Η γλώσσα των πολιτικών…
Συχνά παρακολουθώ τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί μας άρχοντες όταν θέλουν να κρίνουν τους αντιπάλους τους. Εκτιμώ πως η απογοήτευσή μου είναι δικαιολογημένη, καθώς η πολιτική επιστήμη επιμένει ότι οι αντιπρόσωποί μας έχουν υποχρέωση να φανερώνουν ολοκληρωμένο ήθος και να λειτουργούν ως παιδαγωγοί των πολιτών. Και όμως, ορισμένοι εξ αυτών δείχνουν ότι δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό τους λειτούργημα και με τις υποχρεώσεις που αυτό επιβάλλει στους φορείς του. Πρόκειται για μια πραγματικότητα θλιβερή και ασύμβατη με το δημοκρατικό πολίτευμα.
Ο Γάλλος γλωσσολόγος Vendryes έχει πει ότι οι δύο βασικοί συντελεστές του ανθρώπινου πολιτισμού είναι η γλώσσα και το χέρι. Άραγε είναι σε θέση ορισμένοι εκ των πολιτικών μας με τη γλώσσα που χρησιμοποιούν να παράγουν έστω στίγματα πολιτικού πολιτισμού; Γιατί η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που στηρίζεται πρώτα στο λόγο και ύστερα στις βασικές ανθρώπινες αξίες. Και βεβαίως η γλώσσα ποτέ δεν είναι χυδαία, αλλά οι άνθρωποι που τη χρησιμοποιούν.
Άλλωστε και οι επιστήμονες ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ο γλωσσικός κώδικας που χειρίζεται ο κάθε άνθρωπος δηλώνει σε μεγάλο βαθμό και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του. Τούτο σημαίνει ότι η γλώσσα του κάθε πολιτικού είναι και ο καθρέφτης του ήθους, των σκέψεων και γενικότερα της όλης συγκρότησής του. Και να μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει δράση και γενικά μορφή της ζωής μας που να μην επηρεάζεται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό από τον ανθρώπινο λόγο.
Και μπορώ να υποστηρίξω ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο κάθε πολιτικός ήταν πάντα και είναι ο άξονας που γύρω του στρέφεται η πολιτική ζωή του τόπου και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Δηλαδή η εικόνα του διαλόγου μέσα στη Βουλή, στην Περιφέρεια, στο Δήμο και σε κάθε συλλογικό όργανο φωτογραφίζει και το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φορέα και την πραγματική του σχέση με τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες που εκπροσωπεί.
Ακούοντας κάποιους από τους πολιτικούς μας να ομιλούν στη Βουλή ίσως ο Κ. Παλαμάς να μη ξανάγραφε ότι «η γλώσσα είναι νικήτρα του θανάτου», γιατί το λεξιλόγιο και οι έννοιες που μ’ αυτό προβάλλουν δείχνουν παρακμή και του πολιτικού ήθους, αλλά και των κανόνων που επιβάλλει η δημοκρατία.
Ο λόγος που διατυπώνω αυτόν τον προβληματισμό είναι η διαπίστωση ότι κάποιοι αξιωματούχοι σε όλα τα κλιμάκια της δημόσιας ζωής έχουν ξεφύγει παντελώς από τα όρια της πολιτικής αντίθεσης και συχνά κινούνται στα σύνορα της χυδαιότητας, μολύνοντας πρώτα την ιστορική μας γλώσσα και ύστερα τις αξίες και τις απαιτήσεις που στηρίζει το πολιτικό μας σύστημα.
Προς επίρρωση της κριτικής μου παραπέμπω στη γλώσσα που χρησιμοποιούν ορισμένοι πολιτικοί για να «νικήσουν» τους αντιπάλους τους στη Βουλή. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Πολάκης, ο οποίος εδώ και χρόνια δεν έχει ίχνος φραγμού στη γλωσσική του φαρέτρα, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει πολιτικούς άλλου κόμματος, δημοσιογράφους, διοικητικούς παράγοντες και άλλους. Επίσης στο ίδιο επίπεδο εντάσσω και τον Ραγκούση, αν θυμηθούμε τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε ως ΠΑΣΟΚ εναντίον του κ. Τσίπρα και τα μελιστάλαχτα λόγια τώρα για τον αρχηγό του!
Και δυστυχώς δεν υστερούν σε γλωσσική χυδαιότητα και σε άλλους χώρους. Για παράδειγμα διάβαζα προ ημερών στον τοπικό τύπο δήλωση του κ. Ριζόπουλου για τον Περιφερειάρχη, όπου εκτεθειμένος με όσα είχε πει παλιότερα για προσφυγή της Περιφέρειας στο Συμβούλιο της Επικρατείας είπε: «Πατσάρια με κούμπλα»! Τι άραγε κατάλαβε ο πολίτης και τι μπορεί να περιμένει από πολιτικούς με ανάλογες γλωσσικές κορόνες και ακρότητες;
Εκτιμώ, λοιπόν, ότι όποιος αποφασίζει να ασχολείται με τα κοινά έχει ως πρώτη υποχρέωση να σέβεται τη θαυμάσια γλώσσα μας και με εργαλείο αυτή να προάγει τον πολιτικό πολιτισμό που έχουμε τόση ανάγκη σήμερα στις δύσκολες στιγμές που βιώνουνε.
