ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!

 Τόσους μήνες κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας και με το φόβο της συναναστροφής, μήπως και βρεθούμε με τον κορωνοϊό, τη μοναξιά, τη διασωλήνωση και το θάνατο τελικά παρέα, πιστεύω ότι νοιώθαμε ευγνώμονες για την ασφάλεια που μας εξασφάλιζε το σπίτι μας και το κλείσιμό μας σ ’αυτό.
Προσωπικά, όλο αυτό το διάστημα, μια εικόνα, μια τοποθεσία της πόλης μας, είχε πάρει τη θέση του… ιδανικού και η ανάγκη της, τη θέση του… ονείρου! Η «Πολιτεία Φρόντζου»! Δεν ξέρω πως, αυτός ο καταπληκτικός, πράγματι, χώρος, είχε για μένα αποκτήσει όλες τις χάρες της ελεύθερης από το φόβο του ιού, ζωής μας, και μου είχε γίνει το… σύμβολο της ελευθερίας και η απόλαυση της πολύμηνης στερημένης μας, κοινωνικότητας.
Και επί τέλους και τα Κέντρα ψυχαγωγίας και συντροφικότητας, άνοιξαν! Και από περιέργεια και κοινωνικό ενδιαφέρον, πέρασα από αρκετά, στην πόλη μας, αυτές τις πρώτες μέρες, για να απολαύσω το θέαμα της κοσμοσυρροής σ’ αυτά και να νοιώσω τη χαρά της νίκης μας κατά του φοβερού ιού, που έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο, απείλησε και ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ακόμα εκατομμύρια ανθρώπων.
Και ποια είναι η έκπληξή μου; Ότι τα Κέντρα μας, είναι ακόμα, σχεδόν άδεια!
Είναι διάχυτη η εικόνα του μουδιασμένου από την κλεισούρα και το φόβο κόσμου. Είναι κάτι σα να σηκωθήκαμε όλοι, από βαριά αρρώστια και δεν μπορούμε ακόμα να σταθούμε στα πόδια μας γερά.
Σκέπτομαι ακόμα, ότι μας συμβαίνει, ό,τι και με το σύνδρομο του Σπηλαίου.
Για να σας το θυμίσω: Σε κλείνουν σ’ ένα σπήλαιο, φωνάζεις, διαμαρτύρεσαι απειλείς χτυπιέσαι στην αρχή και στο τέλος ηρεμείς και ησυχάζεις μέσα σ’ αυτό. Κι όταν σου ανοίγουν το σπήλαιο για να βγεις απ’ αυτό, πας προς την έξοδο δειλά δειλά, γυρίζεις πάλι μέσα, σα να το σκέπτεσαι αν θέλεις ή δεν θέλεις να βγεις και η έξοδός σου απ’ αυτό, φαίνεται πάλι… προβληματική. Κάπως έτσι εξηγώ, προσωπικά, τη μουδιασμένη ακόμα επιστροφή του κόσμου, στη φυσιολογική μας ζωή και στην κοινωνική μας δραστηριότητα. Είμαστε ακόμα, μόλις στην… έξοδο του «σπηλαίου»!
Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με την αγορά της πόλης μας. Εκεί υπάρχει μια μεγαλύτερη κινητικότητα και είναι αυτό και παρήγορο και ευοίωνο, ότι: Η ζωή μας περιμένει. Ας το νοιώσουμε κι ας το φωνάξουμε με τη ζωή μας: και την επιστροφή μας στη φυσιολογική της ρότα: ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!