Το φως της Ελλάδας…

on .

- Μπορείς να πάρεις όποιο αγαλματάκι σου αρέσει, μου είπε! Απέναντί μου, πίσω από το τεράστιο τραπέζι με τα πανέμορφα αγαλματίδια, στεκόταν όρθιος και χαμογελαστός ο Θεόδωρος Παπαγιάννης!

Έμεινα «άγαλμα»! Αυτή η πρόταση ήταν η τελευταία που θα περίμενα να ακούσω από τον σπουδαίο γλύπτη μετά από την ξενάγηση - ενημέρωση που μας έκανε ο ίδιος προσωπικά, κατά τη διάρκεια της έκθεσής του, η οποία πραγματοποιείτο στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για την συμπλήρωση εκατό χρόνων από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου και κοίταξα για μια ακόμη φορά εκείνα τα υπέροχα δημιουργήματα που έστεκαν ολοζώντανα μπροστά μου! Στιγμιαία αισθάνθηκα πως αυτά τα μικροσκοπικά «ανθρωπάκια», κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή τους, θα έκρυβαν έναν μοναδικό κώδικα εξευγενισμού της ύλης. Και ίσως, κάποιο μυστικό που θα μοιράζονταν, ενδεχομένως, μόνο με τον δημιουργό τους και με κανέναν άλλον!
Όχι, δεν προσπάθησα να αναγνωρίσω ποιο αγαλματάκι θα ταίριαζε καλύτερα στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο μου!
Στάθηκα ωστόσο για λίγο αναποφάσιστος, αναζητώνΤο φως της Ελλάδας…τας ανάμεσα στο δέος, την τύχη, τα θέλω, τα πρέπει και το πρέπον, ένα κίνητρο, μια δικαιολογία για να πω το μεγάλο ναι! Έκανα, νοερά, μερικά βήματα προς τον πειρασμό και αμέσως μετά έκανα πίσω! Ευτυχώς τελικά δεν ξεκόλλησα από τη θέση μου! Ο δημιουργός τους με κοίταξε αινιγματικά! Τον ευχαρίστησα ευγενικά και του είπα πως αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω, χωρίς να του εξηγήσω το λόγο. Εξάλλου, δεν ήμουν σε θέση εκείνη τη στιγμή να δικαιολογήσω την άρνησή μου!
Ποιος είμαι εγώ, αναρωτήθηκα καθώς απομακρυνόμουν. Θυμήθηκα την τύχη των θησαυρών της Μεσοποταμίας (γλυπτά 3.000 ετών) που «διασώθηκαν» από τους Γερμανούς κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Τελ Χαλάφ στο Βερολίνο, για να καταστραφούν ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1943. Τα έργα τέχνης πρέπει να βρίσκονται στον τόπο που γεννήθηκαν, κοντά στον δημιουργό τους, ο οποίος θα αποφασίζει εάν, που, πότε και με ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να εκτίθενται!
Στην προκειμένη περίπτωση, ο δάσκαλος Θεόδωρος Παπαγιάννης έχει εξασφαλίσει για το έργο του μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλόξενο σπίτι, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο Μουσείο - Σχολείο, στο Ελληνικό Ιωαννίνων! Και οι δημιουργίες του δεν θα έπρεπε να βρίσκονται αλλού, αφού εκεί εκπληρώνεται και ο βασικός σκοπός του, που όπως ο ίδιος ομολογεί, είναι να τοποθετεί την τέχνη δίπλα στον άνθρωπο, στην κοινωνία.
Από την άλλη, εκείνο το έρμο το ελληνικό κράτος της ντροπής, που φέτος γιορτάζει (;) τα διακόσια χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα του έθνους των Ελλήνων, είχε την ατυχία να διοικηθεί ως επί τω πλείστον (με εξαιρετικά ολίγες εξαιρέσεις) από ανάξιες και ελεγχόμενες από ξένες δυνάμεις ηγεσίες. Ηγεσίες που δεν κατάφεραν να αναδείξουν στον βαθμό που θα έπρεπε τον μεγαλύτερο πλούτο της χώρας, που δεν είναι άλλος από τον πολιτισμό της. Δεν μπόρεσε να κρατήσει ή να επαναφέρει στην αγκαλιά του, κοντά στον τόπο που γεννήθηκαν, παγκόσμιας αξίας αριστουργήματα που δυστυχώς κοσμούν με το αζημίωτο τα μουσεία των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών! Δεν κατάφερε να ιδρύσει πανεπιστήμια κλασικών σπουδών δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, που θα προσέλκυαν σπουδαστές και κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους από όλη την υφήλιο!
Πριν μερικά χρόνια επισκέφτηκα το μουσείο του Λούβρου και μπαίνοντας στην αίθουσα των ελληνικών αρχαιοτήτων βρέθηκα ξάφνου μπροστά στο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, που παρεμπιπτόντως συμπλήρωσε και αυτό πρόσφατα τα διακόσια χρόνια από την ημέρα που ανακαλύφθηκε σε έναν αγρό στη νήσο Μήλο! Ειδικός με την τέχνη της γλυπτικής δεν είμαι, το αντίθετο θα έλεγα. Ωστόσο, θα πρέπει να παρέμεινα για αρκετή ώρα εκεί ακίνητος στη θέση μου, αποσβολωμένος από την απίστευτη ομορφιά, τη θηλυκότητα και την αρμονία του αγάλματος, γιατί η ξεναγός που μας συνόδευε, με επανέφερε στην πραγματικότητα διαμαρτυρόμενη έντονα ότι εξαφανίστηκα για αρκετή ώρα από το γκρουπ και με αναζητούσαν.
Όταν τελείωσε η ξενάγηση πλησίασα τη Γαλλίδα ξεναγό για να της ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά μου. Αυτή χαμογέλασε και μου είπε ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Πως δηλαδή, πολλοί είναι οι επισκέπτες που ξεχνιούνται μπροστά στα εκθέματα, κυρίως στην αίθουσα των ελληνικών αρχαιοτήτων. Και συμπλήρωσε:
- Είναι κρίμα που το άγαλμα της Αφροδίτης βρίσκεται τόσο μακριά από την Ελλάδα!
- Γιατί; Τη ρώτησα απορημένος που το έλεγε μία Γαλλίδα.
- Γιατί μόνο εκεί το φωτίζει το φως που το γέννησε, μου αντιγύρισε με νόημα και ολοφάνερη συγκίνηση!
Εμάς να δούμε πότε θα μας φωτίσει ο Θεός της Ελλάδας να αντιδράσουμε, αναρωτήθηκα! Γιατί δυστυχώς, αφεθήκαμε στους μικρούς και στις μικρότητες να μας οδηγήσουν στη βαρβαρότητα. Μακριά από τις ηθικές και τις πνευματικές αξίες της κληρονομιάς μας.