Απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα για το Βλάχικο ζήτημα μεταπολεμικά

Μέρος Α’: Τα πρόσωπα

Είναι πολλές οι απορίες που δημιουργήθηκαν στους αναγνώστες μας και μου ήρθαν πολλά μηνύματα με εύλογα ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις.

Μετά τα τραγικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα αισχρά εγκλήματα των Λεγεωνάριων του Διαμάντη απέναντι στους βλαχόφωνους, το κλείσιμο των τελευταίων ρουμάνικων σχολείων στην Δυτική Μακεδονία το 1947, τις καταδίκες σημαντικού αριθμού λεγεωνάριων από τα Δικαστήρια Δωσίλογων της Λάρισας και των Ιωαννίνων, οι ερωτήσεις που τέθηκαν ήταν:

- Γιατί το βλάχικο ζήτημα δεν έκλεισε;

- Τί έγινε και το ζήτημα αυτό επανήλθε πιο ισχυρό κυρίως μετά την δεκαετία του 1980;

- Ποια ήταν τα γεγονότα και κυρίως τα πρόσωπα τα οποία το ανέδειξαν και το συντήρησαν στην επικαιρότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Και πολλά παρόμοια! Το βλάχικο ζήτημα φάνηκε να «έκλεισε» στο Εσωτερικό γιατί οι τραυματικές μνήμες ήταν νωπές και κανείς στην Ελλάδα δεν ήθελε να το θίξει. Όμως δεν συνέβη το ίδιο και στο Εξωτερικό όπου αμέσως με την λήξη του Πολέμου άρχισαν να δείχνουν τί θα επακολουθήσει.
Το 1945 ο Τάσκου Ιονέσκου από τα Σκόπια εγκατεστημένος στην Σόφια Βουλγαρίας απευθύνθηκε με υπόμνημα στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής ζητώντας να δημιουργηθεί Αρμάνικο Κράτος με το όνομα Αρ(ω)μανία και να τεθεί υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών. Να θεωρήσουμε ότι ήταν μια ιδιωτική πρωτοβουλία; Κάθε άλλο παρά αυτό που φαινόταν και μάλιστα την εποχή του Εμφυλίου στην Ελλάδα, αλλά ευτυχώς η ΚΤΕ διαλύθηκε το 1946 και την γλυτώσαμε! Έτσι νόμισαν οι πολύπαθοι Βλάχοι της Ελλάδας αλλά αμέσως με την λήξη του Πολέμου φάνηκε ότι τίποτα δεν είχε κλείσει κι αυτό γιατί ο σπόρος που είχε βγει από τις τάξεις της Σιδηράς Φρουράς Ρουμανίας και της Λεγεώνας του Διαμάντη υπήρχε και είχε διασκορπιστεί βάσει σχεδίου σε όλον τον Κόσμο και όχι τυχαία όπως το έχει τονίσει επανειλημμένα και ο Ρωμανιστής-Βαλκανολόγος Αχιλλέας Λαζάρου.
Το 1948 η επίσημη κομμουνιστική Ρουμανία εγκαινίασε την πολιτική της με τις διαμαρτυρίες μέσω του παλιού Μακεδο-Ρουμανικού Κομιτάτου για την κακομεταχείριση του (!!!) «Ρουμανικού λαού» στην Ελλάδα διότι του… έκλεισαν τα σχολεία!
Το 1950 ξεκίνησε ένας οργασμός βλαχολογικών εκδόσεων στο Βουκουρέστι και εξαπλώθηκε όπου βρήκε πρόσφορο έδαφος, κυρίως Γερμανία, Γαλλία και Αμερική με περιοδικά και βιβλία που περιείχαν παραπλανητικές θεωρίες για τους Βλάχους και την καταγωγή τους και ιδρύονται διάφορες Εταιρείες με σκοπό να προπαγανδίζουν την πολιτισμική διαφοροποίηση των Αρμάνων/Βλάχων και ενδεικτικά αναφέρω την Μακεδονο-Ρουμανική Μορφωτική Εταιρεία που επαναδραστηριοποιείται με καινούργιο καταστατικό προσαρμοσμένο στις νέες διεθνείς συνθήκες έχοντας και βαρύγδουπα ονόματα στο Δ.Σ., τον Υφυπ. Παιδείας Μ. Παπαχάτζη, τον καθηγητή. Ν. Σαραμάντου, την καθηγήτρια Ματίλντα Καράτζιου-Μαριοτεάνου με καταγωγή από την Αετομηλίτσα Ιωαννίνων με εμμονή όλων στα μεσοπολεμικά συνθήματα.
Όλες αυτές και πολλές άλλες Εταιρείες που υπάρχουν και σήμερα συντηρούν το ζήτημα με επιστημονική επίφαση επιδοτώντας τα βλαχολογικά δημοσιεύματα, και χορηγώντας υποτροφίες σε σπουδαστές βλάχικης καταγωγής κυρίως από την Ελλάδα τους οποίους επηρεάζουν μετά να γράφουν τις ρουμάνικες θέσεις. Εκδίδονται περιοδικά όπως το FaraArmaneasca, Zborluanostru, The Newsletter of the Society Farsarotul στην Αμερική, Vatra, NoiTtacii και πολλά άλλα τα οποία κινούνται στην ίδια γραμμή δηλαδή στην πολιτισμική διάκριση μέσω του «ξεχωριστού βλάχικου πολιτισμού» ώστε να διευκολυνθεί ο χαρακτηρισμός των Βλάχων ως ξεχωριστής εθνικής ομάδας, Αυτή η πολιτική ισχύει μέχρι σήμερα γιατί αποδείχτηκε προσοδοφόρα.
Ξεκίνησαν έτσι υποστηριζόμενοι από αυτές τις Εταιρείες διάφοροι είτε «φυγάδες» είτε απεσταλμένοι είτε στρατολογημένοι πράκτορες στις διάφορες χώρες της Ευρώπης και Αμερικής να ασχολούνται συστηματικά και βάσει μακρόπνοου σχεδίου όπως αποδείχτηκε με το βλάχικο ζήτημα προωθώντας τις θέσεις της προπαγάνδας που ήθελε τους Βλάχους ως εθνική μειονότητα και επιλεγμένοι για την ελληνική καταγωγή τους!
Το Βουκουρέστι είναι η έδρα που κατευθύνει την προπαγάνδα και όπως έγραψε ο Νίκος Κατσάνης στο άρθρο του «οι Διαχειριστές του Βλάχικου ζητήματος» χρησιμοποιεί «….. τους Βλάχους της διασποράς με κύρια κέντρα το Φράϊμπουργκ, το Παρίσι και τις Η.Π.Α. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή έφυγαν σε νηπιακή ηλικία. Προέρχονται από βαλκανικές χώρες που έχουν λατινόφωνους πληθυσμούς, δεν εκπροσωπούν και αυτοί κανέναν, δεν ενδιαφέρονται για τους Βλάχους της πατρίδας τους και ιδρύουν προσωπικές εταιρίες για νομική κάλυψη των δραστηριοτήτων τους. Κατά παράδοξο τρόπο ενδιαφέρονται περισσότερο για τους Βλάχους της Ελλάδας παρά για τους Βλάχους των χωρών από τις οποίες προέρχονται, δηλ. των Σκοπίων, της Βουλγαρίας, Ρουμανίας κλπ. Πρόκειται για άτομα τις περισσότερες φορές με ποικίλες διασυνδέσεις και σκοτεινές διαδρομές, απαρνητές όχι μόνον της μητέρας πατρίδας τους (Ελλάδα) αλλά και της μητριάς τους (Ρουμανία). Δεν διακρίνονται για σταθερές ιδεολογικές αρχές αλλά επέζησαν και εκμεταλλεύτηκαν τόσο τα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα ως αξιωματούχοι όσο και τα ευρωπαϊκά δημοκρατικά στα οποία απέδρασαν όταν αντιλήφτηκαν ότι το καράβι βουλιάζει. Σήμερα, με ανεξήγητες διασυνδέσεις οι περισσότεροι, αποτελούν τους μόνιμους διαδρομιστές στο Στρασβούργο και σε υπηρεσίες της Ε.Ε, παραδίδοντας μαθήματα δημοκρατικών ελευθεριών αυτοί που υπηρέτησαν φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα κατά το μεγαλύτερο μέρος του βίου τους. Εκδίδουν έντυπα χαμηλού επιπέδου, γράφουν και στέλνουν υπομνήματα. Διαφθείρουν τη Βλάχικη γλώσσα με νεολογισμούς ρουμανικούς και παράγουν καινοφανείς θεωρίες για τους Βλάχους ως απογόνους των Θρακών μια και οι παλιότερες θεωρίες έχουν ξεφτίσει…..».
Τα άτομα αυτά είναι γνωστά, πρωταγωνιστές είναι οι ακόλουθοι (υπάρχουν όμως και δορυφόροι τους) στην Ρουμανία αρχικά και μετά Γερμανία ο Βασίλε Μπάρμπα, στο Παρίσι ο Ιάνκου Περιφάν, στην Ιταλία ο Κωνσταντίν Παπανάτσε και στις ΗΠΑ ο Μπαλαμάτσης με τον Βιργίλιο Πούπη βασικά. Όλοι έχουν ένα κοινό σημείο: προωθούν τις ίδιες ιδέες είτε με τα κείμενα είτε με τα υπομνήματά τους σε επίσημους οργανισμούς, όλοι καίγονται για την διάσωση της βλάχικης την οποία δεν μιλούν και προβάλλουν την βλάχικη….σκέτα καταγωγή τους και τον ανθελληνισμό τους!

Vasile Barba – Βασίλε Μπάρμπα (1918 Ελλάδα-2007 Γερμανία)
Γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1918 στα Μεγάλα Λιβάδια και προφανώς η οικογένειά του έφυγε στην Ρουμανία όπου σπούδασε, εργάστηκε και δραστηριοποιήθηκε.
Το 1978, έγραψε στο περιοδικό «Noi Tracii» ένα άρθρο με τίτλο «Οι Αρμάνοι: μία ξεχασμένη εθνική μειονότητα, η οποία αναζητά τα δικαιώματά της» με το οποίο απαίτησε την αναγνώριση των Αρμάνων σαν μια διακριτή εθνική μειονότητα στα κράτη όπου ζούσαν, να μπορούν να εκπαιδεύονται στη μητρική τους γλώσσα, να τελούν και να διατηρούν τις λειτουργίες στις εκκλησίες τους στα Αρμάνικα, ζήτησε την στήριξη των πολιτιστικών συλλόγων τους και να έχουν εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα στην γλώσσα τους. Αυτή ήταν η γραμμή που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της ζωής του χωρίς να αλλάξει τίποτα και το1981 στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη υπέβαλε ένα υπόμνημα με τα προαναφερθέντα αιτήματα μαζί με μια ομάδα ομοϊδεατών του. Στη Ρουμανία, το 1982, ο Βarba δημοσίευσε πολλά κείμενα στα Aρμάνικα με μετάφραση στα γερμανικά και μια φωτογραφία της ομάδας των Αρμάνων μπροστά στο κτίριο του ΟΗΕ το 1981.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες έγιναν, ενώ ο Μπάρμπα ζούσε στην κομμουνιστική Ρουμανία της οποίας η επίσημη γραμμή ήταν να μην αναμιγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών και είναι περίεργο το γεγονός ότι οι αρχές ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις του και περιέργως τα σύνορα άνοιγαν για τα ταξίδια του. Το 1983, το πιθανότερο με την άδεια των Αρχών, έφυγε, συνταξιούχος πια, από την Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στην Δυτική Γερμανία ώστε να διευκολυνθούν οι ενέργειές του σχετικά με τους Αρμάνους/Βλάχους.όπου δημιούργησε την «UALC» (Union for Aromanian Language and Culture - Ένωση για την Αρμάνικη Γλώσσα και Πολιτισμό).
Είχε εκδώσει το περιοδικό «Zborlu a Nostru» (Ο δικός μας Λόγος) και είναι εκείνος που δημιούργησε καινούργιο αλφάβητο για τα βλάχικα κάνοντας αλλαγές στο ρουμάνικο βασικό που χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε προκαλώντας την «διαμάχη των αλφάβητων» στην οποία συμμετείχε και ο Τιβέριος Κούνια με την δική του παρόμοια εκδοχή. Όπως διαπιστώνουμε ο πόλεμος για το αλφάβητο των βλάχικων είναι παλιός και κρατάει μέχρι σήμερα!

Iancu Perifan - Ιάνκου Περιφάν (1923 Βουλγαρία– 2019 Παρίσι)
Διαβάζουμε σε Δ.Τ. της Π.Ο.Π.Σ.Β. «...ο Ιάνκου Περιφάν γεννήθηκε κι ανδρώθηκε έξω από τον Βλαχόφωνο Ελληνισμό και την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα ζηλεύει τη θαλερή συνέχειά του και τον μισεί. Στο Βουκουρέστι όντας φοιτητής συνδέεται με τα ηγετικά στελέχη της Σιδηράς Φρουράς. Αγωνίζεται ως Σιδηροφρουρός για την πατρίδα του τη Ρουμανία. Καταδικάζεται για τη φασιστική του δράση από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Καταζητείται και δραπετεύει στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, περνά στη μεταπολεμική Αυστρία των συμμάχων, στη Βαυαρία για να καταλήξει στο Παρίσι. Το δίκτυό του πάντα οι άνθρωποι της Λεγεώνας. Οι Ρουμάνοι μοναρχοφασίστες. Ακόμη και στο Παρίσι διατηρεί τον ομφάλιο λώρο με τη Ρουμανία δραστηριοποιούμενος στην εκεί ορθόδοξη ρουμανική εκκλησιαστική κοινότητα». Ίδρυσε στο Παρίσι την A.F.A. (Association des FrancaisAroumains -Ένωση Αρμάνων της Γαλλίας), ήταν εφ’ όρου ζωής Πρόεδρός της και εξακολουθεί και μετά θάνατον όπως φαίνεται ακόμα στην ιστοσελίδα της TRAARMANAMI(!), απέστειλε το 1980 ένα υπόμνημα στη Διάσκεψη της Μαδρίτης της ΔΑΣΕ με τίτλο, «Une nationeuropeenne sans droits nationaux - Ένα Ευρωπαϊκό έθνος χωρίς εθνικά δικαιώματα» με θέσεις παρόμοιες με εκείνες του Barba του 1978, ήταν εκείνος που είχε κατακλύσει την Ελλάδα με κασέτες και φυλλάδια στα βλάχικά τους, είχε πολυσχιδή δράση, ήταν από τους βασικούς διοργανωτές των Σεμιναρίων του Φράϊμπουργκ και οι μεταμορφώσεις έδειξαν έναν ικανότατο στην στρατολόγηση πράκτορα-χαμαιλέοντα, είχε το θράσος να έρθει στην Λάρισα το 1998, στο περιβόητο συνέδριο του ΚΕΜΟ και να μιλήσει για περιφερειακό λαό Βλάχων! Ήταν ο επίτιμος πρόεδρος του Κονσίλιου Μακεδοναρμάνων, οι θέσεις του άκρως ανθελληνικές και αυτονομιστικές, ενώ όλη την επιχείρηση την έχει κάνει… οικογενειακή υπόθεση διότι περιφερόταν πάντα με την συνοδεία των ανιψιών του Κίρας Μάντσου και Νικολάκη Καρακότα!
Στο Παρίσι έδρασε με τους πρώην Σιδηροφρουρούς συντρόφους του, τον Παπανάτσε και τον Μπάρμπα. Σε πρώτη φάση ο Ιάνκου Περιφάν εμφάνισε το «αρμάνικο» ως πολιτιστικό ζήτημακαι φρόντισε να το εντάξει στο νέο διεθνές θεωρητικό πλαίσιο με αποκορύφωμα την δεκαετία του 1980 να φτάσει στον αντικειμενικό του στόχο, δηλαδή να θέσει το ζήτημα «διατήρησης της βλάχικης γλώσσας» το οποίο επαναδιατυπώθηκε συνοψιζόμενο ως εξής: «αρμάνικη γλώσσα = αρμάνικο μιλέτι αχόργεα».

Constantin Papanace - Κωνσταντίν Παπανάτσε (1904 Ελλάδα- 1985 Σαλό, Ιταλία)
Τα Ηνωμένα Έθνη είχαν ζωή πέντε ετών όταν το 1951 ο Κωνσταντίν Παπανάτσε τους έστειλε υπόμνημα ζητώντας ο «λαός των Αρμάνων» να έχει την αυτονομία του σε όποιο κράτος κι αν ζει, να έχει τα δικά του σχολεία και εκκλησίες και διοικητική αυτονομία στις περιοχές όπου εμφανίζει πλειοψηφία! Και το 1954 έβγαλε και λόγο στη Ρώμη για το Βλάχικο Ζήτημα!
Ποιος ήταν ο Παπανάτσε; Βλάχος γεννημένος το 1904 στο Σέλι Βέροιας Ημαθίας, μαθητής του ρουμάνικου σχολείου Βέροιας, της ρουμανικήςΕμπορικής Σχολής Θεσ/νίκης, φοιτητής το 1930 στο Βουκουρέστι έμπλεξε με την Σιδηρά Φρουρά, αναδείχτηκε ως ένα από τα πιο ισχυρά της στελέχη, κρατήθηκε μαζί με άλλους σιδηροφρουρούς Ρουμάνους στο Μπούχενβαλντ και Νταχάου με ειδικές συνθήκες τρώγοντας το ίδιο φαγητό με τους φρουρούς SS και λαμβάνοντας και επίδομα 50 Μάρκων διότι ο Χίτλερ σκεφτόταν να τους χρησιμοποιήσει αλλά δεν πρόλαβε! Πρόλαβε όμως η CIA και υπάρχουν αποχαρακτηρισμένα έγγραφα να το πιστοποιούν!
Το 1952 στο Φράϊμπουργκ της Γερμανίας δημιουργείται βιβλιοθήκη υποτίθεται Ρουμάνικων Σπουδών όπου το μοναδικό σχεδόν θέμα που μελετούν είναι το Βλάχικο ζήτημα στην Ελλάδα αλλά του δίνουν πλέον επιστημονική επίφαση και εκδίδεται κι ένα βιβλίο του Παπανάτσε ο οποίος από το Σαλό της Ιταλίας που είχε καταφύγει ασχολήθηκε με τη συγγραφή και δημοσίευση διαφόρων πονημάτων για την ιστορία των Βλάχων της Βαλκανικής και των δικαιωμάτων τους ως «καταπιεσμένης εθνικής μειονότητας» και σύμφωνα πάντα με την CIA διατηρούσε επαφές με τους βλάχους λεγεωνάριους από την ομάδα του, 70 περίπου άτομα, σκορπισμένα στην Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία και Αργεντινή. Το σιδηροφρουρίτικο παρελθόν και η συνεργασία με τους Ναζί είχε αποσιωπηθεί φυσικά! Ας μη πέσουμε όμως στην συνωμοσιολογία και αναρωτηθούμε γιατί εγκαταστάθηκε στο Σαλό, το κράτος-μαριονέτα των Ναζί το 1943-1945 και όχι κάπου αλλού!

Βιργίλιος Πούπης (1921 Αβδέλλα-2007 περιοχή Βοστώνης, ΗΠΑ)
Όπως αναφέρει ο Δημοσθένης Κούκουνας «ήταν Ρουμανοδιδάσκαλος από την Αβδέλλα Γρεβενών. Όταν το 1940 σημειώθηκε η ιταλική επίθεση, συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στην Κόρινθο για λόγους εθνικής ασφαλείας, λόγω του υπόπτου παρελθόντος του. Υπήρξε από τους πρώτους οπαδούς του Διαμάντη στην αυτονομιστική του κίνηση και πήρε ενεργό μέρος στη ρουμανική προπαγάνδα επί Κατοχής. Πρωτοστάτησε στη βίαιη αρπαγή του ελληνικού σχολείου στη Φούρκα Κόνιτσας τον Σεπτέμβριο 1941, μετατρέποντάς το σε ρουμάνικο όπου διορίσθηκε δασκάλα η αδελφή του Ελένη Πούπη. Μεταξύ άλλων ανθελληνικών ενεργειών του, επέβαλλε σε όλα τα ρουμανικά σχολεία της χώρας να απαγγέλλεται υποχρεωτικά το ποίημα που έγραψε ο Μπελιμάτσι εναντίον της Ελλάδος, την περιβόητη «Ντιμαντάρεα Παρεντιάσκα» ενώ ακόμη και τώρα το χρησιμοποιούν αμετανόητοι αυτονομιστές θεωρώντας πως έτσι κάνουν προπαγάνδα. Με το τέλος της Κατοχής, ο Πούπης εξαφανίσθηκε και είναι άγνωστο τι απέγινε», ενώ καταδικάστηκε μαζί με την αδελφή του ερήμην στο Δικαστήριο Δωσιλόγων.
Ολοκληρώνοντας την έρευνα του Δημ. Κούκουνα ανακάλυψα ότι είχε καταφύγει άγνωστο πώς στην περιοχή της Βοστώνης στις ΗΠΑ και το 1961 ιδρύει στις ΗΠΑ την TribunaValahaη οποία αργότερα μάλλον απορροφήθηκε από τον Farsarotul των Μπαλαμάτση.
Η δραστηριότητα των ρουμανιζόντων στις ΗΠΑ και τον Καναδά ήταν ιδιαίτερα μεγάλη και δεν χωράει στο άρθρο αυτό παρά μόνο με ενδεικτικά στοιχεία.
Η οικογένεια των Balamaci
Στις ΗΠΑ δραστηριοποιούνται επίσης οι Μπαλαμάτσηδες (Balamaci) μια μεγάλη οικογένεια ρουμανιζόντων και ο Farsarotul, ένας ιδιαίτερα ανθελληνικός Σύλλογος Βλάχων (κατά τον Αχιλλέα Λαζάρου) προερχόμενων από την Βόρειο Ήπειρο που ιδρύθηκε το 1903 από τον Nicolae Cican, και Γραμματέας του για πολλά χρόνια ήταν συνήθως μέλος της γνωστής οικογένειας ρουμανιζόντων, των Μπαλαμάτση.
Εδώ είχαμε και πολλά συνέδρια για το βλάχικο ζήτημα κυρίως στο Πρίνστον που κατέληξε να μιλάει για 14 (!) μειονότητες στην Ελλάδα και το 1991 ήρθε και το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ με έκθεσή του να βλέπει μειονότητα Βλάχων στην Ελλάδα.
Από προσωπικές έρευνες ανακάλυψα ότι οι ρουμανίζοντες Βλάχοι εγκαταστάθηκαν κυρίως στην περιοχή της Βοστώνης όπου οι απόγονοι ορισμένων ακόμα και σήμερα δηλώνουν Βλάχοι Ρουμάνοι!
Ο Νικ Μπαλαμάτσι, γραμματέας κι αυτός μετά τον θάνατο του πατέρα του στοFarsarotul είχε αναλάβει μετά το 1992 να οργανώσει το πολιτικό γραφείο του Σαλί Μπερίσα με έξοδα του ιδρύματος Σόρος, δεν το θεωρώ αναγκαστικά κακό, απλά δείχνει το περιβάλλον στο οποίο κινούνται κάποιοι απόγονοι των ρουμανιζόντων των αρχών του 20ου αιώνα.

Tede Kal - Τεντε Καλ (Γερμανός γεωγράφος)
Ο Τεντ Καλ εμφανίστηκε την δεκαετία του 1990 κυρίως, Γερμανός στην εθνικότητα ο οποίος έμαθε και βλάχικα εκτός των ελληνικών και είχε έρθει να μελετήσει τα βλάχικα και τους Βλάχους οι οποίοι ευκολόπιστα του άνοιξαν τα σπίτια τους και την καρδιά τους κολακευμένοι που ένας Γερμανός μιλούσε και βλάχικα! Όταν είδαν τις δημοσιεύσεις του και τα συμπεράσματά του κατάλαβαν ότι ήταν προαποφασισμένα με έναν σκοπό: ν’ αποδείξει ότι οι Βλάχοι είναι μειονότητα!
Έγραψε πολλά σε επιστολή του, σε σημείο που ο κ. Αχιλλέας Λαζάρου ανέλαβε ν’ απαντήσει, ανασκευάζοντας με επιτυχία τα επιχειρήματά του και η Π.Ο.Π.Σ.Β. να τον ανακηρύξει ανεπιθύμητο, «persona non grata» στα χωριά μας. Δεν πτοήθηκε φυσικά, συνεχίζει να έρχεται σε κάποια χωριά της Βέροιας και των Γρεβενών όπου τον δέχονται ακόμα και φυσικά να δραστηριοποιείται μεταξύ Γερμανίας, Ρουμανίας και Ελλάδας. Η δράση του ως μέλος και του Κ.Ε.Μ.Ο. θα μπορούσε να γίνει θέμα για ξεχωριστό άρθρο με το ερώτημα πάντα αν αξίζει τον κόπο ν’ ασχοληθούμε με αναπόδεικτες θεωρίες!

Αύριο το Β’ και τελευταίο μέρος