Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας…

 Από τον όρθρο της μεγάλης Πέμπτης, που ψέλνεται το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης, έχουμε μια διαφορετική διάρθρωση των ιερών ακολουθιών, χωρίς να διασπάται η ιστορική και βιωματική ενότητα με τις προηγούμενες ημέρες.
Ο Κύριος κατά την ημέρα αυτή θέλησε να συμμετάσχει για τελευταία φορά στο πασχάλιο δείπνο. Σύμφωνα με τις παραγγελίες που έδωσε στους μαθητές, ετοιμάστηκε δείπνο στο σπίτι του Ευαγγελιστού Μάρκου. Όταν ήλθε η ώρα του δείπνου,ο Κύριος έβαλε νερό σε μια λεκάνη και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών, για να τους διδάξει την ταπεινοφροσύνη και το ότι ο αληθινά πρώτος πρέπει να είναι διάκονος όλων.

Στη συνέχεια ο Κύριος παρέδωσε στους μαθητές του το μυστήριο της θείας ευχαριστίας λέγοντας το «Λάβετε, φάγετε…» και «Πίετε εξ αυτού πάντες…». Η θεία κοινωνία δόθηκε εις «νήψιν ψυχής», «εις άφεσιν αμαρτιών, εις συγχώρησιν πλημμελημάτων, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν», «εις διόρθωσιν βίου και ασφάλειαν, εις αύξησιν αρετής και τελειότητος, εις πλήρωσιν εντολών».
Με τη θεία κοινωνία οι πιστοί ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται μαζί του «σύσσωμοι» και «σύναιμοι», «χριστοφόροι» και «θεοφόροι», εγκεντρίζονται στην άμπελο την αληθινή και γίνονται «κοινωνοί θείας φύσεως».
Ο Ιησούς Χριστός «προσφέρων και προσφερόμενος» δίδεται «εις βρώσιν τοις πιστοίς». Το αναστημένο σώμα Του είναι η τροφή του Δείπνου της ευχαριστίας. Ο πιστός που προσέρχεται στη θεία κοινωνία, μεταγγίζει τη ζωή και την ανάσταση στην ύπαρξή του. Ζει τα προεόρτια της ουρανίου βασιλείας. Η πνευματική ζωή και ο αγιασμός της ψυχής μας είναι καρπός της συμμετοχής μας στο Μέγα Δείπνο της θείας ευχαριστίας. Παράλληλα είναι και η πραγματοποίηση της ενότητας μεταξύ μας και με τον Θεάνθρωπο, αφού συγκεντρώνει «από περάτων έως περάτων» τους πιστούς όλης της οικουμένης και απαρτίζει το ένα της Εκκλησίας Σώμα, που έχει κεφαλή το Χριστό. Αυτή η σύναξη είναι η Εκκλησία και συγχρόνως η έκφραση της αγίας ενότητος.
Η θεία ευχαριστία, που είναι η ενεργοποίηση και η προσφορά της σταυρικής θυσίας στο διηνεκές, δεν είναι μια απλή ανάμνηση και εποπτική διδασκαλία της ζωής του Χριστού, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα μέσα στην οποία προσφέρεται «εις βρώσιν και πόσιν τοις πιστοίς» ο Αμνός του Θεού. Στη θεία ευχαριστία ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο, εισέρχεται σ’ αυτόν, τον αγιάζει, τον διαμορφώνει και τον καθιστά όμοιό Του.