Ο τύπος των ήλων…

on .

 Σαν υστερόγραφο για τις άγιες ημέρες της Πασχαλιάς που φέτος αξιωθήκαμε, έστω και με όρους, να γιορτάσουμε λίγες σκέψεις. Όλες οι ιερές ακολουθίες καθρεφτίζουν ανθρώπινες αδυναμίες, απ’ την προδοσία του Ιούδα, ως την άρνηση του Πέτρου.

Όλες οι μορφές ανδρών και γυναικών μας διδάσκουν, μας νουθετούν, μας συμβουλεύουν, μας παραδειγματίζουν.
Ιδιαίτερα στέκομαι και με συγκινεί αλλά και με προβληματίζει η στάση του Θωμά που τελευταία γιορτάσαμε, του «άπιστου» Θωμά. Τον νιώθω πιο κοντινό, πιο οικείο αλλά και πιο «διχασμένο».
Έλειπε την ημέρα που παρουσιάστηκε ο Κύριος μέσα από κλειστές πόρτες και παράθυρα ανάμεσά τους, νόμισαν ότι ήταν φάντασμα, ώσπου άκουσαν την φωνή του «Ειρήνη υμίν» και τους έδειξε τα σημάδια απ’ τις πληγές του. Χαρούμενοι οι μαθητές το ανήγγειλαν στον Θωμά. Κι εκείνος ανθρώπινα απάντησε: «αν δεν δω τα σημάδια απ’ τα καρφιά δεν θα πιστέψω».
Και ίσως θα τον δικαιολογήσω… Το θαύμα είναι κάτι το υπερφυσικό, το ασυνήθιστο, το σπάνιο, έξω από τους κανόνες της φύσης και της λογικής. Δεν το χωρά ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους. Κι ο Θωμάς δεν ξεφεύγει απ’ τον κανόνα. Η καρδιά του δεν είναι έτοιμη να δεχθεί το «θαύμα». Διστάζει, αμφιβάλει, θέλει αποδείξεις χειροπιαστές, σαν άνθρωπος «χωματένιος» που είναι.
Πώς να ανυψωθεί απ’ τα επίγεια στα ουράνια! Πώς να ξεχωρίσεις το θαύμα απ’ την απάτη ή την φαντασία! Χρειάζεται πίστη χειροπιαστή κι αυτή ζητάει ο Θωμάς. Και ο Θεάνθρωπος δεν τον απορρίπτει, δεν τον απαξιώνει, δεν δυσανασχετεί, δεν θυμώνει, αλλά με αγάπη μαζί και πόνο τον καλεί κοντά του, του δίνει μια ευκαιρία κι ανεξάντλητη αγάπη και θεία υπομονή, πατρικά, ανεξίκακα, τον συμβουλεύει: «Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες».
Πίστη: Μεγάλη αρετή και πρέπει πολλά σκαλοπάτια να ανεβείς για να φθάσεις στην κορφή.
Κι έχουμε τόση ανάγκη από πίστη στους πέτρινους καιρούς μας. Πίστη πρώτα στο Θεό, στον συνάνθρωπο, στους γονείς, στους φίλους, στους δασκάλους, πίστη στον εαυτό μας. Πίστη σ’ αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για μας.
Μέσα στα τόσα θαυμαστά του τεχνικού πολιτισμού δεν χωράει τάχα σε μια ακρούλα η πίστη στο θαύμα, στο θείο μ’ όποιο όνομα ο κάθε λαός δίνει; Η πίστη είναι το δόσιμο το ολοκληρωτικό, χωρίς φραγμούς και όρια, χωρίς «τάχα» και «μήπως», χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και είναι παράξενο, για να μην πω παράλογο πως δεχόμαστε κάθε μέρα καταιγισμό πληροφοριών για επιτεύγματα του τεχνικού πολιτισμού και δεν τα αμφισβητούμε, δεν τα ψάχνουμε, τα πιστεύουμε ασυζητητί, τα θαυμάζουμε, τα επαινούμε, υποκλινόμαστε χωρίς καν να ψάξουμε και στο θαύμα των θαυμάτων, την ανάσταση καθόμαστε σκεπτικοί και κουμπωμένοι, αμφιβάλουμε, θέλουμε επιβεβαίωση και αποδείξεις, θέλουμε να ακουμπήσουμε το χέρι μας στον «τύπο των ήλων».
Πόσοι Θωμάδες δεν μας περιτριγυρίζουν ακόμη και στον θανατηφόρο ιό. Τι κρίμα!.. Ανθρώπινη η απιστία και η ολιγοπιστία; Ίσως… Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε και την εμπιστοσύνη και τη σιγουριά και δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις.
Γι’ αυτό στέκομαι με συμπάθεια, με καλοσύνη, με επιείκεια, με κατανόηση στον άπιστο Θωμά, γιατί στην κοινωνία μας την… μολυσμένη από ιδέες, απάτες, υποσχέσεις, ψεύτικα λόγια, πού να βρεθεί τόπος – θέση για το θαύμα!