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Χαρακτήρισε την Ευρώπη ως «φυλακή» των Μουσουλμάνων και έμμεσα κάλεσε τους Μουσουλμάνους που ζούνε σε χώρες της Δύσης σε εξέγερση.
Επομένως δε χρειάζεται καμιά άλλη θεώρηση ώστε να πειστούμε όλοι οι λαοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, ότι ο Ερντογάν είναι ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης. Πρόκειται για πολιτικό ηγέτη που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον δυτικό πολιτισμό, με την ευρωπαϊκή σκέψη και γενικά με το πολιτικό πνεύμα της Ευρώπης. Είναι μάλιστα ο μοναδικός ηγέτης στον κόσμο που τόσο προκλητικά επιτίθεται και αμφισβητεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, μολονότι δε σταματάει να δηλώνει ότι επιθυμεί να ενταχτεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκτιμώ πως όλοι οι ηγέτες που έχουν επεκτατικά σχέδια και εμφορούνται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις προσποιούνται και υποκρίνονται σε ζητήματα συνεργασιών με άλλα κράτη, ώσπου να μπορέσουν να επιβάλουν τα σχέδιά τους. Η νεότερη ιστορία, όχι μόνο της Ευρώπης, προσφέρει πολλά παραδείγματα ηγετών με φασιστικό περίβλημα που οδήγησαν τον κόσμο σε δραματικές καταστάσεις, ενώ μέχρι να δυναμώσουν υπόγραφαν συνθήκες ειρήνης και φιλίας με άλλα κράτη.
Γι’ αυτό και οφείλει η Ευρώπη να αντιμετωπίσει τον Ερντογάν ως επικίνδυνο εχθρό της φύσει και θέσει, γιατί μπορεί να βρεθεί απροετοίμαστη μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις από την πολιτική του. Καθότι οι προκλήσεις του ξεπερνάνε κάθε όριο αποχής και λογικής. Έφτασε σε σημείο να χαρακτηρίσει την Ευρώπη ως φυλακή των Μουσουλμάνων την ώρα που στις φυλακές της Τουρκίας βρίσκονται χιλιάδες Τούρκοι διανοούμενοι, στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι. Και υποστήριξε ότι οι Μουσουλμάνοι στη Δύση στερούνται βασικά τους δικαιώματα, όταν μόνο αυτός ακύρωσε τη Συμφωνία της Κων/πολης για τα δικαιώματα των γυναικών.
Εκτιμώ πως οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι ο θρησκευτικός φανατισμός και η καθεστωτική νοοτροπία βρίσκονται μέσα στο βιολογικό υπόστρωμα του Ερντογάν και πολλών ηγετικών ομάδων της Ανατολής. Και αν συνδυαστεί αυτή η πραγματικότητα με τη φτώχεια, την αγραμματοσύνη και με τον Αλάχ, τότε είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ουσιαστικής προσέγγισης με την Τουρκία.
Αυτή η κατάσταση λόγω ιστορικής κληρονομιάς και εξαιτίας της Γεωγραφίας για μας τους Έλληνες θα πρέπει να λειτουργεί σταθερά ως ξυπνητήρι ευθύνης και προσοχής. Ενώ οι Τούρκοι αμφισβητούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, έφτασε ο Υπουργός Εξωτερικών να κατηγορήσει την Ελλάδα για «επεκτατισμό», προτείνοντας να θυμηθούμε το 1821. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες ή δεν έπρεπε να επαναστατήσουν ή έπρεπε να μείνουν στα σύνορα τα αρχικά, δηλαδή στην Πελοπόννησο και λίγο παραέξω!
Επομένως η Ελλάδα με την προστασία της Ευρώπης και τη συνεργασία με τον Μπάιντεν χρειάζεται να διαμορφώνει εθνική πολιτική και να δυναμώνει την αποτρεπτική της δύναμη σε συνεργασία και με άλλες χώρες της Μεσογείου. Ο Ερντογάν, θρονιασμένος στο παλάτι της Άγκυρας, φαντασιώνεται τον Σουλτάνο και ξεχνάει ότι οι Έλληνες γιορτάζουν τα διακόσια χρόνια από τότε που κήρυξαν τον αγώνα με σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος».
Και ας μην ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία μόλις ύστερα από τη μάχη του Μαντζικέρτ (1071).