Μια... σταυροφορία για τη γλώσσα μας!
Τώρα μαζί με τα άλλα θέματα, όλα καυτά, από τα «καυτερά» μέχρι τα ιδιαίτερα επικίνδυνα της πανδημίας, έχει ανοίξει από πολλούς ειδικούς όχι η «πλατφόρμα» αλλά το σοβαρότατο θέμα της γλώσσας μας, γιατί κυριολεκτικά απειλείται.
Όλο και πληθαίνουν στην καθημερινότητά μας οι ξενόγλωσσες λέξεις κι όλο λιγοστεύουν και σβήνουν οι ελληνικές.
Κι απορώ πώς μια τέτοια γλώσσα, που ανέδειξε παγκοσμίως συγγραφείς, ποιητές, ρήτορες, φιλολόγους, γλωσσολόγους, που μετουσίωσε τον πόνο, τη λύπη, τη χαρά, που τραγουδήθηκε, που έδωσε στην ανθρωπότητα το Αρχαίο Θέατρο, στο οποίο υποκλίνονται παγκόσμια οι θεατράνθρωποι, χρειάστηκε, κατήντησε, αναγκάστηκε να δανείζεται ξένες λέξεις!
Όλο και πληθαίνουν στην καθημερινότητά μας οι ξενόγλωσσες λέξεις κι όλο λιγοστεύουν και σβήνουν οι ελληνικές.
Κι απορώ πώς μια τέτοια γλώσσα, που ανέδειξε παγκοσμίως συγγραφείς, ποιητές, ρήτορες, φιλολόγους, γλωσσολόγους, που μετουσίωσε τον πόνο, τη λύπη, τη χαρά, που τραγουδήθηκε, που έδωσε στην ανθρωπότητα το Αρχαίο Θέατρο, στο οποίο υποκλίνονται παγκόσμια οι θεατράνθρωποι, χρειάστηκε, κατήντησε, αναγκάστηκε να δανείζεται ξένες λέξεις!
Όσο για μας, τους κάποιας ηλικίας, ασχέτως πτυχίων και περγαμηνών και «προτέρου έντιμου βίου», αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε αυτό το ξενόγλωσσο λεξιλόγιο που μας κατακλύζει!
Και απορώ, μέσα στις άλλες προβλέψεις και αλλαγές, η «σιδηρά κυρία» Κεραμέως πώς δεν προέβλεψε και ταχύρρυθμα σεμινάρια ξένων γλωσσών και χειρισμό κινητών με τα παρελκόμενα, για τους όχι ολίγους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, όσο μας έχει ο Θεός κι ο κορωνοϊός να ζήσουμε! Γιατί ένα ψυχολογικό μπούλιγκ το ζούμε και το καταπίνουμε με «το ζουμί μας». Όσο για το διαδίκτυο, έχει μια λογική, αφού είναι της παγκοσμιοποίησης προϊόν.
Με έκπληξη, όχι ευχάριστη, βλέπουμε ταμπέλες στα σούπερ μάρκετ, στους φούρνους, στα κομμωτήρια, στα παντός είδους καταστήματα, με ξενόγλωσσες ονομασίες, προφανώς για να μας εξασκήσουν καθημερινά. Και τώρα με την πανδημία, άντε να καταλάβεις με ποιον τρόπο να ψωνίσεις!
Κι απορώ επίσης γιατί όταν πάμε σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού, ακόμη και την πιο φτωχή και άσημη, δεν βλέπεις πουθενά μια ελληνική επιγραφή, δεν ακούς μια ελληνική λέξη κι ας υπάρχουν εκεί Έλληνες. Κι αν θελήσεις να ψωνίσεις στη γλώσσα σου, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Κι αν προσπαθήσεις να συνεννοηθείς «τσιάτρα - πάτρα» σίγουρα το αποδοκιμαστικό χαμόγελο θα συναντήσεις.
Είναι ανάγκη επιτακτική να κρατήσουμε αλώβητη τη γλώσσα μας από την απειλή της υποβάθμισης και -αλλοίμονο- της εξαφάνισης.
Ας την αγαπήσουμε, ας την τιμήσουμε, ας είμαστε περήφανοι γι’ αυτή κι ας την προβάλουμε με θάρρος και περηφάνεια ακόμη και στα τοπικά ιδιώματα τα «κατάδικά» μας. Κι ας αναγκάσουμε τους τουρίστες μας να μάθουν έστω και δέκα λέξεις ελληνικές κι όχι να μάθουμε εμείς δέκα λέξεις της γλώσσας τους.
Μια σταυροφορία χρειάζεται να αποκαθάρουμε και να προβάλουμε την γλώσσα μας. Κι έχουμε γι’ αυτό πανάξιους γλωσσολόγους και οπωσδήποτε πολύ μεγάλη ευθύνη.
