Σωπάτε μεμψίμοιροι ν’ ακούσουμε την άνοιξη...

on .

Κάθε εποχή έχει τη χάρη της και φυσικά τη χρησιμότητά της. Άλλωστε, η φύση, σοφή, κάτι ξέρει παραπάνω από μας.

Γι’ αυτό και την τοποθέτησε πρώτη στον κύκλο της. Είναι η νεότητα του έτους. Όπως η νεότητα είναι η άνοιξη της ζωής. Δεν είναι τυχαίο που ο σπουδαίος Ιταλός μουσουργός Αντόνιο Βιβάλντι έχει γράψει τέσσερα αριστουργήματα - μουσικούς ύμνους για κάθε μία από αυτές ή που ο Γάλλος ζωγράφος Πουσέν, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του κλασικού γαλλικού μπαρόκ, τις αποτύπωσε μ΄έναν μοναδικό τρόπο στον καμβά του.
Όμως η άνοιξη έχει κάτι που μας συνεπαίρνει, μας «ανεβάζει», που μας φτιάχνει δηλαδή τη διάθεση, που ξεχωρίζει απ΄ όλες τις άλλες, γι΄ αυτό και ο λαός μας θα την τραγουδήσει ξεχωριστά. Ο Μπέρναρντ Ουίλιαμς, διαπρεπής Βρετανός φιλόσοφος του 20ου αι., θα γράψει: «Η μέρα που ο θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την άνοιξη». Απ’ αυτή την ελπίδα έχουμε ανάγκη όλοι μας σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες. Τις μέρες του εγκλεισμού και της απομόνωσης, της μελαγχολίας και της θλίψης, που γέμισε την ψυχή μας ένας αόρατος μικροσκοπικός, πλην όμως παντοδύναμος, εχθρός, αυτός του κορωνοϊού. Γιατί «η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να μας πει: “πάμε άλλη μια φορά”», θα γράψει ο Αμερικανός κωμικός συγγραφέας Ρόμπερτ Ορμπέν.
Γι΄ αυτό και, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης διηγείται στην «Αναφορά στον Γκρέκο», οι μαθητές είπαν στο δάσκαλο που συνεπαρμένος από τον εκπαιδευτικό οίστρο έκανε μάθημα μ΄ ανοιχτά τα παράθυρα: «σώπα, δάσκαλε, σώπα ν΄ ακούσουμε το πουλί»... Γι΄ αυτό και ο μέγας Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του (Σχεδίασμα Β΄) τραγουδάει μεθυστικά: «Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·/ η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι./ Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:/ «Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».
Σωπάτε, λοιπόν, και σεις μεμψίμοιροι πολιτικοί να κοκορομαχείτε για τα ελάσσονα και αφουγκραστείτε τα μείζονα που μας βασανίζουν.
Σωπάτε κρατικοδίαιτοι χαρτογιακάδες να ταλαιπωρείτε με τα γραφειοκρατικά σας τερτίπια τη ζωή των απλών πολιτών, η άνοιξη μάς έρχεται κάθε φορά χωρίς την παραμικρή γραφειοκρατική διαδικασία.
Σωπάτε διάκονοι του «κίτρινου Τύπου» να τελαλίζετε το ευτελές «προϊόν» σας. Ο σανός σας δε μπορεί να συναγωνιστεί το φρέσκο χορτάρι των πρασινισμένων λιβαδιών.
Σωπάτε εντεταλμένα όργανα των Μέσων Μαζικής Αποχαύνωσης να προπαγανδίζετε τα μπακιρένια χρυσαφικά των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών σας «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενοι».
Σωπάτε προφητάνακτες της καταστροφής να επενδύετε στο φόβο και την απογοήτευση των απλών ανθρώπων, να μελλοντολογείτε εκμεταλλευόμενοι τ΄ αποκαΐδια μιας πανδημικής πυρκαγιάς.
Σωπάτε ανευθυνοϋπεύθυνοι «ειδικοί», με τις αντιφάσεις και τα «ήξεις - αφήξεις» σας να προκαλείτε τη σύγχυση και με τις υπερβολές σας να σπέρνετε τον πανικό.
Σωπάτε δολοφόνοι των συνειδήσεων να τρομοκρατείτε συνειδήσεις σπιλώνοντας υπολήψεις και δολοφονώντας χαρακτήρες. Η άνοιξη μεγαλόκαρδη τείνει το χέρι σε όλους.
Σωπάτε αδίστακτοι ονειροκτόνοι να σκοτώνετε στο βωμό των συμφερόντων σας τα όνειρα νέων ανθρώπων. Βιαιοπραγείτε στην άνοιξη και τα όνειρά τους κάποια στιγμή θα λάβουν εκδίκηση.
Σωπάτε πατριδοθρησκειοκάπηλοι απανταχού της Οικουμένης, να εμπορεύεστε τα τιμαλφή των λαών κηρύσσοντας το φανατισμό και το μίσος. Η άνοιξη κομίζει την ανάσταση και ανάσταση χωρίς σταύρωση, χωρίς δηλαδή τη θυσία της αγάπης, δεν νοείται. «Ω γλυκύ μου έαρ» δεν προσφωνεί ο υμνωδός τον δι΄ ημάς σταυρωθέντα Κύριο; Ο δικός τους Θεός, είναι ο δικός σας θεός με άλλο όνομα, όπως και η δική σας πατρίδα, είναι η δική τους πατρίδα με άλλο όνομα.
Σταματήστε κάθε λογής μυαλοφονιάδες να πυροβολείτε τη σκέψη ανυποψίαστων και αφελών πολιτών με «πονηρά» αφηγήματα και δηλητηριασμένα σενάρια συνωμοσίας. Τα μηνύματα ανυποταξίας που στέλνει η άνοιξη, θα χαλάνε κάθε φορά τα σχέδιά σας.
Σωπάτε και σεις μεψίμοιροι της ζωής να γκρινιάζετε, γιατί δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάτε πως η ζωή χαμογελάει σ΄ αυτούς που της χαμογελάνε, είναι απλόχερη σ΄ αυτούς που έχουν μάθει να δίνουν.
«Αν την άνοιξη δεν τη βρείτε, να τη φτιάξετε», συμβουλεύει ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης. Με τα αγνά υλικά της ψυχής σας. Με τα χρώματα των απλών καθημερινών στιγμών σας, γιατί εκεί κατοικεί η ευτυχία. Με τα ερωτικά σας σκιρτήματα, γιατί ερωτικό ήταν πάντα και το προσκλητήριο της άνοιξης, το κάλεσμα της ζωής. Γιατί, αν δεν κουβαλάς τη άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να τη χτίζεις. Απ’ το πυκνότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως. Και να τη φτιάχνεις κάθε φορά απ’ την αρχή, όταν οι χειμώνες θα παρεμβάλλονται. Γιατί «εκείνο που θα σου προσάψουν τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες», θα γράψει ο ίδιος συγγραφέας στο «Σηματολόγιον».