Η είδηση...

 Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός! Την ώρα που η επιτροπή των λοιμωξιολόγων ανακοίνωνε τα ημερήσια κρούσματα του κορωνοϊού, τον αριθμό των διασωληνωμένων και τους θανάτους που προξένησε η πανδημία, ένας τοπικός τηλεοπτικός σταθμός διέκοψε τη ροή του απογεματινού του προγράμματος και μετέδωσε το πρωτάκουστο για τα χρονικά την πόλης μας συμβάν: «Στην επιφάνεια της λίμνης μας και κατά μήκος του δρόμου γύρω από το Κάστρο (στην περιοχή του Δώδεκα) εθεάθησαν να επιπλέουν ακαθαρσίες, άγνωστης προέλευσης και σύστασης»!
Κάποιοι παλιοί Γιαννιώτες, μόλις αντίκρισαν το πρωτοφανές αυτό θέαμα, δεν άντεξαν από το σοκ κι έπεσαν λιπόθυμοι. Μια ακτιβίστρια κατάπιε τη διπλή κορωνομάσκα της από ντροπή και ενοχές, ένας περιβαλλοντικός αγωνιστής έπαθε κρίση πανικού και ζητούσε απεγνωσμένα μια ανεμογεννήτρια τσέπης για να του κάνουν αέρα. Τέλος, λίγο παραπέρα, ένας πολλάκις τιμηθείς και εκλεγείς από τους δημότες Άρχων της πόλεως, εκδήλωσε την έκπληξή του σε άπταιστη ντοπιολαλιά: «Ουρέ, ιτούτο του πράμα δεν έχει ματαγίν’ στ’ λίμν»!
Οι αρχές της πόλης συγκάλεσαν αμέσως έκτακτα συμβούλια και όρισαν επιτροπές έρευνας και διάσωσης του υδάτινου στοιχείου! Οι πρώην, νυν και αεί ντόπιοι υπουργοί, βουλευτές και ευρωβουλευτές, συγκρότησαν διακομματικό σώμα για τη διερεύνηση και διεθνοποίηση αυτού του πρωτόγνωρου για τα χρονικά της πόλης μας ζητήματος. Η πανεπιστημιακή κοινότητα ξεσκόνισε τα εργαστήριά της για να μελετήσει σε βάθος το φαινόμενο καθώς διαχέονται οι φήμες πως σε αυτά τα λύματα μπορεί να εδρεύει κάποιος μεταλλαγμένος κορωνοϊός. Και τέλος, ο φορέας διαχείρισης της λίμνης προβληματίστηκε, τόσο έντονα μάλιστα, που παραλίγο να του ψοφήσουν στις γυάλες, οι νεογέννητες τσίμες!
Από την επόμενη κιόλας μέρα, άρχισαν οι προβλεπόμενες σε μια δημοκρατική και προοδευτική κοινωνία διαβουλεύσεις! Ωστόσο, τα πραγματικά κρίσιμα σημεία του προβλήματος, αναλύθηκαν πίσω από τους τοίχους των αιθουσών συσκέψεως, κεκλεισμένων των θυρών, για να μην πανικοβληθούν οι μπολιασμένοι πολίτες και προβούν σε αυτομαστιγώματα. Και είναι αλήθεια πως όλοι θα μέναμε στο σκοτάδι, αν οι τοίχοι δεν είχαν αυτιά και τα πουλάκια δεν ήταν μαρτυριάρικα!
Για παράδειγμα, στην επιτροπή που συγκροτήθηκε από τη δημοτική Αρχή, οι τοίχοι άκουσαν να λέγεται: «Η μόλυνση της λίμνης είναι πραγματικά ένα φλέγον ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει του. Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και σήμερα πέφτουν στη λίμνη λύματα από εκείνους τους βόθρους που δεν έχουν συνδεθεί με το αποχετευτικό δίκτυο. Όλοι επίσης ξέρουμε ότι το δίκτυο των ομβρίων που απολήγει κατευθείαν στη λίμνη χωρίς να φιλτράρεται, μεταφέρει με τις βροχές και το ξέπλυμα των οδών, σκουπίδια, σαπουνάδες, γράσα και λοιπά πετρελαιοειδή που δεν είναι και η καλύτερη τροφή για τα ψάρια! Ωστόσο, εκείνο που προέχει αυτή τη στιγμή, είναι να σταθούμε συνεπείς απέναντι στους δημότες που μας ψήφισαν και μας έδωσαν την εντολή να αναπλάσουμε επιτέλους την κεντρική τους πλατεία, που εδώ και εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, δυστυχώς παραμένει η ίδια! Η λίμνη μπορεί να περιμένει για την επόμενη τετραετία! Στο κάτω - κάτω της γραφής, υποχρέωσή της είναι να αυτοκαθαρίζεται, όπως κάνουν όλες οι λίμνες του πολιτισμένου κόσμου»!
**
Εις το άρτι συγκληθέν και ομού προεδρευθέν σώμα των ντόπιων Ευρωεθνικών πολιτικών, ηκούσθησαν τα κάτωθι σεμνά και ταπεινά:
«-Πότε λέτε να έχουμε εκλογές συνάδελφοι;
-Λυσσάξατε ρε παιδιά με τις εκλογές. Άσε να πάρουμε πρώτα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και βλέπουμε.
-Αυτό με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ακούγεται δίκαιο σύντροφοι και πρέπει να γίνει πράξη! Εμείς συμφωνούμε, γιατί πρωτίστως πρέπει να προστατέψουμε το περιβάλλον»!
**
Στα γραφεία του φορέα διαχείρισης της λίμνης, κάτω από το αντίγραφο του πίνακα του Κώστα Τσόκλη, το «καμακωμένο ψάρι» που σφαδάζει στον επιθανάτιο ρόγχο του, επικρατούσε σιγή ιχθύος! «Ίσως δουλεύουν με τηλεργασία», είπε κάποιος. «Μπα, αυτοί μας δουλεύουνε ψιλό γαζί», απάντησε ένας δεύτερος. «Σε δουλειά να βρισκόμαστε», προσέθεσε ένας τρίτος λίγο πριν ακουσθεί η φωνή του Ζαν-Πωλ Σαρτρ από το υπερπέραν για να μας θυμίσει: «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα…»!
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που μας είπε το πουλάκι κι ύστερα πέταξε πάνω στο ψηλότερο κλαδί του γεροπλάτανου που δεσπόζει στη στροφή της Κυρά Φροσύνης στο Μώλο, και τραγούδησε με τη φωνούλα του μελαγχολικά:
«Να ταν οι πέτραις ζάχαρη, να ρήχνανε ‘ς τη λίμνη για να γλυκάνη το νερό, για την κυρά Φροσύνη…».