Συμφεροντολόγοι με... πατέντα

on .

 Ο «πόλεμος των εμβολίων» που ξεκίνησε άμα τη εμφανίσει των πρώτων εμβολίων -είναι αλήθεια ταχύτερα του αναμενόμενου με τα μέχρι τούδε ισχύοντα στο χρόνο κλινικών δοκιμών και παραγωγής τους- καλά κρατεί.

Και λίγο-πολύ αυτό ήταν αναμενόμενο, αν λάβει κανείς υπόψη του τον χαρακτήρα της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και το κρατούν αξιακό σύστημα στον κόσμο. Η λεγόμενη Ελεύθερη Οικονομία και οι αρχές της, οι οποίες κυριάρχησαν ολοκληρωτικά

ύστερα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και της οικονομικής «φιλοσοφίας» του κρατισμού, τέλη της δεκαετίας του 1980, γιγαντώνοντας επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, άλλοτε νόμιμα (με τη δημιουργία κερδών) και άλλοτε παράνομα (με τη δημιουργία υπερκερδών από την αντίστοιχη εκμετάλλευση του παραγόμενου από τους εγαζόμενους προϊόντος εργασίας), κατέστησαν το κυνήγι του οικονομικού συμφέροντος κυρίαρχο, συχνά περιφρονώντας ακόμη και θεμελιώδεις ηθικές αρχές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι- ακόμη και στον ίδιο ιδεολογικοπολιτικό χώρο- οι οποίοι κάνουν λόγο για οικονομία της ασυδοσίας, αφού η καταπάτηση κάποιων κανόνων, όπως αυτών του υγιούς ανταγωνισμού, είναι συχνή. Η γενικευμένη αντίληψη ότι η «αγορά» μπορεί και αυτορρυθμίζεται, χωρίς την ύπαρξη και λειτουργία συγκεκριμένων κανόνων, αποδεικνύεται στην πράξη το λιγότερο προβληματική. Η φυσική αρχή ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», ισχύουσα και εδώ, δεν ενισχύει την ως άνω αντίληψη της αυτορρύθμισης. Ο ρόλος, ως εκ τούτου, της πολιτείας, θέσπισης και εφαρμογής ενός κανονιστικού πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς, καθίσταται αναγκαίος και για τούτο επιβεβλημένος. Ιδίως όταν πρόκειται για ύψιστα δημόσια αγαθά, όπως αυτό της υγείας. Δεν μπορούν όλα να μπαίνουν στη ζυγαριά του κέρδους. Αλλιώς, η οικονομία, και κατ΄ επακολούθηση η κοινωνία, μετατρέπεται σε μια απέραντη ζούγκλα, στην οποία μοναδικός ισχύων νόμος είναι αυτός του ισχυροτέρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αυτό το βλέπουμε στις μέρες μας, όπου ο παγκόσμιος πλούτος έχει συσσωρευτεί σε ελάχιστους (τους λεγόμενους μεγιστάνες του πλούτου), ενώ η πλειoνότητα των ανθρώπων ζει στο όριο (ή ακόμη και κάτω από το όριο) της φτώχειας. Ο επί θύραις υγειονομικός «αρμαγεδδώνας» στις χώρες του λεγόμενου Αναπτυσσόμενου Κόσμου -η Ινδία είναι μόνο η αρχή- αποτελεί την τρανότερη απόδειξη της πιο πάνω διαπίστωσης.
Οι οικονομικά ισχυροί έχουν αποκτήσει τέτοια δύναμη ώστε οι πολτικοί ηγέτες αδυνατούν ή (διαπλεκόμενοι μαζί τους), δε θέλουν να ελέγξουν τη δύναμή τους, η οποία ως επί το πλείστον εκδηλώνεται με χαρακτηριστικά αυθαιρεσίας, απληστίας και αλαζονείας. Οι αριθμοί είναι τόσο αδιάσειστοι όσο και αμείλικτοι: «ποτέ τόσο λίγοι δεν είχαν τόσο πολλά, και τόσο πολλοί δεν είχαν τόσο λίγα, όσο σήμερα». Αν αυτό περιποιεί τιμή στην αυτοαποκαλούμενη «πολιτισμένη» κοινωνία μας, να τη χαιρόμαστε. Έτσι, και με τις πατέντες των εμβολίων. Η «δική» μας Άνγκελα, της γερμανοκρατούμενης ΕΕ, έσπευσε να δηλώσει ότι δε θα στηρίξει την πρόταση της κυβέρνησης Μπάιντεν για άρση των πατεντών για τα εμβόλια του κορωνοϊού, προκειμένου αυτά να γίνουν ταχύτατα προσιτά σε όλους τους λαούς της οικουμένης, με το «επιχείρημα» ότι «το σχέδιο άρσης θα δημιουργήσει σοβαρές επιπλοκές(!!) στην παραγωγή των εμβολίων», αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως πάνω απ’ όλους και όλα βάζει το συμφέρον της Γερμανίας, ακόμα κι αν πρόκειται για την δημόσια υγεία. Η εγχώρια -άλλη μία- «κοκορομαχία» Κυβέρνησης - Αντιπολίτευσης για την πατρότητα της πρότασης άρσης των πατεντών (ο χαρακτηρισμός «μπούρδες» του πρωθυπουργού στη Βουλή, απαντώντας στη σχετική από του βήματος προ μηνών πρόταση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για άρση των πατεντών των εμβολίων, πέρα από αλαζονική αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων και ατυχής), το μόνο που εξυπηρετεί είναι η επικοινωνιακή τακτική των κομματικών τους χώρων, το λεγόμενο «παιχνίδι των εντυπώσεων», και τίποτε άλλο. Η διαχρονική παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όμηρο του εκάστοτε κυβερνητικού «παπικού» αλάθητου και του περιορισμού της αντιπολίτευσης, της όποιας αντιπολίτευσης, στον απλό ελεγκτικό, και κυρίως ατελέσφορα καταγγελτικό, ρόλο, χωρίς την υιοθέτηση των γόνιμων έστω προτάσεών της, επί της ουσίας αλλοιώνει τον χαρακτήρα του δημοκρατικού πολιτεύματος, του οποίου πεμπτουσία αποτελεί ο γόνιμος και δημιουργικός διάλογος. Για τούτο, μόνιμη έγνοια του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, από την πρώτη μέρα που θα εκλεγεί, είναι πώς θα επανεκλεγεί, και του κόμματος που απώλεσε την εξουσία, πώς θα την επανακτήσει. Η αέναη «μάχη της καρέκλας», με όλα τα επακόλουθα δεινά για τον τόπο μας.
Εν κατακλείδι, όσο η λειτουργία της κοινωνίας μας δεν θα διέπεται από ένα σύστημα ηθικών και ανθρωπιστικών κανόνων και αρχών, από ένα ανθρωποκεντρικό αξιακό σύστημα δηλαδή, τα δίχως όρια και κανόνες οικονομικά συμφέροντα, άπληστα από τη φύση τους, επικίνδυνα διαπλεκόμενα με τα αντίστοιχα πολιτικά, θα δημιουργούν τραγικά αδιέξοδα, «ζουγκλοποιώντας» την ολοένα και περισσότερο και καθιστώντας την «κοινωνία λυκανθρώπων», στην οποία ο άνθρωπος θα είναι «λύκος» για τον συνάνθρωπό του (“homo homini lupus”). Με θύματα τους -δυστυχώς πάρα πολλούς σ΄ αυτό τον κόσμο- ταλαίπωρους φτωχούς και αδύναμους. Και μεις, οι «πολιτισμένοι» της Δύσης, θα προγραμματίζουμε την «κατάκτηση» -ύστερα από αυτή της Σελήνης- του Άρη τώρα...